tag:blogger.com,1999:blog-83619612024-03-08T18:15:38.855+03:00LEVANT WATCHMiddle East, Syria - Lebanon, Israel - PalestineOytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.comBlogger382125tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-22376219727610025592012-03-02T10:44:00.000+02:002012-03-08T10:45:28.481+02:00Is the Libya Model Applicable to Syria?<div align="justify">After the veto of the Arab League’s Syria Plan in the United Nations Security Council, the International Conference of “Friends of Syria” showed that there are differences in opinion among the actors on the method to follow in Syria. Whereas Saudi Arabia and Qatar advocates the arming of the Syrian opposition, the majority takes a dim view towards that on the grounds that it will worsen the clashes. The actors, who support the change, “do not want to hand over arms, before grasping the essence of the Syrian opposition clearly”, in the words of the US Chief of Staff.<br /><br />Most of the people, who take part in the uprising in Syria, are common people. The dissidents consist of the people, who try to defend themselves and who are at the bottom of the society. These groups are getting more organized day by day but they aren’t sufficiently organized yet. Furthermore there is an asymmetric power balance between the armed opposition and the Syria army. Because of this, the change in Syria is not possible unless there is an international support.<br /><br />Different approaches by different countries make it harder to move in a coordinated way. The meeting in Tunisia clearly put forward the situation. It is expected that, the Friends of Syria Group will be better coordinated in the meetings in France and Turkey, just like the Syrian opposition managed to organize well. In the current situation, there is a consensus about increasing political and diplomatic sanctions and supporting the opposition. However, everyone knows that the solution must include an armed dimension. While the arming of the opposition and the option of international intervention were not accepted in Tunisia meeting, there was a consensus about establishing a “humanitarian assistance corridor.”<br /><br />At this stage, only some people within the Syrian opposition utter the option of international intervention. It concerns everyone about that an international intervention, which has a low chance of success, may cause a new Iraq or Afghanistan in the region. Besides, there is a possibility that the war might spill over to the region and attain an international dimension. It is also known that the intervention might negatively affect the domestic stability in Syria. There might be some consequences such as long-term guerrilla resistance and safe havens for terrorist groups. The pro-opposition statements by Ayman Al-Zawahiri, the leader of al-Qaeda, are considered important in this context.<br /><br />Thereby, the resolution of the Syria crisis is a big mystery. The offered options could not be implemented because of the difficulty in applying, the inability to foresee the outcomes, the possibility to bring about a worse situation, and the low chance of success. The most debated option is an armed intervention. It is claimed that while a comprehensive international intervention is very difficult, the same kind of intervention that is seen in Libya could be implemented in Syria. However, the conditions, which made an international intervention possible in Libya, do not exist in Syria; therefore an international intervention is not likely to happen yet.<br /><br />The conditions, which made the international intervention possible in Libya, were the rifts within the Gaddafi regime, the defections by ranked military officers and politicians from Gaddafi’s side to the opposition’s side, the existence of a homogeneous political and armed opposition, who can struggle with the central authority and relatively organized, the international legitimacy of the opposition and the most important of all the capture of Benghazi as a safe haven.<br /><br />However, in the case of Syria, we can observe that none of these factors exists completely. The defections from Syrian regime are very low rate in terms of quality and quantity. Apart from some diplomats and some deputies from politicians and bureaucrats, there is no substantial defection. It can be seen that Assad Regime stills retains control on the state officials. Defections within the security forces are comparatively more but it is not enough to tip the balance between the Syrian army and the opposition in the favor of the opposition. Brigadier General Ahmad Al-Seyh, who took shelter in Turkey at the beginning of 2012, is the most high-ranking defection up to now. Except him the number of officers, who defected from the Syrian army and established the Free Syrian Army (FSA), is fifteen thousand, according to officers of FSA. The leader of the FSA is an officer with the rank of colonel. Considering the political opposition, it is observed that it doesn’t have the capacity to directly manage and influence the popular uprising. There is also a problem about the homogeneity of political and military opposition in Syria. While the FSA pioneers the armed opposition, the leadership stationed in Turkey lacks the capacity to influence the domestic structure and the domestic elements lacks coordination among themselves. Besides, military organizations other than the FSA, such as the Military Council, start to emerge. The political opposition suffers from the problem of homogeneity as well. Although there is the Syrian National Council, who becomes prominent, there are some other alternatives in Syria, which is active and has different approaches, such as the National Coordination Committee for Democratic Change.<br /><br />Lastly, there is the lack of a capture and maintenance of a safe haven by the opposition. In spite of the fact that FSA has taken the control in suburbs of Homs, Hama, Idlib even Damascus, it is not permanent and cannot spread to the whole city.<br /><br />Another method of international intervention is to create a safe haven through foreign support, which the opposition failed. The creation of a safe haven will prevent more Syrian civilian deaths and will enable the fractured opposition to be better organized. The opposition will carry out a more effective struggle against the regime from this safe haven. Foremost, this will speed up defections by security forces, who wants to defect but cannot do because of the fear of death. The most critical risk of this kind of intervention is that the Syrian regime will perceive this as a vital threat and will attack, thus will widen the violence and the range of instability. In turn this will necessitate a larger armed intervention, which no one thinks about it at this stage. Furthermore, the place, where the safe haven will be established, is another question. Because of the fact that the settlements in Syria has a complex structure, it is not possible to find a homogeneous population, who opposes the regime. And this may cause conflicts within the secured zone. Hence, this will damage both the legitimacy and success of the intervention.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-29962901151662770532012-03-01T10:43:00.000+02:002012-03-08T10:43:49.498+02:00Suriye için Libya Modeli Uygulanabilir mi?<div align="justify">Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nde, Arap Ligi Suriye planının veto edilmesinin ardından oluşturulan “Suriye’nin Dostları” grubu toplantısı, Suriye’de değişimi savunan aktörler arasında izlenecek yönteme ilişkin bazı görüş farklılıkları olduğunu ortaya koydu. Suudi Arabistan ve Katar Suriyeli muhaliflerin silahlandırılmasını savunurken, çoğunluk bu öneriye Suriye’de çatışmayı körükleyeceği gerekçesiyle soğuk yaklaşmaktadır. Henüz o aşamaya gelinmediğini düşünen ülkeler koşulların daha olgunlaşmasını beklemektedir. Değişimi savunan aktörler ABD Genelkurmay Başkanı’nın ifadesiyle “Suriyeli muhalefetin özünü daha net şekilde anlamadan silah teslim etmek istememektedir.”<br /><br />Suriye’de ayaklanan insanların büyük çoğunluğu sıradan insanlardır. Kendilerini savunmaya çalışan, toplumun alt katmanlarında yer alan kişilerden oluşmaktadır. Bu gruplar her geçen gün daha organize olmakla birlikte henüz yeterince örgütlü olamadıkları görülmektedir. Ayrıca silahlı muhalifler ile Suriye ordusu arasında asimetrik bir güç dengesi bulunmaktadır. Bu gerçek uluslararası destek olmadan Suriye’de değişimin mümkün olmadığı sonucunu doğurmaktadır. <br /><br />Ülkelerin farklı yaklaşımlara sahip olması koordineli hareket edilmesini zorlaştırmaktadır. Tunus toplantısı bunu net olarak ortaya koymuştur. Türkiye ve Fransa’da düzenlenecek konferanslarda aynen Suriye muhalefetinin daha organize olmaya başlaması gibi “Suriye’nin Dostları” grubunun da daha koordineli hareket tarzı geliştirmesi beklenebilir. Gelinen aşamada siyasi, diplomatik yaptırımların ağırlaştırılması, Suriye muhalefetine siyasal destek verilmesi konusunda bir uzlaşı söz konusudur. Ancak sorunun çözümünün askeri boyutu da içermesi gerektiği herkes tarafından bilinmektedir. Tunus toplantısında uluslararası müdahale ya da muhalefetin silahlandırılması gibi seçenekler şimdilik kabul görmese de süreci buna doğru götürebilecek “insani yardım koridoru oluşturulması” konusunda fikir birliği sağlanmıştır.<br /><br />Şu aşamada uluslararası müdahale sadece bazı Suriyeli muhalifler tarafından dile getirilmektedir. Olası bir müdahalenin başarı şansının düşüklüğü ve sonucun bölgede yeni bir Irak veya Afganistan yaratacağı düşüncesi herkesi kaygılandırmaktadır. Ayrıca olası bir savaşın bölgeselleşeceği hatta uluslararası boyut kazanması olasılığı mevcuttur. Müdahalenin Suriye içi istikrarı olumsuz etkilemesi söz konusu olabilir. Uzun süreli gerilla tarzı direniş hareketleri, terör örgütlerinin alan bulması gibi sonuçlar doğabilir. El Kaide lideri Ayman El Zevahiri’nin Suriye’deki direniş hareketine destek veren açıklamaları bu çerçevede değerlendirilebilir.<br /><br />Dolayısıyla Suriye sorununun nasıl çözüleceği konusu büyük bir soru işareti konumundadır. Önerilen seçenekler; uygulanmasının zorluğu, sonuçlarının kestirilemiyor olması, mevcut durumdan daha kötüsünü üretebileceği, sonuç alma şansının düşük olması gibi nedenlerle hayata geçirilememektedir. En çok tartışılan öneri ise askeri önlemler alınmasıdır. Kapsamlı bir uluslararası müdahale çok zor gözükse de Libya benzeri bir müdahale tarzının Suriye’ye uygulanabileceği öne sürülmektedir. Ancak bu seçenek de hali hazırda Libya’ya uluslararası müdahaleyi mümkün kılan koşulların Suriye’de oluşmamış olması nedeniyle mümkün gözükmemektedir.<br /><br />Libya’da müdahaleyi mümkün kılan Kaddafi rejimi içinde ciddi ayrışımların yaşanması, önemli siyasi ve askeri figürlerin muhalif kampa geçmesi, merkezi otoriteye karşı mücadele yürütebilecek nispeten organize homojen bir siyasi ve silahlı muhalif yapının varlığı, bu yapının uluslararası meşruiyet kazanması ve hepsinden önemlisi bir bölgenin kontrolünün tamamen muhaliflerin eline geçmesi yani Bingazi gibi bir güvenli bölgenin oluşmasıydı.<br /><br />Suriye örneğine bakıldığında ise bu etkenler açısından hiçbirinin tam anlamıyla gerçekleşmediği görülmektedir. Suriye yönetimi içinden yaşanan kopuşlar şimdiye kadar nitelik ve nicelik açısından düşük seviyede kalmıştır. Siyasetçi ve bürokratlar arasından bazı milletvekilleri ve diplomatlar dışında önemli bir kopuş gerçekleşmemiştir. Esad rejiminin devlet yetkilileri üzerinde halen kontrole sahip olduğu görülmektedir. Güvenlik birimleri içinden kopuşlar nispeten daha fazla olmakla birlikte bu da Suriye ordusu ile silahlı muhalefet arasındaki dengeyi muhalifler lehine bozacak çapta değildir. Şimdiye kadar Suriye ordusundan en üst rütbeli kopuş 2012 yılının başında Türkiye’ye sığınan Tuğgeneral Mustafa Ahmed El-Şeyh olmuştur. Onun dışında Suriye ordusundan kopan subayların oluşturduğu “Özgür Suriye Ordusu”na (ÖSO) mensup subayların sayısının 15 bin civarında olduğu örgütün yetkilileri tarafından dile getirilmektedir. ÖSO’nun liderliğini ise albay rütbesindeki bir subay yürütmektedir. Siyasi muhalefete baktığımızda da halk ayaklanmasını yönlendirebilecek, protestocular üzerinde doğrudan etki ve yönlendirme kapasitesine sahip bir muhalefetin oluşamadığı görülmektedir. Homojen bir siyasal ve askeri muhalefet açısından baktığımızda da sorunlu bir durum karşımıza çıkmaktadır. Askeri muhalefet olarak ÖSO ön plana çıksa da, Türkiye’deki liderliğin içerdeki yapı üzerindeki etkinliği ve içerdeki birimlerin kendi aralarındaki koordinasyonu konularında eksiklikler olduğu görülmektedir. Ayrıca Askeri Konsey gibi, ÖSO’dan farklı bazı askeri yapılanmaların da ortaya çıkmaya başladığı görülmektedir. Siyasal muhalefet açısından da homojenlik sorunu mevcuttur. Her ne kadar Suriye Ulusal Konseyi öne çıksa da Suriye içinde faaliyet gösteren ve farklı yaklaşımlara sahip “Demokratik Değişim için Ulusal Koordinasyon Komitesi” gibi alternatif yapılar da mevcuttur.<br /><br />Son olarak belli bir bölgenin muhaliflerin kontrolüne geçmesi ve güvenli bölge oluşturma açısından da eksiklik söz konusudur. Her ne kadar ÖSO; Humus, Hama, Idlib ve hatta Şam’ın kenar mahallelerinde kontrolü ele geçirse de bu kalıcı olamamakta ve şehirlerin tamamına yayılamamaktadır.<br /><br />Bir diğer uluslararası müdahale tarzı ise muhaliflerin kurmayı başaramadığı güvenli bölgenin dış destek yardımı ile kurulmasıdır. Güvenli bölgenin kuruluşu hem daha fazla Suriyeli sivilin ölümünü engelleyecek hem de parçalı muhalefetin daha organize hale gelmesini sağlayacaktır. Bu bölge üzerinden rejime karşı daha etkili mücadele yürütülecektir. En önemlisi de güvenlik birimlerinden ayrılmak isteyen ancak yaşam korkusu nedeniyle ne yapacağını bilemeyen askerlere güvenli bir seçenek sunularak ordudan kopuş süreci hızlandırılacaktır. Bu seçeneğin en önemli risklerinden biri Suriye yönetiminin böylesi bir yapılanmayı yaşamsal tehdit olarak değerlendirip saldırı gerçekleştirmesidir ki bu da istikrarsızlığın şiddeti ve alanını genişletecektir. Bu da hiçbir aktörün şu aşamada düşünmediği geniş çaplı askeri müdahaleleri zorunlu kılabilir. Ayrıca güvenli bölgenin nerede kurulacağı da önemli bir soru işaretidir. Suriye’de yerleşim birimlerinin genellikle karışık bir yapıya sahip olması nedeniyle ülkenin belli bir bölgesinde homojen bir şekilde rejim karşıtı bir nüfus yapısı bulunmamaktadır. Bu da oluşturulacak güvenli bölge içi çatışmaların çıkmasına neden olabilir. Bu da müdahalenin hem başarısı hem de meşruiyetini olumsuz etkileyecektir.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-59707050685014044742012-02-29T10:41:00.001+02:002012-03-08T10:42:26.144+02:00New Road Map for Syria: Results of Tunis Meeting and Constitution Referendum<div align="justify">Upon the fact that Arab League's Syria plan was vetoed in United Nations (UN) Security Council, the actors in favor of transformation in Syria started to seek ways for non-UN solutions. After the veto, a group called “Friends of Syria” was created and it was aimed to enable political change in Syria through alternative international mechanisms by overcoming the objections of Russia and China. Within this framework, the first meeting of “Friends of Syria” group took place on February 24th 2012, in Tunisia. The representatives of more than 70 countries participated in the meeting, and not surprisingly, Russia and China did not send any representatives to the Tunis meeting. At the end of the meeting, the next meeting was decided to be held in Turkey and the third one in France. Besides, Former UN Secretary-General Kofi Annan was appointed as the joint UN-Arab League crisis envoy to Syria.<br /><br />The decisions taken during the Tunis meeting shed light on future developments of the Syrian crisis that is at top of world agenda, and on what kind of steps to be taken against the Assad regime by international community. A final declaration was issued at the end of the meeting. Featured topics are as follows:<br /><br />- The emphasis was laid on the importance attached to Syria's territorial integrity, sovereignty, national unity and independence.<br /><br />- The Syrian regime’s ongoing, widespread, and systematic human rights violations, use of force and sexual violence against civilians, persecution of detainees were strongly condemned.<br /><br />- The Arab League's proposal to achieve a peaceful resolution of the crisis was welcomed, and demands for the cease of current violence, the release of detainees, the withdrawal of tanks and armed forces from cities and towns, as well as demands for allowing peaceful demonstrations were reiterated.<br /><br />- A call for the formation of a national-unity government including all segments of society in Syria was issued. The group set out its full support for the establishment of a national-unity government and a dialogue between the sides for a democratic, pluralist, equal, political transition process within the framework of the Arab League plan; and also supported the demands for holding transparent and free elections under Arab and international supervision.<br /><br />- The Friends of Syria Group also emphasized that they would continue to apply and enforce political, economic, diplomatic sanctions on the Syrian regime in order to stop the violence.<br /><br />Despite the fact that sanctions came to the forefront at the end of the meeting, certain proposals that could pave the way for military measures were also brought up to the agenda. In the final declaration, the humanitarian situation in Syria was touched and the Friends’ Group called on the Syrian government to allow access of humanitarian aid in Homs and other areas by UN and other humanitarian agencies. Humanitarian aid could be sent only if UN issued a relevant decision and Syria authorized it. In case the Syrian government does not agree with the decision, the aid will be delivered unilaterally. And this situation brings up the establishment of humanitarian corridor requiring military defense. In his statement after the meeting, Foreign Minister Davutoğlu gave the signs of possible military precautions by saying that “if the humanitarian tragedy continues, then other alternatives will have to be considered.” The Saudi Arabian Foreign Minister Prince Saud al-Faisal put forward his country's decision on taking more strict measures as he described “arming the Syrian rebels fighting against the al-Assad regime as being an excellent idea.” Another leader who brought up military measures to the agenda was the Tunisian President, Moncef Marzuki. Marzuki proposed the “creation of an Arab force in Syria to accompany diplomatic efforts”.<br /><br /><em>The Syrian National Council As “A” Legitimate Representative of The Syrian People</em><strong><br /><br /></strong>One of the most important results of the Tunis meeting was the “recognition of the Syrian National Council (SNC) as a legitimate representative of the Syrian people seeking for a democratic and peaceful change” as the Friends of Syria group. Thus, SNC gained an international legitimacy. In the recognition, the expression “a representative” was preferred instead of “only representative”. During the process in Libya, the opponents were firstly recognized as “a representative” and then as the “only legitimate representative”. The Tunisian Foreign Minister believes that SNC will be recognized as the “only legitimate representative” in the following stage.<br /><br />The recognition of the Syrian National Council (SNC), which is the largest-scale opposition organization, as the legitimate representative of the Syrian people points out an extremely important stage in Syrian crisis. Because hereinafter, the majority of the international community will address themselves to SNC and thus the Assad regime with already deepening isolation will be further isolated.<br /><br />On the other hand, recognition of SNC as the legitimate representative indicates that this organization will be an efficient political actor in case of a possible regime change in Syria. Therefore, questions on what kind of solution SNC offered for Syria crisis, and what kind of political program SNC has, shed light on toppling process of the Assad regime and on how the post-Assad Syrian political life will be shaped. With the declaration issued after the meeting, SNC shared its political approach towards critical issues and its opinions on the future development of political process. Accordingly;<br /><br />SNC put forward that it seeks for a two-pillar solution. The first pillar is “emergency humanitarian assistance”, and the second pillar is “following a political process for a peaceful transition”. The humanitarian assistance pillar of this strategy mainly embodies military measures. Because within the scope of reaching humanitarian assistances to the Syrian people, it is proposed to establish “safe humanitarian corridors” or “safe zones”. It is seen that with the establishment of safe zones, on one hand they strive to maintain security of civilians and on the other hand they seek for an area where the opponents could become organized more easily.<br /><br />And in the aspect of supporting the political process, it is proposed to “create local councils in different regions of the country in order to help civilians and to coordinate assistances”. Thus, SNC wants to start preparations for an alternative state-structuring. In this way, they strive to prevent a post-Assad chaos and conflict. Within the frame of the objective to secure the post-Assad order, it was proposed that the countries do not limit their military assistance for Syrian opposition. Within the same framework, they put forward their expectations for assistance on keeping entries and exits on Syrian borders under control. Here, the main expectation is to prevent radical Islamist groups, which would want to take advantage of the post-Assad chaos across the country, from entering in the country.<br /><br />The SNC indicated that it is ready for a peaceful transition by stating that “a political negotiation with the acceptable members of the Syrian government is possible.” However, it was understood that there is a distinction made between “unacceptable members” and “acceptable members”. Thus, as a precondition for negotiations, it was suggested to remove the Assad family and his immediate family away from the power. The SNC divides the ones to be punished for crimes they committed into two groups. People in the first group will never be tolerated. It is stated that some other officials will be removed from their offices but they will be allowed to carry on living in the country. Considering that the Assad administration will not accept these conditions under the present conditions, it is seen that the possibility of a peaceful transition is almost zero.<br /><br />The opposition states that the primary agenda is to form a unity government. And the primary task of a unity government will be to restructure the security apparatus of the country, to revise the constitution, and to restructure government institutions so they continue to serve the people and keep the order during the transition. It was emphasized that the national unity transition government will include members from the regime who have no responsibility in crimes or major corruption affairs, opposition figures and representatives of the revolutionary committees. This government will carry the country to the elections for the designation of a “Constituent Assembly”. And the Constituent Assembly will carry the country to parliamentary and presidential elections to be held within 1-1,5 years.<br /><br />The SNC stated that necessary guarantees will be given to all ethnic (Kurds, Assyrians and others) and religious (Christians, Alawites, Druze and others) minorities composing the Syrian society, and tried to win all the social groups over. It was stated that their safety and all the constitutional rights would be guaranteed. The SNC also guaranteed that all citizens would be provided with equal rights within its political program. Indicating that the regime took the Alawite community in the country hostage, the SNC guaranteed that the security forces would maintain necessary safety for the security of this society in the aftermath of the fall of the regime. Meanwhile Burhan Ghalioun, President of the Syrian National Council (SNC), who participated in the conference stated that a regime far from centralism will be established in the country, in case the Assad regime falls. In addition to this statement, considering the social realities of the country as well, it is seen that new Syria will have a decentralized structure. With this statement, Ghalioun strived to win the Syrian Kurds and Arab Alawites, who have not attempted to stage a severe revolt against the Assad regime, over to the opposition side. Social groups in the form of new administration that are not extreme centralist will have a certain self-determination in their own regions.<br /><br /><em>Counter-Attack From Assad: New Constitution Referendum<br /><br /></em>While “Friends of Syria” group takes decisions to impose sanctions, on the other hand, anti-regime demonstrations continue in Syria. Almost a hundred civilians are killed as a result of bombardments and fire with each passing day. In such an environment where the pressure on the Syrian regime is gradually increasing, a counter-attack came from the Head of State Assad. Syria went to polls for a new Constitution at the weekend. In response to administration's calling the people to vote, the opposition called on Syrians to boycott the referendum. The new Constitution was prepared by a committee appointed by the Syrian President Bashar Assad. The biggest novelty to be brought by the new Constitution is adopting a multi-party system by removing the autarchy of the Ba'ath party. Besides, President's term of office is limited to a maximum of two terms of seven years each. If the draft constitution is approved, the Syrian government will hold parliamentary elections on a multi-party basis within 90 days of the vote. This step also shows the fact that the Syrian administration started to understand the impossibility of maintenance of the status quo as it is. However, achievement of such attempts, which could have yielded result in the beginning of the events, is not possible in terms of suppressing the riot from now on. As a matter of fact, the first statements from the opposition wing are in the same direction. The opposition think that only the groups that are close to the power will be allowed to establish a party, even if door to a multi-party system is opened. Besides, other amendment were found superficial. The first and foremost criticism was against the fact that almost no limitation was imposed on the Presidential powers, despite the limitation on the term of office.<br /><br />After the point arrived, none of the groups uprising in Syria will accept a solution package, in which Bashar Assad, his family and his immediate circle are found. The revolts will continue until the Assad regime leaves the power. Therefore, steps like constitutional amendment can never produce solution. The Syria opposition, which took further courage after the Tunis meeting, will fight to the end. In return, the Assad administration does not give any sign at the point of taking a pragmatic step to enable a peaceful transition. It appears that the regime struggling to survive will fight to the end. In an environment where international intervention cannot be mentioned, the unstability in Syria should be expected to expand in a long period.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-46569533820836370092012-02-28T10:40:00.001+02:002012-03-08T10:42:48.473+02:00Suriye için Yeni Yol Haritası: Tunus Toplantısı Sonuçları ve Anayasa Referandumu<div align="justify">Birleşmiş Milletler (BM) Güvenlik Konseyi’nde Arap Birliği’nin Suriye planının veto edilmesi ile birlikte Suriye’de değişimi savunan aktörler BM dışı çözüm arayışlarına yönelmiştir. Vetonun ardından “Suriye’nin Dostları” adı altında bir oluşuma gidilmiş ve böylece Rusya ve Çin’in itirazları aşılarak alternatif uluslararası mekanizmalar yolu ile Suriye’de siyasal değişimi mümkün kılmak amaçlanmıştır. Bu çerçevede “Suriye'nin Dostları” grubu ilk toplantısını 24 Şubat 2012 tarihinde Tunus'ta gerçekleştirmiştir. Toplantıya 70’den fazla ülkenin temsilcisi katılmış, Rusya ve Çin beklendiği üzere toplantıya temsilci göndermemiştir. Toplantı sonucunda, bir sonraki toplantının Türkiye'de ve üçüncü toplantının da Fransa'da yapılması kararlaştırılmıştır. Ayrıca BM’nin eski Genel Sekreteri Kofi Annan, Suriye özel temsilcisi olarak atanmıştır.<br /><br />Tunus toplantısında alınan kararlar dünya gündeminin en üst sırasında oturan Suriye sorunu konusunda bundan sonra neler yaşanacağına, Esad rejimine karşı uluslararası toplumun hangi adımları atacağına ışık tutmaktadır. Toplantı sonucunda bir sonuç bildirgesi yayınlanmıştır. Burada öne çıkan başlıklar şu şekildedir:<br /><br />- Suriye'nin toprak bütünlüğüne, egemenliğine milli birlik ve bağımsızlığına verilen önem vurgulanmıştır.<br /><br />- Suriye rejimi tarafından sürdürülen geniş çaplı ve sistematik insan hakları ihlalleri, sivillere yönelik şiddet, cinsel saldırılar, hükümlülere uygulanan işkenceler şiddetli bir şekilde kınanmıştır.<br /><br />- Arap Birliği'nin sorunun barışçıl çözümüne ilişkin ortaya koyduğu öneri desteklenmiş, burada yer alan şiddetin durdurulması, mahkumların salıverilmesi, tankların ve askerlerin şehirlerden çekilmesi, barışçı gösterilere izin verilmesi talepleri yinelenmiştir.<br /><br />- Suriye'de tüm kesimleri içine alan bir ulusal birlik hükümeti kurulması çağrısında bulunulmuştur. Arap Birliği planı çerçevesindeki demokratik, çoğulcu, eşit, siyasi geçiş süreci için taraflar arasında diyalog ve milli birlik hükümetinin kurulması, Arap Birliği ve diğer uluslararası kuruluşların gözetiminde şeffaf ve özgür seçimlerin gerçekleşmesi taleplerine destek verilmiştir.<br /><br />- Suriye'nin Dostları Grubu olarak, şiddetin durdurulması amacıyla Suriye rejimine karşı siyasi, ekonomik, diplomatik yaptırımlarla baskı uygulamaya devam edileceği vurgulanmıştır.<br /><br />Toplantı sonucunda her ne kadar yaptırımlar öne çıkmış olsa da askeri önlemlerin önünü açabilecek bazı öneriler gündeme gelmiştir. Sonuç bildirisinde, Suriye'deki insani duruma değinilerek, “BM ve diğer kuruluşlar aracılığıyla Humus ve diğer şehirlere insani yardım girişine izin verilmesi çağrısında” bulunulmuştur. İnsani yardım gönderilebilmesi için BM’den karar çıkması ve buna Suriye'nin izin vermesi gerekmektedir. Suriye yönetiminin buna yanaşmaması durumunda tek taraflı olarak yardımın ulaştırılması söz konusu olacaktır. Bu da askeri korumayı gerektiren bir insani yardım koridorunu gündeme getirir. Dışişleri Bakanı Davutoğlu da toplantı sonrasında yaptığı açıklamada “insani trajedi devam ederse diğer alternatifler gündeme gelebilir.” diyerek olası askeri önlemlerin işaretini vermiştir. Suudi Arabistan Dışişleri Bakanı Prens Suud el Faysal “muhalifleri silahlandırmanın harika bir fikir” olduğu şeklinde bir yaklaşımda bulunarak ülkesinin daha sert önlemler alma konusundaki iradesini ortaya koymuştur. Askeri tedbirleri gündeme getiren bir diğer lider Tunus Cumhurbaşkanı Munsif Marzuki olmuştur. Marzuki, “diplomatik çabalara eşlik etmesi için, Suriye’de bir Arap gücü kurulması” çağrısında bulunmuştur.<br /><br /><em>Suriye Halkının Meşru “Bir” Temsilcisi Olarak Suriye Ulusal Konseyi</em><br /><br />Tunus toplantısının en önemli sonuçlarından biri Suriye'nin Dostları Grubu olarak, “Suriye Ulusal Konseyi (SUK)’nin demokratik ve barışçı bir değişim arayan Suriye halkının meşru bir temsilcisi” olarak kabul edilmesi olmuştur. Böylece SUK uluslararası meşruiyet kazanmıştır. Tanımada “tek temsilcisi” yerine “bir temsilcisi” ifadesi yer almıştır. Libya'daki süreçte de muhalifler ilk önce “bir temsilci” sonrasında ise “tek meşru temsilci” olarak tanınmıştı. Tunus Dışişleri Bakanı’na göre de bir sonraki aşamada SUK “tek meşru temsilci” olarak tanınacaktır.<br /><br />En geniş çaplı siyasal muhalif yapılanma olma özelliğini taşıyan Suriye Ulusal Konseyi’nin Suriye halkının meşru temsilcisi olarak tanınması Suriye sorununda son derece önemli bir aşamaya işaret etmektedir. Zira artık uluslararası toplumun büyük bir bölümü SUK’u muhatap kabul edecek, böylece yalnızlaşan Esad yönetimi daha da izole olacaktır.<br /><br />SUK’un meşru temsilci kabul edilmesi ile Suriye’de olası bir rejim değişikliğinde bu yapının etkin bir siyasal aktör olacağını göstermektedir. Dolayısıyla SUK’un Suriye sorununa nasıl bir çözüm önerdiği, nasıl bir siyasal programa sahip olduğu soruları Esad rejiminin yıkılış sürecine ve Esad sonrası Suriye siyasal yaşamının nasıl şekilleneceğine ışık tutmaktadır. SUK toplantı sonrasında yayınladığı bildiri ile kritik konulardaki siyasal yaklaşımını ve siyasal sürecin nasıl gelişeceğine ilişkin görüşlerini paylaşmıştır. Buna göre;<br /><br />SUK, iki ayaklı çözüm arayışında olduğunu ortaya koymuştur. Birinci ayak “acil insani yardım” ikinci ayak ise “barışçıl bir geçiş için siyasal sürecin takip edilmesidir.” Bu stratejinin insani yardım ayağı esasen askeri önlemleri de içermektedir. Zira insani yardımların Suriye halkına ulaştırılması kapsamında “güvenli insani yardım koridorları” ya da “güvenli bölgeler” oluşturulması önerilmektedir. Güvenli bölgelerin oluşturulması ile bir yandan sivil halkın güvenliği sağlanmaya çalışılırken diğer taraftan muhaliflerin daha rahat organize olabilecekleri bir alan arayışında oldukları görülmektedir.<br /><br />Siyasal sürecin desteklenmesi boyutunda ise “sivil halka yardım edilmesi ve yardımların koordine edilmesi için ülkenin farklı bölgelerinde yerel konseylerin oluşturulması” önerilmektedir. SUK böylece alternatif bir devlet yapılanmasının hazırlıklarına başlamak istemektedir. Bu şekilde Esad sonrası kaos ve kargaşanın önüne geçilmeye çalışılmaktadır. Esad sonrası düzenin korunması hedefi çerçevesinde ülkelerin Suriye muhalefetine askeri yardımlarının sınırlanmaması önerisinde bulunmuştur. Yine aynı çerçevede, Suriye sınırlarından geçişlerin kontrol altına alınması konusunda yardım beklediğini ortaya koymuştur. Burada temel beklenti ülkede Esad sonrası karışıklıktan faydalanmak isteyecek aşırı İslami grupların ülkeye girişlerinin engellenmesidir.<br /><br />Muhalefet Suriye yönetimi içinde “kabul edilebilir üyelerle müzakere yolunun açık olduğunu” belirterek barışçıl geçiş için hazır olduğunu belirtmiştir. Ancak “kabul edilebilir” ifadesi kullanılarak “kabul edilemez” üyeler şeklinde bir ayrım yapıldığı da anlaşılmıştır. Böylece müzakereler için önkoşul olarak Esad ailesi ve yakın çevresinin iktidardan uzaklaştırılması öne sürülmüştür. SUK, işledikleri suçlardan dolayı cezalandırılacakları ikiye ayırmaktadır. Birinci grup kesinlikle tolere edilmeyecek kişilerdir. Diğer bazı yetkililerin görevlerine son verilmesi ancak ülkede yaşamaya devam etmelerine izin verileceği belirtilmektedir. Esad yönetiminin mevcut şartlar altında bu koşulları kabul etmeyeceği düşünülürse barışçıl geçiş ihtimalinin neredeyse sıfır olduğu görülmektedir.<br /><br />Muhalefet öncelikli gündeminin bir birlik hükümeti kurulması olduğunu belirtmektedir. Hükümetin öncelikli görevi de güvenlik yapılanmasının yeniden yapılandırılması, anayasanın değiştirilmesi, kamu kurumlarının yeniden yapılandırılması olacaktır. Böylece geçiş sürecinde halka hizmete devam edilebilmesi ve düzenin korunması amaçlanmaktadır. Geçici ulusal birlik hükümetinde şu anda yönetim için yer alan ve suça karışmamış kişiler, muhaliflerden temsilciler ve devrim komitelerinden temsilcilerin olacağı vurgulanmıştır. Bu hükümet ülkeyi “Kurucu Meclis”i oluşturacak olan seçimlere götürecektir. Kurucu Meclis de ülkeyi 1-1.5 yıl içinde parlamento ve Devlet Başkanlığı seçimine götürecektir.<br /><br />SUK, Suriye toplumunu oluşturan tüm etnik (Kürtler, Süryaniler ve diğerleri) ve dinsel (Hıristiyanlar, Aleviler, Dürziler ve diğerleri) gruplara gerekli güvencelerin verileceğini açıklayarak tüm toplumsal grupları muhalif kampa çekmeye çalışmıştır. Güvenliklerinin ve anayasal tüm haklarının garanti altına alınacağı belirtilmiştir. SUK siyasal programında tüm toplum üyelerinin vatandaşlık temelinde eşit haklara sahip olacağı taahhüdünde bulunmuştur. Rejimin ülkedeki Alevi toplumunu rehin aldığını belirten SUK, rejimin yıkılması sonrasında bu toplumun güvenliğinin sağlanması konusunda güvenlik güçlerinin gerekli korumayı sağlayacağı güvencesi vermiştir. Bu arada, konferansa katılan SUK Başkanı Burhan Galyun, Esad rejiminin devrilmesi halinde ülkede merkeziyetçilikten uzak bir yönetim kurulacağını açıklamıştır. Bu ifadenin yanı sıra ülkenin sosyal gerçeklerini de dikkate aldığımızda yeni Suriye’nin ademi merkeziyetçi bir yapıya sahip olacağı görülmektedir. Galyun bu açıklaması ile şu ana kadar Esad yönetimine karşı ciddi bir ayaklanma hareketine girişmeyen Suriyeli Kürtleri ve Arap Alevileri muhalif kampa çekmeye çalışmıştır. Aşırı merkezi olmayan yeni yönetim biçiminde toplumsal gruplar kendi bölgelerinde belli bir otonomiye sahip olabilecektir.<br /><br /><em>Esad’dan Karşı Hamle: Yeni Anayasa Referandumu<br /></em><br />“Suriye’nin Dostları” Grubu bir taraftan yaptırım kararları alırken Suriye’de yönetim karşıtı gösteriler de devam etmektedir. Her gün yüze yakın sivil, bombardımanlar ve açılan ateş neticesinde hayatını kaybetmektedir. Suriye rejiminin üzerindeki baskının giderek arttığı bu ortamda Devlet Başkanı Esad’dan bir karşı hamle gelmiştir. Suriye hafta sonu yeni anayasa için sandık başına gitmiştir. Yönetimin halkı oy kullanmaya çağırmasına karşılık muhalifler boykot çağrısında bulunmuştur. Yeni anayasa Suriye Devlet Başkanı Beşar Esad’ın görevlendirdiği bir komite tarafından hazırlanmıştı. Yeni anayasanın getireceği en büyük yenilik, Baas partisinin mutlak hakimiyeti maddesinin kaldırılarak çok partili sisteme geçiliyor olmasıdır. Ayrıca devlet başkanının görev süresi de yedişer yıllık en fazla iki dönemle sınırlandırılmaktadır. Suriye hükümeti Anayasa değişikliğinin kabul edilmesi halinde 90 gün içinde çok partili genel seçimlerin yapılacağı sözünü de vermiştir. Bu adım Suriye yönetiminin de artık statükonun olduğu gibi devamının mümkün olmadığını anlamaya başladığını göstermektedir. Ancak olaylar ilk başladığında sonuç vermesi ihtimali bulunan bu tarz girişimlerin artık ayaklanmanın durdurulması bağlamında başarı sağlaması mümkün değildir. Zaten muhalif kanattan gelen ilk açıklamalar da bu yöndedir. Muhalifler, çok partili sistemin önü açılsa da sadece iktidara yakın grupların parti kurmasına izin verileceğini düşünmektedir. Ayrıca diğer değişiklikler de yüzeysel bulunmuştur. En başta gelen eleştiri Devlet Başkanının görev süresinin sınırlanmasına karşılık yetkilerinde neredeyse hiçbir kısıtlama getirilmemesi olmuştur.<br /><br />Esasen gelinen noktadan sonra Suriye’de ayaklanan kesimlerin hiçbiri Beşar Esad, ailesi ve yakın çevresinin içinde olduğu bir çözüm paketini kabul etmeyecektir. Ayaklanmalar Esad yönetimi iktidarı bırakana dek sürecektir. Dolayısıyla anayasa değişikliği gibi adımların sonuç üretmesi mümkün değildir. Tunus toplantısı ile beraber daha da cesaretlenen Suriye muhalefeti sonuna kadar mücadele edecektir. Buna karşılık Esad yönetimi de barışçıl geçişe imkan verecek pragmatik bir adım atma noktasında hiçbir işaret vermemektedir. Ölüm kalım savaşı veren rejim sonuna kadar savaşacak gibidir. Uluslararası müdahalenin de konuşulamadığı bir ortamda Suriye’de istikrarsızlığın uzun bir sürece yayılması beklenmelidir.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-83227823906293229572012-02-23T10:39:00.000+02:002012-03-08T10:39:39.884+02:00The Perspective of Russia Towards The Arab Revolution and The Syrian Problem: The Conclusions of The Valdai Forum<div align="justify">On 17-18 February, the third conference of the Middle East Section of Valdai International Discussion Club was held in Sochi, Russia. The prominent participants from Russia, Turkey, the Middle East, the USA, the Europe and the Asia have attended in the conference entitled “Transformation in the Middle East and Russia’s Interests”. Russian Federation Deputy Foreign Minister Mikhail Bogdanov delivered the opening speech. For two days, more than eighty experts discussed the transformation in the Middle East, the lessons learned from the Libya case, the role of Islam in popular movements, the winners and the losers of the Arab Spring, the Middle East peace process, scenarios for the upcoming period and solution proposals for a peaceful transition. As well as these are the main themes, the Syrian problem was the most prominent theme in each session. Turkey was located in the center due to the discussions of playing a central role in Syria and a model for governance in the region. Through this conference, the Russian side had the opportunity to observe both the perspectives about the developments in the Middle East of the participants coming from the region and how the actors that have an influence on the process perceive the change in the Middle East and according to what conditions those actors adopt a position. Besides, it had a chance to express the position of Russia to the opinion leaders of all the actors.<br /><br />The first impression from the statements in the sessions and the discussions during the pauses is that Russia is likely to be worried, frustrated and resistant about Syria and ready for all kind of scenarios. In the opening speech Russian Federation Deputy Foreign Minister revealed that they view the incidents differently in every country by describing some of the popular movements as a revolution and some of them as a rebellion. They clearly presented that they do not regard the developments as a revolutionary movement particularly in Syria. The Russian side also indicated in its following statements that they view the armed groups and the external influences as the resource of the instability in Syria, rather than the regime itself. Although they did not mention specifically, they implied that both Free Syrian Army and possibly the role played by the USA, France, Turkey and the Gulf countries. The Deputy Minister’s statements: “We live in the region. We are not out of the region and we have to find a solution for us” served as a message both for the West “not to interfere with the Syria problem externally” and for the region “not to cooperate with the West about the Syrian issue”. Thus, Russia put forward its aim to find solutions through the regional initiatives into the problem. It is also stated by a high-level official that they are against an international intervention. Bogdanov remarked that despite the instability in Syria it is now better than the incidents in case of possible an intervention and the Libya example sets a good lesson in this respect. Russia is obviously in search of solving the problem by means of Syria and the region. For this reason, they advocate a dialogue process between the regime and the opposition as a procedure to follow. Within this framework, it had importance that Bogdanov indicated they negotiated with the Syrian opposition. Above all, with these statements, Russia proved that they try not to let the West take the control of the progress in Syria. However, the other important inference of this statement is that Russia has recognized that the former regime has no chance to survive as it used to and put pressure on the regime to make some expansion. On the other hand, the negotiations with the opposition show us that Russia makes efforts just in case after Assad.The fact that the opposition puts forward the withdrawal of Assad family and its kin from the power as a precondition, however, poses challenges for Russia. Bogdanov stated that they support “a negotiation process without preconditions” between the sides. Probably, the precondition of the pro-regime side is that they will not negotiate with any armed groups, since the Russian Deputy Minister told about their expectations that the Syrian opposition ought to keep its distance with the armed groups. In parallel, all of the other Russian participants also provided the pro-status quo attitude in Syria and sought to present rightful justifications. The argument according to a public opinion poll in Qatar that the majority of the Syrian people supports that Assad regime, was consistently accentuated. In other words, Russia perceives the problem as an instability caused by the criminal organizations with foreign support rather than a legitimacy issue. Russia, emphasizing that the West is practicing double standard since it does not put pressure on many regional countries that are not ruled by democracy, claims that the West poses a problem which does not exist in other regional countries by putting forward the question why there is no incidents in these countries. The statements of a Russian participant that many segments in the country view the Bashar al-Assad’s presence as their security assurance and they are on the regime’s,side therefore, all actors are supposed to guarantee the lives and the positions of aforementioned groups, were an important analysis for the solution of the problem.<br /><br />Because the Syria was at the top of the agenda, the comments of two Syrians, one from Syria, the other one from abroad, were noted carefully. The main conclusion of two spokesmen’s statements is that the Syrians also have no idea about what is going on in Syria. The statement of Prof. Dr. Elias Samo from the University of Aleppo that “the greatest victim in Syria is the reality itself”, was the best explanation to describe the situation. The other conclusion is that the great majority of the population is in agreement about the change being peaceful. Everyone thinks that a sudden and radical change will cause more violence than the present situation. According to the explanation of Samo, the Syrian silent majority has an expectation in this way. Samir Taqi, chairman in a research center and living in Dubai, claimed that the regime has lost the control in 50% of Syria. Taqi defended that Russia ought to take an active role for a peaceful change without any foreign intervention in the country and a regional initiative including Turkey and the Gulf countries ought to be launched.<br /><br />The Israeli participants’ comments showed that the developments in Syria are viewed as both an opportunity and a risk by Israel. As for that, a weak, divided Syria is assumed as an opportunity since it will not pose a threat in long term. On the other hand, the possibility that the regime may play the trump card to maintain its existence by attacking Israel provided it recognizes that it will collapse, has been assessed. Besides, it is thought that the mass destruction weapons, which Syria is believed to have, may be captured and used against Israel by some “irresponsible groups” in case the regime collapses. Israel takes into account that the conventional balance on behalf of Israel will be upset in case of a chaos in Syria, on the contrary the non-state actors that they cannot control may emerge as a new threat. Besides, losing some allies following the Arab Spring, the rising power of political Islam and the prevalence of the long-term instability in the region are also assessed as a threat.<br /><br />The other prominent theme in the conference is the political Islam and the discussion that Turkey can become a model with regards to the Middle Eastern countries. Everyone accepted that the Islamic movements have gained power in the region. It was also discussed how these movements, which remained in the opposition for ages, will take a stand and what solutions they produce for concrete problems. It is generally accepted that Turkey has a democracy experience based on long years and thus, Turkey’s model cannot be practiced directly as a model for the region. It is stated that Turkey may serve as an example to show that “an Islamic movement can come to power through legitimate ways.” Many participants referred the evaluation of Mesut Yılmaz, the former Prime Minister of Turkey, that “the Islamic movements in Turkey gained their current position by competing for a long time within the rules of the democratic regime.” Yaşar Yakış, the former Foreign Minister of Turkey, made an objection to the “Islamic democracy” term and indicated that it would be appropriate to use the term “a democratic country of which the majority of the population formed by the Muslims.” Otherwise, these two explanations will bring along different perspectives and results. Another prominent subject in the Islam and democracy discussions is the question that “the Islamic movements can produce solutions for current issues or not.” One of the participants revealed the given expectations by stating that “people did not vote for the Islamic parties to have a place in heaven, yet to find solutions for daily problems and to have better living conditions.” It is said that the other element that make Turkey to be discussed as a model is the increase in its economic growth rate under the leadership of an Islamic movement. The opinion that the rising power of the Islamic movements either causes problems as long as they are alienated from the power or make them act more responsibly and adopt an all-embracing policy when they come to power, came into prominence.<br /><br />In conclusion, there were different reactions about the perspective of Turkey’s attitude towards the Syrian issue. Some Syrian and regional participants, who supports the peaceful change in Syria, stated their disappointment about Turkey that it is supposed to be more patient for a peaceful transition and make an effort for it. All the more amazing, the supporters of the regime change are disappointed as well. According to them, Turkey ought to contribute more to the political and military opposition in Syria. Even this proves us how rough the Syria problem is and that it includes dilemmas.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-51496481696990540452012-02-21T10:31:00.000+02:002012-03-08T10:38:16.079+02:00Rusya’dan Arap Devrimi ve Suriye Sorunu’na Bakış: Valdai Forum Sonuçları<div align="justify">17-18 Şubat 2012 tarihlerinde “Valdai Tartışma Kulübü, Ortadoğu Bölümü” toplantılarının üçüncüsü Rusya’nın Soçi kentinde düzenlendi. “Ortadoğu’da Dönüşüm ve Rusya’nın Çıkarları” başlıklı toplantıya Rusya, Türkiye, Ortadoğu, ABD, Avrupa ve Asya’dan seçkin konuklar katıldı. Toplantının açılışı Rusya Dışişleri Bakan Yardımcısı Mikhail Bogdanov’un yaptığı konuşma ile gerçekleşti. İki gün boyunca konularında uzman 80’i aşkın katılımcı altı ayrı oturumda Ortadoğu’da değişimi, Libya örneğinden çıkarılan dersleri, halk hareketlerinden İslam’ın rolünü, Arap Baharı’nın kazanan ve kaybedenlerini, Ortadoğu Barış sürecini, bundan sonraki döneme ilişkin senaryoları ve barışçıl bir geçiş için çözüm önerilerini tartıştı. Ana temalar bunlar olmakla birlikte Suriye sorunu her oturumda en fazla öne çıkan konu oldu. Türkiye de, hem Suriye konusunda oynadığı merkezi rol hem de bölgeye model olma tartışmaları nedeniyle merkezi konuma sahipti. Toplantı ile Rusya tarafı hem Ortadoğu’daki gelişmeler konusunda bölgeden gelenlerin soruna bakışlarını ve süreç üzerinde etkili aktörlerin Ortadoğu’daki değişimi nasıl algıladıklarını ve neye göre pozisyon aldıklarını öğrenme fırsatı elde etmiş oldu. Bunun yanı sıra tüm aktörlerin kanaat önderlerine de Rusya’nın pozisyonunu ifade edebilme şansı elde etti.<br /><br />Oturumlarda yapılan açıklamalar ve aralarda yapılan görüşmelerden elde edilen ilk izlenim Rusya’nın Suriye konusunda bir endişe, kızgınlık, direnme ve her türlü senaryoya karşı hazırlıklı olma duygusu içinde olduğudur. Rus Dışişleri Bakan Yardımcısı açılış konuşmasında Ortadoğu’da yaşanan halk hareketlerinin bazılarını devrim bazılarını ayaklanma olarak nitelendirerek her ülkedeki olaya farklı baktıklarını ortaya koymuş oldu. Özellikle Suriye’deki gelişmeleri gerçek bir devrim hareketi olarak görmediklerini net olarak belirttiler. Rus tarafı daha sonraki açıklamalarında da Suriye’deki istikrarsızlığın kaynağı olarak rejimden ziyade içerdeki silahlı gruplar ve dış etkileri gördüğünü belirtti. Ülke adı vermemekle birlikte burada hem Özgür Suriye Ordusu hem de muhtemelen ABD, Fransa, Türkiye ve Körfez ülkelerinin oynadığı rol kast edildi. Bakan Yardımcısı’nın “biz bölgede yaşıyoruz. Bölge dışından değiliz ve kendimiz bir çözüm bulmalıyız” ifadeleri hem Batı’ya “dışarıdan Suriye sorununa karışma” hem de bölgeye “Batı ile Suriye konusunda işbirliği yapma” mesajıydı. Rusya böylece soruna bölgesel girişimler yoluyla çözüm bulma isteğini ortaya koymuş oldu. Bir uluslararası müdahaleye karşı olunduğu da üst düzeyden dile getirildi. Bogdanov, konuşmasında “Suriye’de istikrarsızlık sürse de olası bir müdahalede yaşanacakların şimdiki olayları aratabileceği” şeklinde bir yorumda bulundu ve Libya örneğinin bu açıdan iyi bir ders olduğunu ifade etti. Rusya, açıkça sorunun Suriye ve bölge içinden çözülmesi arayışındadır. Bunun için izlenecek yol olarak rejim ve muhalefet arasında bir diyalog sürecinin başlatılmasını savunmaktadır. Bu çerçevede Bogdanov’un “Suriyeli muhaliflerle de görüştüklerini” belirtmesi önemliydi. Rusya bu ifadelerle her şeyden önce Suriye’de süreci Batı’nın kontrolüne bırakmama çabasında olduğunu göstermiş oldu. Ancak bu ifadeden çıkarılabilecek bir diğer önemli tespit Rusya’nın da artık eski sistemin olduğu şekliyle devam etme şansının olmadığını görmesi ve rejime bazı açılımlar yapma konusunda baskı oluşturduğudur. Diğer taraftan muhaliflerle görüşme her olasılığa karşın Esad sonrasına ilişkin Rusya’nın da çabalarının olduğunu göstermektedir. Rusya’nın bu yaklaşımını sıkıntıya sokan muhalefetin Esad ailesi ve yakın çevresinin iktidardan çekilmesini ön koşul olarak öne sürmesidir. Bogdanov bundan dolayı taraflar arasında “önkoşulsuz bir müzakere sürecinden yana olduklarını” ifade etmiştir. Muhtemelen rejim kanadının önkoşulu ise silahlı hiçbir grup ile müzakere etmeyeceğidir. Zira Rus Bakan Yardımcısı “Suriye muhalefetinin silahlı gruplarla arasına mesafe koyması gerektiği” şeklindeki beklentilerini dile getirmiştir. Diğer tüm Rus katılımcılar da paralel şekilde Suriye’de statükodan yana aldıkları tavra meşru gerekçeler sunmaya çalışmıştır. Katar’da yapılan bir kamuoyu araştırmasının “Suriye halkının çoğunluğunun Esad’ın iktidarda kalmasını savunduğunu” gösterdiği savı sürekli olarak dile getirilmiştir. Yani Rusya sorunu bir meşruiyet sorunundan ziyade dışarıdan destek alan Suriye içindeki suç örgütlerinin istikrarsızlık yaratması olarak algılamaktadır. Demokrasi ile yönetilmeyen birçok bölge ülkesine Batı’nın baskı yapmamasını bir çifte standart olarak vurgulayan Rusya “bu ülkelerde neden bir olay yaşanmadığı” sorusunu ortaya atarak “Batı’nın diğer bölge ülkelerinde olmayan bir sorunu yarattıkları” şeklinde bir iddiayı ortaya atmaktadır. Bir Rus katılımcının “ülkede birçok kesim Beşar Esad’ın varlığını kendi güvenliklerinin güvencesi olarak düşünüyor ve bu nedenle rejimin yanında duruyor. Bu nedenle bütün aktörlerin söz konusu gruplara yaşamları veya konumları konusunda güvenceler vermesi gerekiyor” şeklindeki ifadeleri sorunun çözümüne yönelik önemli bir tespitti.<br /><br />Ana gündem maddesi Suriye olduğu için biri Suriye ve diğeri ülke dışında yaşayan iki Suriyeli katılımcının yorumları dikkatle not edildi. İki yorumcunun konuşmalarından ortaya çıkan temel sonuç “Suriye’de tam olarak ne olup bittiği konusunda Suriyelilerin de net bilgi sahibi olmadığıdır.” Halep Üniversitesi’nden Prof. Dr. Elias Samo’nun “Suriye’de en büyük kurban gerçeğin kendisidir” sözleri bu durumu yansıtan en güzel ifadeler oldu. Bir diğer sonuç ise ülkenin büyük çoğunluğunun değişimin barışçıl olması konusunda hemfikir olduklarıdır. Herkes ani ve radikal bir değişimin mevcut durumdan daha fazla şiddet doğuracağını düşünüyor. Samo’nun ifadesi ile “Suriye’nin sessiz çoğunluğunun beklentisi bu şekildedir.” Dubai’de yaşayan ve bir araştırma merkezinin başkanlığını yürüten Samir Taqi ise “rejimin Suriye’nin yaklaşık %50’sinde kontrolü kaybettiği” tespitinde bulundu. Taqi, ülkenin yabancı müdahalesine maruz kalmadan barışçıl bir değişim yaşaması için Rusya’nın aktif rol alması gerektiğini ve içinde Türkiye ve Körfez ülkelerinin de olduğu bir bölgesel girişimin hayata geçirilmesi gerektiğini savundu.<br /><br />İsrailli katılımcıların yorumları ise Suriye’deki gelişmelerin İsrail tarafından hem bir fırsat hem risk olarak algılandığını ortaya koydu. Buna göre zayıflamış, kendi içinde bölünmüş bir Suriye uzunca bir süre tehdit oluşturamayacak olması nedeniyle fırsat olarak algılanmaktadır. Diğer taraftan rejimin yıkılacağını anlaması durumunda son koz olarak İsrail’e saldırı yoluyla ayakta kalma kartını oynayabileceği ihtimali değerlendirilmektedir. Bunun yanı sıra rejim yıkılırsa Suriye ordusunun elinde olduğuna inanılan kitle imha silahlarının “sorumsuz” grupların eline geçerek İsrail’e karşı kullanılabileceği düşünülmektedir. İsrail, Suriye’de bir kaos yaşanması durumunda kendi lehlerine olan konvansiyonel dengenin bozulacağını buna karşılık kontrol edemeyebilecekleri devlet dışı güçlerin yeni bir tehdit olarak ortaya çıkabileceğini hesaplamaktadır. Bunların yanı sıra; Arap Baharı ile beraber bazı müttefiklerin kaybedilmesi, siyasal İslam’ın güç kazanması ve uzun süreli istikrarsızlığın bölgeye hakim olması da tehdit olarak değerlendirilmektedir.<br /><br />Toplantıda öne çıkan konulardan biri de siyasal İslam ve Türkiye’nin Ortadoğu ülkeleri açısından model olup olamayacağı tartışması olmuştur. Bölgede İslami hareketlerin güç kazandığı herkes tarafından kabul edilmiştir. Uzun yıllardır muhalefette kalan bu hareketlerin iktidarı ele geçirince nasıl tavır alacakları, somut sorunlara nasıl çözümler üretecekleri ele alınmıştır. Genel kabul Türkiye’nin uzun yıllara dayalı demokrasi tecrübesine sahip olduğu ve bu nedenle Türkiye modelinin bölge açısından doğrudan bir model olarak uygulanmasının mümkün olmadığı olmuştur. Türkiye’nin “bir İslami hareketin meşru yollarla iktidara gelinebileceğini göstermesi açısından” örnek olabileceği ifade edilmiştir. Türkiye eski Başbakanı Mesut Yılmaz’ın “Türkiye’de İslami hareketler çok uzun süreler demokratik rejimin kuralları içinde mücadele ederek mevcut konuma geldikleri” şeklindeki saptamasına birçok katılımcı tarafından atıf yapılmıştır. Dışişleri eski Bakanı Yaşar Yakış da “Türkiye için kullanılan İslami demokrasi kavramına itiraz ederek, “nüfusunun çoğunluğu Müslüman olan demokratik bir ülke” kavramının kullanılmasının doğru olacağını belirtmiştir. Zira bu iki tanımlama farklı bakış ve sonuçları beraberinde getirecektir. İslam ve demokrasi tartışmalarında öne çıkan bir diğer konu “İslami hareketlerin güncel sorunlara çözümler üretip üretemeyecekleri” olmuştur. Ortadoğu’dan gelen bir katılımcının “insanlar İslami partilere cennette bir yer kapmak için değil günlük sorunlarına çözüm bulunması ve daha iyi yaşam koşulları için oy verdi” şeklindeki ifadesi söz konusu beklentiyi ortaya koymuştur. Türkiye’nin model olarak tartışılmasını sağlayan bir diğer unsurun, ülkede İslami bir hareket liderliğinde ekonomik kalkınmışlık hızının artması olduğu dile getirilmiştir. İslami hareketlerin güç kazanması ise iktidardan dışlandıklarında radikalleşme sorunu yarattığı gibi iktidara gelmenin de bu hareketleri daha sorumlu davranmaya iteceği ve tüm toplumu kapsayıcı politikalar benimsemeye iteceği görüşü ağırlık kazanmıştır.<br /><br />Son olarak Türkiye’nin Suriye konusundaki tutumuna bakış hakkında farklı tepkiler gelmiştir. Suriye’de barışçıl değişimi savunan Suriyeli ve bölgeden bazı katılımcılar Türkiye’nin barışçıl geçiş için daha fazla sabretmesi ve çaba sarf etmesi yönündeki hayal kırıklıklarını dile getirdi. İşin ilginç tarafı Suriye’de rejim değişikliğinin savunanların da yine hayal kırıklığı içinde olmasıdır. Onlara göre de Türkiye, Suriye siyasal ve askeri muhalefetine daha fazla destek vermelidir. Bu bile Suriye sorununun Türkiye açısından ne kadar sıkıntılı ve ikilemler içeren bir konu olduğunu göstermektedir.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-19021554780661132662012-02-14T10:29:00.000+02:002012-03-08T10:30:55.534+02:00Syria’s PKK Game<div align="justify">Clues about allegations regarding that recently Syria and PKK have gotten closer to one another will be strived to be searched through archive review and discourse analysis methods in this study. To this end; news on Turkish press, analyses taking place in news agencies close to PKK, and the statements of PKK and leaders from Democratic Union Party (PYD) which is its political wing in Syria will be used as basis. The conclusions at the end of the research are as follows: The news, which are rather related to the intelligence, on Turkish press put forward that “In recent months, Syria has been providing PKK terrorist organization with area of movement, even if it is not at the same level as it was in 1980's and 1990's”. When the statements of PKK and PYD leaders are evaluated in accordance with discourse analysis, it is seen that these statements are such as to support “an increasing approach between Syria and PKK”. And the third conclusion reached is that, “Within the framework of an effort to have an influence on the Syrian Kurds, there has been a rivalry between PKK and North Iraq (particularly KDP).”<br /><br />It can be suggested that roughly there is a double split among the Syrian Kurds in terms of political influence. The first is the group, which is led by PYD that is the political extension of PKK in Syria and PKK itself. This group has a critical approach against Syrian opponents and opponent organizations, which were organized abroad and argue for breakdown of the Assad regime. Even though they do not want to be seen too close to the Assad administration, they strive to monopolize the Syrian Kurds by taking advantage of the current weak position of the regime. A tactical cooperation between this group and the regime could be mentioned. Within this scope, while the regime provides PYD with area of movement in Kurdish regions again, PYD use its influence on the Kurds in favor of the regime. And the group, which is against PYD and which adopted a critical approach against the regime, acts in unison with the Syrian opposition while striving to receive a foreign support from North Iraq. The political representative of this group is the Kurdistan National Assembly of Syria, which is led by Abdul Hakim Bashar and composed of 11 parties. While these two groups compete with each others, on the other hand, they try to secure their positions inside by receiving supports of different regional actors. In this study, all these aforesaid allegations and assumptions will be strived to be based on a ground.<br /><br />Back to the Past in Turkey-Syria Relations: Signals of Syria-PKK Cooperation<br /><br />After the civil unrest emerged in Syria on March 15th 2011, the first signal of cooperation between the Assad regime and PKK was seen in an analysis of the Fırat News Agency, which is known for its close relations with PKK. According to this analysis, “The mistakes of AKP in foreign policy opened new areas to PKK. These mistakes expanded PKK's room for maneuver. Above all, the area ranging from Iran, Iraq, Syria to Lebanon was thoroughly opened to PKK.”[1] What is meant here by the mistakes of AK Party is probably AKP's anti-Assad approach related to the events in Syria. In the analysis, it was strived to be said that Turkey's “wrong” policies lead Syria and her supporter Iran to let anti-Turkey forces act more freely in their own areas of movement.<br /><br />Within this process, an important development took place in Qamishli province of Syria. Meshal Temmo, one of the prominent leaders of Syrian Kurds, was assassinated in front of his house in Qamishli on October 7th, Friday. While reporting this news on Firat News Agency, such a statement was used: “Meshal Temmo, Kurdish member of Syrian National Council (SNC) established in Istanbul and supported by the Western powers and Turkey.” According to the same resource, Temmo “was one of the 7 people elected in the presidential council of the SNC declared in Istanbul, but it was not announced yet.[2] In all its statements, PYD described Kurdish representatives within SNC as “collaborator”.<br /><br />Concerns regarding that Syria could start to support PKK again as she did before were mentioned by Turkish officials as well. In an analysis on Western media, referring to a Turkish official, “the fact that Syria supported PKK was reminded, and concerns about the possibility that Damascus could play the Kurdish problem card in order to provoke Turkey following the setback in relations between the parties” were mentioned.[3] Even if not explicitly, these concerns were implicitly mentioned by the highest level. Nobody suspected of the fact that the target was Iran and Syria, when Prime Minister Erdoğan stated that “Anyone who support or encourage the terrorist organization will all be called to account by all means” after the PKK attack organized in Çukurca. Another top-level statement came from President Abdullah Gül. Probably based on information in this direction, Gül strongly recommended to the Syrian party “not to involve in the PKK game.”[4] And Minister of Foreign Affairs Ahmet Davutoğlu responded to a similar question by saying that “I do not believe Syria would make a mistake by using PKK.”[5] According to some allegations on Western media again, “Syrian intelligence service threatened Turkey by saying that 'We start to arm PKK again, if Erdoğan continues to interfere in our internal affairs'”.[6]<br /><br />Within this process, another signal of Ba'ath-PKK approach came from Beirut. During the pro-Assad demonstration, which was organized in front of the Syrian Embassy in Beirut on October 31st 2011, PKK flags and posters of Abdullah Öcalan were unfurled. [7] An analysis on French Le Figaro journal more clearly put forth the details of this approach. According to this, “Syrian government started to support the Kurdish in the country to pose a threat to Turkey.” And this support was given to PKK and PYD, which is its political extension in Syria, already in good relations in the past; rather than to the whole Syrian Kurds. The most important indicator within this framework was the fact that PYD leader Saleh Mohammed Muslim, who was in exile for many years, was allowed to turn back to the country. PYD leader Saleh Muslim, who was officially called, appeared to participate in a meeting of the opponents tolerated by the regime in Damascus on September 17th. Muslim became the vice-chairman of the Syrian National Committee for Democratic Change, which gathered regime opponents rival to the Syrian National Assembly receiving the support of the Western. According to the author, the fact that PYD leader Saleh Mohammed Muslim was allowed to come back from the exile was a clear message for Turkey. In addition to this, the signals of the “initiative” were listed as follows: “Opening 6 new Kurdish schools, allowing Kurdish national anthem in these new schools, and giving Kurdish education.” According to the same news, “The fact that Muslim firstly became the member of National Committee for Democratic Change in a short while after he turned back from exile, and secondly he became the vice-chairman of the committee was not a coincidence.” PYD's giving permission to open three cultural centers and four Kurdish language schools in Aleppo, Qamishli and Malikiya was not possible until recently. Furthermore, the half of 640 PYD militants in Syrian prisons were released.[8] Kurdish leader Meshal Temmo's assassination was also considered as a part of this process. According to this, the Damascus regime gave the message that the new Kurdish formation killed the leader Meshal Temmo and gave the message that “good Kurd is a Kurd who is the member of PYD supported by the regime.”[9]<br /><br />Another development in favor of the cooperation was the allegation that “PKK set up a new camp in Syrian district of Resulyan on Turkish borderline”. In the news based on Turkish intelligence units, it was stated that, “the camp, which was set up in a close distance from Ceylanpınar district of Şanlıurfa and where 150 members of the organization took part in, was set up upon the order of Fehman Hussein, one of the PKK leaders. The same news mentioned the fact that the Chief of the Army Hayri Kıvrıkoğlu came to Şanlıurfa and examined the borderline, in relation with the camp set up.[10]<br /><br />Following the assassination of Meshal Fazel Temmo, leader of Future Movement Party; Abdullah Bedro, who was one of the most prominent leaders of the tribe in the region, was attacked in his own house in January. The attack, in which Bedro was severely wounded and his three sons were killed, was a sign showing that PKK started again its operations in Syria. Living in Qamishli province, Abdullah Bedro was the leader of one of the biggest tribes of the region, and he was also a former PKK sympathizer. Registering the titles of some houses on his own name for the organization to take shelter in when Öcalan used to live in Syria, Bedro was attacked upon the fact that the organization wanted to take the houses back and that he did not want to. According to the news on the Turkish media, “PKK, which transferred a part of its forces to the region to support Assad because of the political vacuum in Syria, especially pursued villas and apartments used by Abdullah Öcalan, with the strength taken from the Ba'ath regime. Within this framework, Abdullah Bedro was the first person strived to be called to account by the organization. The organization, which was after the former estates, wanted these estates to be given back to themselves and the argument turned into an armed conflict.”[11]<br /><br />The organization, which did not want to assume the attack in the first place, had to admit it upon the revelation that PKK senior official Mahmoud Muhammed was killed during the attack. Bedro was one of the major tribal leaders of the region, known for his opposition to the Ba'ath administration in Qamishli province. According to the information on a Syrian Kurdish website, it was put forward that “Syrian leader Assad, who wanted to disable the Kurdish in order to weaken the power of public opposition, used PKK to that end.” In the news, it was also stated that “Syrian state strived to establish an absolute control over the Kurdish by giving PYD, which is the back-up power of PKK, unlimited opportunities. To that end, Syria provided all the appropriate conditions for Saleh Muslim, the PYD leader sentenced to a life imprisonment, to be released and freely act with a snap decision. Meshal Temmo's assassination was an action of this alliance as well.”[12]<br /><br />Similar strong allegations also came from the Syrian opponents in Turkey. According to this, the Syrian government used Syrian wing of PKK against the opponents striving to overthrow President Bashar Assad. This card could also be played against Turkey in the near future. According to Syria's former ambassador to Sweden, Mohammad Bassam Imadi, who settled in Turkey and took part in Syrian opposition, “PYD strived to suppress the protests by acting together with the Assad regime.” Imadi put forward “the fact that Saleh Muslim Mohammed, the leader of PYD since 2010, was forbidden to enter in Syria before the uprising but that now this ban was lifted” is the most important basis of this allegation. Another elements supporting the same argument was PYD leader's statements regarding that “If Turkey interferes in Syria, then we fight against it.” [13]<br /><br />The last indicator of the cooperation between the Assad regime and PKK appeared in photos published on some Kurdish websites. In this visual news, PYD supporter young people, whose faces were covered with masks chanting slogans in favor of PKK and Abdullah Öcalan, were interfering in the demonstrations organized by the Kurdish to protest the Assad administration. Another interesting dimension was the fact that these demonstrations were organized by the Kurdistan National Assembly of Syria, with whom they were rivals to each others. According to the news, people, whose faces were covered with masks, who had sticks and knives and who chanted slogans in favor of Abdullah Öcalan, randomly attacked against the demonstrators protesting against Bashar Assad. In the news, which was given based on the resources of Syrian Kurdish movements, “The opponent Kurdish movements other than PYD accused PYD of acting in unison with the Bashar Assad administration, in order to suppress the demonstrations in Syria.”[14]<br /><br />In fact, Syrian leader Bashar Assad indirectly stated that they could play the Kurdish card against Turkey. In an interview Assad gave to the Western media, “Syria is center of the region. The fault line. If you fiddle with the ground a lot, you cause to an earthquake. A problem in Syria destroys the whole region. If the plan is to split Syria, then the whole region is split,” he said. [15] Everybody agreed on the fact that one of the addresses of these statements was Turkey. Syria's eagerness on this subject was clearly seen in journalist Cengiz Çandar's information given based on one of the senior officials of the Iraqi Kurdish government directly in contact with the Syrian government. According to this, the Syrian regime was extremely uncomfortable with Turkey's policies, and was in pursuit of paying it off. According to the Iraqi Kurdish official's statement, Syrian officials were saying that, “Playing the Kurdish card is not new for us, we know PKK very well.” In another anecdote Çandar gave by basing it upon some other resource, he cited from the statement of a prominent person from the immediate family of Bashar Assad to a foreign journalist saying that “Turkey hurts us, but we know how to hurt them and we will” and that he personally heard from the foreign journalist that the family member had referred to PKK.[16]<br /><br />PYD's Outlook on Events in Syria and on Turkey<br /><br />One of the major concerns of PYD is that civil unrest in Syria results in an international intervention. Because the movement thinks that such an intervention would be led by Turkey and that this situation would put an end to all its activities across the country. Therefore, all the opponent formations in exile such as the Syrian National Council (SNC) arguing for international intervention and every initiative Turkey is involved are opposed. The movement acts in unison with “National Committee for Democratic Change”, which is an internal opposition formation absolutely rejecting international intervention and having an approach that does not exceed red lines of the Assad regime.<br /><br />These approaches were explicitly set forth in an interview of PYD leader Saleh Mohammed Muslim. Muslim claimed that, “Turkey has severe initiatives in order for the Kurdish in Syria do not get the best of the uprising process and Turkey's gathering the Syrian opponents is a part of this plan.” PYD expressed its distant approach towards the change movement in Syria through these statements of its leader Muslim: “As PYD, we believe that the international plan asking for a change in Syria is not in favor of the peoples.” In accordance with the PYD perception, “In return for assuming the leading role on Syria, Turkey received compromises by the West on suppressing the Syrian Kurdish. One of the major reasons of the regime change project in Syria was to eliminate the Kurdish.” Therefore, the party acted with suspicion towards all kind of change movement in Syria supported by Turkey. The Kurdish representatives within SNC, on the other hand, were described as “Kurdish collaborators”.[17]<br /><br />In another interview the PYD leader Saleh Muslim gave to Firat News Agency, he expresses PYD's, and thus PKK's outlook on Syrian opposition and on Turkey's role with these statements: “The Syrian National Council (SNC) and Muslim Brotherhood organizations do not recognize the Kurds and their rights. And their policy on the Kurds are already defined by Turkey. We do not have any agreement with the Syrian administration. However, the state is aware of the fact that the Kurdish people are multi-organized. They know that all the Kurdish provinces in Syria would protest, if they had any armed initiative against us. Right now, we do not attack against the police stations. We are cautious as we are not directly attacked. Besides, we do not trust in Muslim Brothers conflicting with the regime either. We establish our assemblies for the time being. We have opened language schools all across the Kurdish provinces. Our de facto autonomy is in question. We have not resorted to armed struggle so far, but we cannot know what is ahead of us. If the circumstances change, the Syrian militants within PKK might begin a fight against Syria.[18] According to PYD, an agreement was made between the AK Party government and Syrian National Assembly, and in accordance with this agreement; Adana Agreement signed in 1998 would be maintained, and constitutional right would not be given to the Kurdish, after the breakdown of the Assad regime.[19] PYD warned the Kurdish representatives within the SNC to act in the light of this information. And in the statements of PKK, the organization put forth the fact that they have a distant approach towards the Syrian opposition and especially to the Muslim Brotherhood Movement, and that they stay away from them.[20]<br /><br />Within this process, there were some information in the Turkish media putting forward that PKK was after establishing an “autonomous Kurdish Government” by taking advantage of the conflict in Syria. Within this framework, increasing the propaganda activities in regions close to the Turkey-Iraq borderline in order to establish unity among the tribes, PKK started to distribute weapons.[21] PYD, which is PKK's political wing in Syria, explicitly stated that their main objective is “Democratic Autonomy”.[22] Demands for autonomy could seem to contradict with the Syrian administration. However, if the Syrian administration overcame the current problematic process, it would think that it can easily suppress PYD's expectation for autonomy or all the other Kurdish demands. Thus, it also plays its Kurdish card against Turkey, and can spread the terror regarding that North Iraq-like formation could appear in the Syrian Kurdish region. What is more problematic for Turkey would be PKK-PYD, which is the most effective power of the possible North Iraq-like formation.<br /><br />Rivalry Between North Iraq and PKK Over the Syrian Kurds<br /><br />The first Kurdish party in Syria was established in 1957, under the name of “Kurdistan Democratic Party of Syria”. The party in the leadership of the Iraqi Kurdish leader Mustafa Barzani repeated the objectives of Iraqi KDP. Two years after Ba'ath's coming into power, in 1965, “Kurdish Democratic Progressive Party” was created. This party was in a close relation with PUK (Patriotic Union of Kurdistan) which was formed by the Iraqi Kurdish leader Jalal Talabani in 1975.[23] Therefore, it is possible to suggest that North Iraq has affected the Syrian Kurds throughout the history.<br /><br />It is known that PKK also has a base among the Syrian Kurds. Cemil Bayık, one of the leaders of the organization, put forward the situation during one of his interviews as follows: “There is no doubt that there is a significant and organized Kurdish population under the influence of the Leader Apo, who worked in Syria for years. Of course, all the organizations in Syria do not have independent characteristics. Nevertheless, considering the significance of Leader Apo over the social base, it is possible to think that the Kurdish Freedom Movement's approaches and policies have a certain impact on Syria.[24] In the statement, the fact that the other Syrian Kurdish parties were described as “not independent” draws the attention.<br /><br />Another conclusion reached while tracing back the approach between the Syrian regime and PKK is the fact that there is a rivalry between North Iraq and PKK to establish an influence over the Syrian Kurdish. The conflicts between these forces got more profound upon the civil unrest in Syria, and became visible. In the recent period, PYD has adopted a critical approach towards all initiatives developed in the leadership of KDP, and it has not taken part in these initiatives. From time to time, this situation causes to tension between the parties.<br /><br />In late October 2011, 11 parties in Syria came together and established “Kurdistan National Assembly of Syria”. Established in Qamishli province, the Assembly suggested that, “The Kurdish problem should be solved within the framework of Syria's territorial integrity and that the rights of the Kurdish should be guaranteed.” This approach was different from PYD's expectations of “Democratic Autonomy”. PYD withdrew from the Kurdistan National Assembly of Syria by setting forth the representation problem. Kurdistan National Assembly of Syria organized a conference in Arbil with the participation of Massoud Barzani in late January 2012. And PKK's outlook on the aforesaid conference was harshly criticized by the statement of KCK Executive Council Presidency. KCK “argued for that the conference taking place in Arbil, encompassing only a certain group and not encompassing the majority of the people is such as to be a coup d'état against the unity of the Kurdish people, and that it is an initiative making the split more profound, and even that it is an initiative dynamiting the Kurdish union”.[25] PKK used these expressions for the “Kurdistan National Assembly of Syria”: “It is known that the majority of parties in the composition does not have a programme, charter and a cadre that is enough to form an assembly. More than half of these parties have not carried out a single congress up till now. They do not exist in Western Kurdistan.” PKK described the Conference as, “it is obvious that the main objective is to decrease the impact of PYD, around which masses were organized in Western Kurdistan, through a media study.” This outlook showed the rivalry between PKK and North Iraq on the Syrian Kurds.<br /><br />The tension was carried further in short term and led to a direct polemics between Barzani and PKK. The Kurdistan Regional Government of Iraq criticized PYD, which stated they were not invited to the “Congress of the Syrian Kurdish Diaspora Hawler” organized in Arbil. In the statement, also by using the name of MHP Chairman Devlet Bahçeli, it was indicated that PYD's announcement and messages remind us of the statements of Devlet Bahçeli, and the same style fed by anti-Kurdism is used as well as the same approach and the same mentality”. In the written statement made by the spokesman of the Kurdistan Regional Government Presidency, it was indicated that PYD had been invited to the congress, but that they changed their minds and decided not to participate in the congress in the last minute.[26] The aforesaid tension was clearly put forth through the statements of Hüseyin Koçer, who is the PYD Representative of Kurdistan Regional Government of Iraq. Koçer argued for that “the Kurdish went through very critical times, and that the policy pursued by the Federal Kurdistan Regional Government for the Syrian Kurdish is not in favor of Kurds.[27]<br /><br />PKK considered the Arbil-centered diplomatic traffic taking place before the conference as a signal of effort to breaking off their efficiencies over the Syrian Kurdish. Accordingly, “firstly the leader of the Syrian National Council (SNC) Burhan Galion and Commander of the Free Syrian Army Riad Assad, who took refuge in Turkey, talked. Then the Leader of the Lebanese Forces Samir Geagea paid a quiet visit to Arbil on January 12th. During this visit, a meeting was held among the Head of the Kurdish National Council of Syria Abdul Hakeem Bashar, Burhan Galion, Semir Geagea, and some Southern officials.” PKK interpreted this process as “the negotiation of how to share the policies in Syria, and what kind of supports could be received from the Kurdistan Government.” This traffic of negotiations was assessed as “imposing the strategy agreed by Turkey on Western Kurdistan.”[28] These aforesaid interpretations explicitly showed how the process was read and perceived as threat by PKK.<br /><br />It was possible to see the signs of the rivalry between PKK and North Iraq on Syrian Kurds during the visit of journalist Çetiner Çetin along with the delegation of Felicity Party to Damascus in early January 2012. In the analysis based on the interviews carried out with Syrian officials, Çetin made an assessment regarding that, “Assad, who concerned about the fact that the Head of Kurdistan Regional Government of Iraq Massoud Barzani did not accept his invitation to Damascus and about the talks between Barzani and the former Prime Minister of Lebanon Hariri, is planning to cooperate with PYD, which is political extension of PKK terrorist organization in Syria, against Barzani by thinking that Barzani could cooperate with the Kurds in northern Syria and that he could cause to revolt among the Kurdish here”. Çetin strived to reinforce his argument through development such as “Assad's forgiving Saleh Muslim, the PYD leader sentenced to lifetime imprisonment in the past months, his letting Muslim appear in meetings, and Muslim's praising the Assad regime to the Syrian Kurdish people and his saying that the people should support the regime”.[29]<br /><br /><br />Conclusion<br /><br />The regression in Turkey-Syria relations started upon the spread of civil unrest into Syria on March 2011. However, Turkey's changing her incentive policy into the policy of pressure and isolation took place following the critical talk that Minister of Foreign Affairs Davutoğlu carried out with Syrian leader Bashar Assad in Damascus on August 2011. Even though Turkey had a critical approach towards Syria during the process before this development, she acted as a shield on West's outlook in favor of taking stronger and faster steps. Until this period, the tension only reflected on foreign policy discourses, but was not put into practice. In fact, Syrian party even gave two PKK terrorists to Turkey within July 2011 in order to decrease the pressure coming from Turkey and to show what the good relations with Syria meant.[30] Syria was trying to decrease Turkey's pressure through these steps and also to show what Turkey would deprived of in case the tension increased. Nevertheless, it is seen that the parties mutually put their pressure tools into practice upon the breaking off in relations.<br /><br />The conclusion reached in this study is the fact that especially after September 2011, there has been an approach between the Syrian administration and PKK-PYD. The elements supporting this claim could be listed as follows: change in PKK and PYD discourses towards the Assad administration, PYD's finding room for maneuver in Syria again, and PYD's applying pressure on other Syrian Kurdish groups that are critical against the Assad regime. However, considering in terms of PKK and PYD, it is seen that there has been a tactical cooperation with the Assad regime. Above all, PKK was under the pressure of the Syrian administration as a result of the cooperation between Turkey and Syria in the fight against terror for the last 15 years upon the Adana Agreement. During this period, many PKK terrorists were given to Turkey. PKK leader group already explicitly state that they do not forget this period. In addition to this, PKK considers Assad regime's getting weaker in internal and foreign pressure environment as an opportunity both for itself and for the Syrian Kurds. As of now, the Syrian Kurds and PKK consider the uprising as a struggle among Arabs, and they try to take the maximum advantage by not involving much in this struggle. PKK pulls off compromises from the regime by preventing the Syrian Kurds from pouring into the streets in mass groups. The Kurds and PKK think that Arabs got weaker and split by conflicting among themselves. Despite being minority, the disunity in the country carries the Kurds into a critical position just like in the Iraqi politics. Both regime and opposition strive to take the Kurds on their own sides. And the Kurds strive to carry their gains to the top level in each scenario by developing relations with both sides. And in this equation, PKK appears as the actor staying close to the Syrian regime. However it is also seen that PKK does not argue for Assad regime's surviving no matter what. PKK can use the opportunity of breakdown of the Assad regime in case the organization secures is position among the Kurds by taking advantage of the current situation. The second leader of PKK, Murat Karayılan's statements on Roj TV put forward this approach. Accordingly, “Many regimes changed in Syria from 1945 to 1963, but the Kurdish could not somehow take advantage of that. Right now, a historical opportunity is in question. The Kurds can have their fundamental legal rights here, and can be recognized as a nation. Nevertheless, in order to do so, the Kurdish union, a Kurdish strategy should be established. The Kurds should not immediately take a side. They should develop self-defense instead of attack.” As clearly seen from these statements as well, although PKK and PYD have a tactical cooperation with the regime, they do all their plans depending on the post-Assad.<br /><br />Considering in terms of the Syrian regime, PKK is considered as a tool to protect the regime both inside and outside. Syrian Kurds' uprising in a period when the unrest got more violent will turn the power balance in favor of the opponents in the country. How organized the Syrian Kurds are, and their potential of threatening the regime was clearly seen Kurdish unrests in 2004 and 2005. Above all, the administration prevents the Kurdish unrest by providing room for maneuver to PKK, which is effective on the Syrian Kurds. Besides, the administration also have chance to apply pressure on the groups between the Syrian Kurds and the opposition camps through PKK. The assassination of Meshal Temmo, who was within the Syrian opposition, could be given as an example. If the Syrian regime overcomes this problematic process, it would already think that it could pacify PKK again whenever it wants. However, it is not possible for the Syrian administration to support PKK as in 1980's and 1990's. Such an approach would provoke Turkey in such a period, when military intervention is talked and when expectations from Turkey to assume an active role on this issue are quite high, and it would also legitimize taking military measures. Syria only wants to give message via PKK, but for now, she does not take any step that would force red lines of Turkey.<br /><br />Lastly, considering in terms of Turkey, it is possible that she supports the group taking the side of opposition in polarization among the Syrian Kurds and developing good relations with the administration of North Iraq. Although the Syrian Kurdish Conference, which was held in Arbil, disturbed some groups; it is necessary to see that, in fact, there are some opportunities. First of all, if a Kurdish political movement will be effective over the Syrian Kurds, North Iraq would be preferred rather than PKK. And secondly, Turkey, who argues for the regime change in Syria, would want to support the groups within the opposition camp. And this situation would be Syrian Kurdish movements, which are found within the SNC or which stand closer to the Syrian opponents.<br /><br /><br /><br />References:<br /><br />[1] Yusuf Ziyad, “PKK’nın manevra alanı genişledi”, Firat News Agency, 2 October 2011.<br /><br />[2] “Maşaal Temo’ya suikastı kim düzenledi?”, Firat News Agency, 8 October 2011.<br /><br />[3] “Şam Kürt Kartını Kullanabilir”, BBC Turkish, 30 September 2011.<br /><br />[4] “PKK oyununa girmemelerini şiddetle tavsiye ederim”, Hürriyet, 9 November 2012.<br /><br />[5] “Suriye’ye PKK yanıtı”, Hürriyet, 9 December 2011.<br /><br />[6] “Erdoğan İran ve Suriye’ye gönderme yaptı”, Hürriyet, 20 October 2011.<br /><br />[7] “Beyrut’ta PKK sesleri”, Hürriyet, 31 October 2011.<br /><br />[8] Christophe Ayad, “PYD en organizeli ve en önemli parti”, Le Monde, 11 October 2011.<br /><br />[9] “Kürt kartını açtı”, 9 November 2011.<br /><br />[10] “PKK Suriye sınırında kamp kurdu, Milliyet, 23 November 2011.<br /><br />[11] “Öcalan’ın villası için katliam”, Türkiye Gazetesi, 12 January 2012.<br /><br />[12] “Kamışlı’daki Bedro suikastından PKK-Suriye ittifakı çıktı”, Zaman, 9 February 2012.<br /><br />[13] "Esad’ın Türkiye’ye karşı silahı PKK", Hürriyet, 26 January 2012.<br /><br />[14] “PKK Esad muhaliflerine saldırdı”, Milliyet, 6 February 2012.<br /><br />[15] “Suriye fay hattı tüm bölge yanar”, Hürriyet, 31 October 2011.<br /><br />[16] Cengiz Çandar, “Tuzağa düşmemek zamanı”, Radikal, 24 September 2011.,<br /><br />[17] PYD Lideri Salih Müslim ile Röportaj, “Suriye’de Kürtler yol haritası çıkartıyor”, Firat News Agency, 12 September 2011.<br /><br />[18] “Kürtler Arap muhalefetine nasıl bakıyor?”, Firat News Agency, 18 December 2011.<br /><br />[19] “AKP ile Suriye muhalefeti arasında Kürt karşıtı anlaşma”, Firat News Agency, 13 October 2011.<br /><br />[20] “Cemil Bayık’tan Türkiye’ye Suriye uyarısı”, Firat News Agency, 8 October 2011.<br /><br />[21] “PKK’nın büyük Suriye oyunu ortaya çıktı”, Hürriyet, 10 September 2011.<br /><br />[22] PYD Lideri Salih Müslim ile Röportaj, “Suriye’de Kürtler yol haritası çıkartıyor”, Firat News Agency, 12 September 2011.<br /><br />[23] Sami Moubayed, “US Designs on Syria’s Kurds”, Asia Times, 9 April 2005.<br /><br />[24] “Türkiye Suriye’de nüfus sahibi olamaz’”, Firat News Agency, 31 December 2011.<br /><br />[25] “KCK: AKP, Hewler’e operasyon teklifleri götürüyor”, Firat News Agency, 30 January 2012.<br /><br />[26] “Barzani ile PKK arasında ilginç atışma”, Milliyet, 2 February 2012.<br /><br />[27] “PKK’nın katılmadığı bir konferans, ulusal olmaz”, Firat News Agency, 3 February 2012.<br /><br />[28] “Kürt Hükümeti’nin Ankara ile Suriye planı”, Firat News Agency, 30 January 2012.<br /><br />[29] Çetiner Çetin, “Şam’dan ‘Acem’ Oyunu: Ak Parti Hükümeti Dışardan Değil İçerden Durdurulmak İsteniyor”,<br />ORSAM Dış Politika Analizi, 9 January 2012, http://www.orsam.org.tr/tr/yazigoster.aspx?ID=3053.<br /><br />[30] “Suriye, 2 teröristi teslim etti”, Yeni Şafak, 4 July 2011.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-41923705563152250122012-02-12T10:17:00.000+02:002012-03-08T10:31:19.371+02:00Suriye Türkiye’ye Karşı PKK Kozunu Oynuyor mu?<div align="justify">Bu çalışmada arşiv taraması ve söylem analizi yöntemi ile Suriye ile PKK arasında son dönemde yakınlaşmanın arttığına dair iddiaların ipuçları aranmaya çalışılacaktır. Bu amaçla, Türk basınında çıkan haberler, PKK’ya yakın haber ajanslarında yer alan analizler, PKK ve Suriye’deki siyasi kanadı Demokratik Birlik Partisi (PYD)’nin liderlerinin yaptıkları açıklamalar temel alınacaktır. Araştırmadan çıkan sonuçlar şu şekildedir. Türk basınında daha çok istihbarata dayalı olarak çıkan haberlerin ortaya koyduğu tablo “Suriye’nin son aylarda PKK terör örgütüne 1980’ler ve 1990’lardaki boyutta olmasa da bir hareket alanı sunduğu” şeklindedir. PKK ve PYD liderlerinin yaptıkları açıklamalar söylem analizine tabi tutulduğunda bunların “Suriye ile PKK arasında artan bir yakınlaşmayı” destekler nitelikte olduğu görülmektedir. Ulaşılan üçüncü sonuç ise “Suriye Kürtleri üzerinde etkinlik kurma çabası çerçevesinde PKK ve Kuzey Irak (özellikle KDP) arasında bir rekabet yaşanmaktadır.”<br /><br />Suriyeli Kürtler arasında siyasal etkinlik açısından kabaca ikili bir bölünmenin olduğu söylenebilir. Birincisi PKK ve onun Suriye’deki siyasi uzantısı PYD’nin liderliğini yaptığı kesim. Bu kesim yurt dışında örgütlenen ve Esad rejiminin yıkılmasını savunan Suriyeli muhalif kişi ve yapılanmalara karşı eleştirel yaklaşmaktadır. Esad yönetimi ile çok fazla yakın gözükmek istememekle birlikte, rejimin mevcut zayıf konumunu fırsat olarak değerlendirip Suriyeli Kürtler üzerinde tekel oluşturmaya çalışmaktadır. Bu grup ile rejim arasında taktiksel düzeyde bir işbirliğinin varlığından söz edilebilir. Bu çerçevede rejim PYD’ye Kürt bölgelerinde yeniden hareket alanı sunarken PYD de Kürtler üzerindeki etkinliğini rejim lehine kullanmaktadır. PYD’nin karşısında yer alan ve rejime karşı eleştirel tutum alan grup ise daha çok Suriye muhalefeti ile birlikte hareket ederken dış desteği Kuzey Irak’tan almaya çalışmaktadır. Bu kesimin siyasal temsilini ise liderliğini Ebdul Hekim Beşer’in yürüttüğü ve 11 partiden oluşan Suriye Ulusal Kürt Meclisi yapmaktadır. Bu iki kesim bir taraftan birbirleri ile rekabet ederken farklı bölgesel aktörlerden destek alarak içerdeki konumlarını sağlamlaştırmaya çalışmaktadır. Bu çalışmada da söz konusu tüm iddia ve varsayımların altı doldurulmaya çalışılacaktır.<br /><br /><strong>Türkiye-Suriye İlişkilerinde Geçmişe Dönüş: Suriye-PKK İşbirliğinin İşaretleri<br /></strong><br />Suriye’de 15 Mart 2011 tarihinde halk ayaklanması başladıktan sonra Esad rejimi ile PKK arasında işbirliğinin başladığının ilk işareti PKK’ya yakınlığı ile bilinen Fırat Haber Ajansı’nda çıkan bir analizde görülmüştü. Bu analize göre “AKP’nin dış politikadaki yanlışlıkları PKK’ya yeni alanlar açmıştır. PKK’nın manevra alanını genişletmiştir. Her şeyden önce İran, Irak, Suriye ve Lübnan’a kadar olan saha hem genişlemesine hem de uzunlamasına PKK’ya açılmıştır.” (1) Burada AK Parti’nin yanlışları ile kast edilen muhtemelen Suriye’deki olaylara ilişkin olarak aldığı Esad karşıtı tavırdı. Analizde, Türkiye’nin “yanlış” politikalarının Suriye ve onu destekleyen İran’ın, Türkiye karşıtı güçlere kendi etkinlik alanlarında daha rahat hareket etmelerine izin vermesine yol açtığı söylenmeye çalışılıyordu.<br /><br />Bu süreçte Suriye’nin Kamışlı kentinde önemli bir gelişme yaşandı. Suriyeli Kürtlerin önde gelen liderlerinden Meşel Temo 7 Ekim Cuma günü Kamışlı’daki evinin önünde uğradığı suikast sonucu hayatını kaybetti. Fırat Haber Ajansı’nda bu haber verilirken Temmo için şöyle bir ifade kullanılmıştı: “İstanbul’da kurulan ve Batılı güçler ile Türkiye’nin desteklediği Suriye Ulusal Konseyi (SUK)’nin Kürt üyesi Meşal Temo.” Aynı kaynağa göre Temo “İstanbul’da ilan edilen SUK Meclisi’nin başkanlık konseyinde 7 kişiden biri olarak seçilmiş, ancak henüz ilan edilmemişti.(2) PYD liderliği bütün açıklamalarında SUK içindeki Kürt temsilcileri “işbirlikçi” olarak tanımlıyordu.<br /><br />Suriye’nin PKK’yı daha önceden olduğu gibi yeniden desteklemeye başlayabileceğine ilişkin kaygılar Türk yetkililer tarafından da dile getiriliyordu. Batı basınında çıkan bir haber analizde bir Türk yetkiliye atfen “geçmişte Suriye’nin PKK’ya destek verdiği hatırlatılıyor ve taraflar arasındaki ilişkilerde yaşanan kötüleşmenin ardından, Şam’ın Türkiye’yi kışkırtmak için Kürt sorunu kartını kullanabileceği” kaygıları dile getiriliyordu.(3) Bu yönde kaygılar en üst düzeyden açıkça olmasa da ima yoluyla geliyordu. Başbakan Erdoğan, Çukurca’da düzenlenen PKK saldırısının ardından yaptığı “Terör örgütü nereden besleniyor, nereden destek alıyor, kim veya kimler tarafından teşvik ediliyorsa hepsinden mutlaka ama mutlaka bunun hesabı sorulacaktır” açıklamasından hedefin İran ve Suriye olduğu konusunda kimsenin şüphesi bulunmuyordu. Bir diğer üst düzey açıklama Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’den gelmişti. Gül, muhtemelen bu yönde gelen bilgilere dayanarak Suriye tarafına “PKK oyununa girmemelerini şiddetle tavsiye ediyordu.”(4) Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu aynı yönde sorulan bir soruyu “Suriye’nin PKK’yı kullanma yanlışına düşeceğini sanmıyorum” şeklinde yanıtlıyordu.(5) Yine Batı basınında çıkan bazı iddialara göre “Suriye istihbarat servisi Türkiye’ye “Erdoğan içişlerimize karışmaya devam ederse, yeniden PKK’yı silahlandırmaya başlarız” tehdidini savurmuştu.(6)<br /><br />Bu süreçte Baas-PKK yakınlaşmasının bir diğer işareti Beyrut’tan gelmişti. 31 Ekim 2011 tarihinde Beyrut’ta Suriye Büyükelçiliği önünde düzenlenen Esad’a destek mitinginde PKK bayrakları ve Abdullah Öcalan posterleri açılmıştı.(7) Fransız Le Figaro gazetesinde çıkan bir haber analiz ise bu yakınlaşmanın ayrıntılarını daha net şekilde ortaya koyuyordu. Buna göre “Suriye hükümeti, ülkedeki Kürtleri, Türkiye’ye tehdit unsuru oluşturması için desteklemeye başlamıştı.” Bu destek de Suriye Kürtlerinin tamamından ziyade eskiden zaten iyi ilişki içinde olduğu PKK ve onun Suriye’deki siyasal uzantısı PYD’ye veriliyordu. Bu çerçevede en önemli gösterge uzun yıllardır sürgünde bulunan PYD lideri Salih Muhammed Müslüm’ün ülkeye geri dönüşüne izin verilmesiydi. Resmi olarak aranan PYD lideri Salih Müslüm 17 Eylül’de Şam’da rejimin tolere ettiği muhaliflerin bir toplantısına katılmak için ortaya çıktı. Müslüm, Batılıların desteğini alan Suriye Ulusal Meclisi’ne rakip rejim muhaliflerini bir araya getiren Demokratik Değişim için Ulusal Komite’nin başkan yardımcısı oldu. Yazara göre PYD lideri Salih Muahmmed Müslim’in sürgünden geri gelmesine izin verilmesi Türkiye’ye yönelik açık bir mesaj’dı.” Bunun yanı sıra “açılımın” işaretleri olarak şunlar sırlanıyordu: “6 yeni Kürt okulunun açılması, Kürt bayrağı çektirilen bu yeni okullarda Kürt milli marşı okutturulması, Kürtçe eğitim yaptırılması.” Aynı habere göre “Müslüm’ün sürgünden döner dönmez kısa sürede Demokratik Değişim İçin Ulusal Koordinasyonu’nun önce üyesi, ardından da hızla başkan yardımcısı olması tesadüf değildi.” PYD’nin Halep, Kamışlı ve Malikiye’de üç kültürel merkez ile dört Kürtçe dil okulu açmasına izin vermesi kısa süre öncesine kadar gerçekleşmesi mümkün olmayan adımlardı. Bunun da ötesinde PYD’nin Suriye hapishanelerindeki 640 militanının yarısı serbest bırakıldı.(8) Kürt lider Meşel Temo’nun öldürülmesi de bu sürecin bir parçası olarak değerlendirilmekteydi. Buna göre “Şam rejimi, yeni Kürt oluşumunun şefi Meşel Temmo’yu öldürerek “iyi Kürt, rejimin desteklediği PYD mensubu Kürt’tür” mesajı vermişti.(9)<br /><br />İşbirliğini destekleyen bir diğer gelişme “PKK’nın Suriye’de, Türkiye sınırındaki Resulyan İlçesi’nde yeni bir kamp kurduğu” iddiası oldu. Türk istihbarat birimlerine dayandırılan haberde, “Şanlıurfa’nın Ceylanpınar İlçesi’ne yakın mesafede olan ve 150 örgüt mensubunun yerleştiği kampın PKK’nın lider kadrosundan Fehman Hüseyin’in talimatıyla kurulduğu belirtiliyordu. Aynı haberde Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Hayri Kıvrıkoğlu’nun Şanlıurfa’ya gelerek sınır hattında incelemelerde bulunması kurulan kampla ilişkili şekilde sunuluyordu.(10)<br /><br />Geleceğin Hareketi Partisi’nin lideri Meşal Fazıl Temo’nun öldürülmesinin ardından, bölgenin en büyük aşiret liderlerinden Abdullah Bedro da Ocak ayı içinde evinde saldırıya uğramıştı. Bedro’nun ağır yaralandığı, 3 oğlunun ise hayatını kaybettiği saldırı PKK’nın Suriye’de yeniden faaliyete geçtiğinin bir diğer işaretiydi. Abdullah Bedro Kamışlı kentinde yaşayan bölgenin en büyük aşiret liderlerinden ve eski bir PKK sempatizanı idi. Öcalan’ın Suriye’de yaşadığı dönemlerde örgütün barınması için bazı evleri kendi adına tapuda kaydettiren Bedro, örgütün evleri geri almak istemesi ve kendisinin buna yanaşmaması üzerine saldırıya uğramıştı. Türk basınında çıkan habere göre “Suriye’de siyasi boşluk nedeniyle güçlerinin bir kısmını Esad’a destek vermesi amacıyla bölgeye kaydıran PKK, Baas rejiminden aldığı güçle özellikle Abdullah Öcalan’ın kullandığı villa ve konutların peşine düşmüştü. Bu çerçevede örgütün ilk hesap sormaya çalıştığı kişi de Abdullah Bedro olmuştu. Eski mülklerinin peşinde olan örgüt bunların artık kendilerine verilmesini istemiş ve tartışma silahlı çatışmaya dönmüştü.”(11)<br /><br />Eylemi ilk başta üstlenmeyen örgüt, saldırı sırasında PKK’nın üst düzey yöneticisi Mahmut Muhammed’in öldüğünün ortaya çıkması ile olayı kabullenmek durumunda kaldı. Bedro, Kamışlı kentinde Baas yönetimine muhalefetiyle bilinen bölgenin en büyük aşiret liderlerinden biriydi. Suriyeli Kürtlere ait bir internet sitesinde verilen bilgilerde “toplumsal muhalefetin gücünü kırmak için Kürtleri etkisizleştirmek isteyen Suriye lideri Esad’ın bu amaçla PKK’yı kullandığı” öne sürülüyordu. Haberde, “Suriye devleti, PKK’nın yedek gücü olan PYD’ye sınırsız olanaklar sağlayarak Kürtler üzerinde mutlak bir denetim sağlamaya çalıştı. Bu amaçla PYD’nin ömür boyu hapse mahkûm olan cezaevindeki lideri Salih Müslüm’ü ani bir kararla salıvererek serbestçe faaliyet göstermesinin tüm koşullarını oluşturdu. Meşal Temo’nun öldürülmesi de bu ittifakın bir eylemiydi” şeklinde yorumlara yer veriliyordu.(12)<br /><br />Aynı yönde güçlü iddialar Türkiye’deki Suriyeli muhaliflerden de geliyordu. Buna göre Suriye hükümeti, PKK’nın Suriye kanadını, Devlet Başkanı Beşar Esad’ı devirmek isteyen muhaliflere karşı kullanmaktaydı. Bu koz yakın zamanda Türkiye’ye karşı da kullanılabilirdi. Türkiye’ye yerleşerek Suriye muhalefetine katılan Suriye’nin İsveç eski Büyükelçisi Muhammed Bassam İmadi’ye göre, “PYD, Esad rejimiyle beraber hareket ederek protestoları bastırmak için çalışıyordu.” İmadi, PYD’nin 2010’dan beri liderliğini yapan Salih Müslim Muhammed’in ayaklanmalardan önce, Suriye’ye girmesinin yasak olmasını ancak şimdi bu yasağın kalkmasını” bu iddianın en önemli dayanağı olarak öne sürüyordu. Aynı iddiayı destekleyen bir diğer unsur PYD liderlerinin, “Türkiye Suriye’ye müdahale ederse buna karşı savaşırız” sözleriydi.(13)<br /><br />Esad rejimi ile PKK arasındaki işbirliğinin son göstergesi ise bazı Kürt internet sitelerinde yayınlanan görüntülerde ortaya çıktı. Bu görüntülü haberlerde, PKK ile Abdullah Öcalan lehine sloganlar atan yüzü maskeli PYD’li gençler, Esad yönetiminin protesto edilmesi amacıyla Kürtlerin düzenlediği gösterilere müdahale ediyordu. İşin bir diğer ilginç boyutu ise bu gösteriler rekabet halinde oldukları Suriye Kürtleri Ulusal Meclisi tarafından düzenleniyordu. Habere göre, yüzleri maskelerle kapalı olan, ellerinde sopa ve bıçak bulunan ve Abdullah Öcalan lehine slogan atan kişiler, Beşar Esad aleyhinde yürüyen göstericilere rastgele saldırmıştı. Suriyeli Kürt hareketlerin kaynaklarına dayandırılarak verilen haberde “PYD dışındaki diğer muhalif Kürt hareketleri, PYD’yi Suriye’de gösterilerin bastırılması için Beşar Esad yönetimiyle birlikte hareket etmekle suçluyordu.”(14)<br /><br />Esasen Suriye lideri Beşar Esad da dolaylı yoldan Türkiye’ye karşı Kürt kozunu oynayabileceklerini ifade ediyordu. Esad Batı basınına verdiği bir mülakatta “Suriye bölgenin merkezi. Fay hattı. Eğer zeminle fazla oynarsanız, depreme yol açarsınız. Suriye’deki bir sorun tüm bölgeyi yakar. Eğer plan Suriye’yi bölmekse, tüm bölge bölünür.”(15) ifadelerini kullanıyordu. Bu ifadelerin adreslerinden birinin Türkiye olduğu konusunda herkes hemfikirdi. Suriye’nin bu konudaki istekliliği gazeteci Cengiz Çandar’ın doğrudan Suriye hükümeti ile temas halinde olan Irak Kürt yönetiminin en üst düzeydeki yetkililerinden birine dayandırarak verdiği bilgilerde açıkça görülüyordu. Buna göre Suriye rejimi Türkiye’nin politikalarından son derece rahatsızdı ve bunun faturasını çıkartma peşindeydi. Irak Kürt yetkilinin aktardığına göre Suriyeli yetkililer “Kürt kartını kullanmak bize yabancı bir konu değil, PKK’yı çok iyi tanıyoruz” şeklinde konuşuyorlardı. Çandar bir başka kaynağa dayandırarak verdiği anekdotta Beşar Esad’ın çekirdek aile kadrosundan önemli bir şahsiyetin bir yabancı gazeteciye “Türkiye bizim canımızı acıtıyor ama biz de onların canını acıtmayı biliyoruz ve acıtacağız” dediğini ve PKK’ya atıf yaptığını bizzat yabancı gazeteciden dinlediğini aktarıyordu.(16)<br /><br /><strong>PYD’nin Suriye’deki Olaylara ve Türkiye’ye Bakışı<br /></strong><br />PYD’nin en büyük çekincelerinden biri de Suriye’deki halk ayaklanmasının bir uluslararası müdahale ile sonuçlanmasıdır. Zira hareket böyle bir müdahalenin liderliğini Türkiye’nin yapacağını ve bunun ülkedeki etkinliklerine son vereceğini düşünmektedir. Bu nedenle, uluslararası müdahaleyi savunan Suriye Ulusal Konsey (SUK) gibi sürgündeki muhalif yapılanmalar ve Türkiye’nin içinde olduğu her türlü girişimin karşısında durulmaktadır. Uluslararası müdahaleyi kesinlikle reddeden ve Esad rejiminin kırmızı çizgilerini aşmayan bir yaklaşıma sahip ülke içi muhalif yapılanma “Demokratik Değişim için Ulusal Komite” ile birlikte hareket edilmektedir.<br /><br />Bu yaklaşımlar PYD lideri Salih Muhammed Müslüm’ün bir mülakatında açıkça ortaya konmuştu. Müslüm, “Suriye’de Kürtlerin ayaklanma sürecinden kazançlı çıkmaması için Türkiye’nin ciddi girişimleri olduğunu ve Türkiye’nin Suriyeli muhalifleri toplamasının bu planın bir parçası olduğunu” iddia ediyordu. PYD Suriye’deki değişim hareketine mesafeli yaklaştığını da yine lideri Müslüm tarafından şu sözlerle ifade etmişti: “Biz PYD olarak Suriye’de değişiklik isteyen uluslararası planı halkların lehine olmadığını düşünüyoruz.” PYD algısına göre “Türkiye, Suriye konusunda öncü rol alma karşılığında Batı’dan Suriye Kürtlerini bastırma konusunda tavizler almıştı. Suriye’de rejim değişikliği projesinin önemli gerekçelerinden biri de Kürtlerin ortadan kaldırılmasıydı.” Dolayısıyla parti Türkiye’nin arkasında durduğu Suriye’de her türlü değişim hareketine şüpheli yaklaşmaktaydı. SUK içinde yer alan Kürt temsilciler ise “Kürt işbirlikçiler” olarak tanımlanmaktaydı.(17)<br /><br />PYD ve dolayısıyla PKK’nın Suriye muhalefetine ve Türkiye’nin rolüne bakışını PYD lideri Salih Müslüm ANF’e verdiği bir diğer mülakatta ise şöyle ifade etmektedir: “Suriye Ulusal Konseyi ve Müslüman Kardeşler örgütleri Kürtleri ve Kürtlerin haklarını tanımıyor. Onların da Kürtlere yönelik politikasını zaten Türkiye belirliyor. Suriye yönetimiyle bir anlaşmamız yok. Fakat devlet, Kürt halkının çok örgütlü olduğunun farkında. Eğer bize yönelik bir silahlı girişimleri olursa, Suriye’deki bütün Kürt şehirlerinin ayaklanacağının farkında. Şu anda devletin karakollarına saldırmıyoruz. Bize karşı doğrudan saldırı olmadığı için temkinliyiz. Aynı zamanda rejimle çatışan Müslüman Kardeşler’e güvenmiyoruz. Şimdi meclislerimizi kuruyoruz. Bütün Kürt kentlerinde Kürtçe dil okulları açtık. Fiili bir özerklik durumumuz söz konusu. Şimdiye kadar silahlı mücadeleye başvurmadık ama ileride ne olur, onu bilemeyiz. Şartlar değişirse, PKK’nın içindeki Suriyeli militanlar, Suriye’ye karşı da bir mücadeleye girişebilir.”(18) PYD’ye göre, AK Parti hükümeti ile Suriye Ulusal Meclisi arasında bir anlaşma yapılmıştı ve buna göre Esad rejiminin devrilmesi ardından 1998’de yapılan Adana Mutabakatı devam ettirilecek ve Kürtlere anayasal hak verilmeyecekti.(19) PYD, SUK içinde yer alan Kürt temsilcileri de bu bilgiler ışığında hareket etmesi yönünde uyarıyordu. PKK da yaptığı açıklamalarda Suriye muhalefetine ve özellikle de Müslüman Kardeşler Hareketi’ne soğuk yaklaştıklarını ve uzak durduklarını ortaya koyuyordu.(20)<br /><br />Bu süreçte Türk basınında çıkan haberlerde de PKK’nın Suriye’deki kargaşadan faydalanarak “özerk Kürt Yönetimi” oluşturma planı peşinde olduğu bilgileri de yer alıyordu. Bu çerçevede “Türkiye-Irak sınırına yakın bölgelerde, aşiretler arasında birlik sağlanması için propaganda faaliyetlerini arttıran PKK silah dağıtmaya başlamıştı.(21) PKK’nın Suriye’deki siyasi kanadı PYD, temel amaçlarının “Demokratik Özerklik” olduğunu açıkça ifade ediyordu.(22) Özerklik talepleri Suriye yönetimi ile çelişkili gibi gözükebilirdi. Ancak Suriye yönetimi mevcut sıkıntılı süreçten kurtulursa PYD’nin özerklik beklentisi ya da diğer tüm Kürt taleplerini rahatlıkla ezebileceğini düşünecektir. Böylece Türkiye’ye karşı da Kürt kozunu oynamakta ve Suriyeli Kürtlerin bölgesinde Kuzey Irak benzeri bir yapılanmanın ortaya çıkabileceği korkusunu salabilmektedir. Türkiye açısından daha sıkıntı veren boyut, olası Kuzey Irak benzeri yapılanmanın en etkin gücü PKK-PYD olacaktır.<br /><br /><strong>Suriye Kürtleri Üzerinde Kuzey Irak - PKK Rekabeti<br /></strong><br />Suriye’de ilk Kürt partisi 1957 yılında “Suriye Kürdistan Demokrat Partisi” adıyla kurulmuştu. Iraklı Kürt lider Mustafa Barzani’ye bağlı olan parti, Irak KDP’sinin amaçlarını tekrarlıyordu. Baas’ın iktidara gelmesinden iki yıl sonra 1965 yılında ise, “Kürt Demokrat İlerleyiş Partisi” kurulmuştu. Bu parti de 1975 yılında Iraklı Kürt lider Celal Talabani tarafından kurulan KYB ile yakın ilişki içinde olmuştu.(23) Dolayısıyla Suriye Kürtlüğü üzerinde geçmişten bu yana Kuzey Irak etkisinin olduğunu söylemek mümkündür.<br /><br />Suriyeli Kürtler arasında PKK’nın da bir tabanı olduğu malumdur. Örgütün lider kadrosundan Cemil Bayık bir mülakatında bu durumu şu şekilde ortaya koymuştu: “Kuşkusuz Suriye’de yıllarca çalışan Önder Apo’nun etkisinde önemli ve örgütlü bir Kürt nüfusu vardır. Tabii Suriye’deki tüm örgütler bağımsız karakterdeki örgütler değildir. Ama toplumsal taban üzerinde Önder Apo’nun ağırlığı dikkate alınınca, Kürt Özgürlük Hareketi’nin yaklaşımları ve politikalarının Suriye üzerinde belirli bir etkisinin olduğunu düşünmek mümkündür.(24) Açıklamada diğer Suriyeli Kürt partileri için “bağımsız olmadıkları” şeklinde bir tanımlama yapılması dikkat çekicidir.<br /><br />Suriye rejimi ve PKK arasındaki yakınlaşmanın izlerini sürerken ortaya çıkan bir diğer sonuç Suriye Kürtleri üzerinde Kuzey Irak ve PKK arasında bir etkinlik kurma rekabetinin yaşandığı gerçeğidir. Bu güçler arasındaki çelişkiler Suriye’de halk ayaklanması ile derinleşmiş ve görünür hale gelmiştir. PYD son dönemde KDP öncülüğünde geliştirilen tüm girişimlere eleştirel yaklaşmakta ve bunlar içinde yer almamaktadır. Bu durum zaman zaman taraflar arasında gerginliğe neden olmaktadır.<br /><br />2011 yılının Ekim ayının sonlarında, Suriye’de faaliyet gösteren 11 parti bir araya gelerek “Suriye Kürt Ulusal Meclisi’ni kurmuştu. Kamışlı kentinde kurulan Meclis “Kürt sorununa Suriye’nin toprak bütünlüğü çerçevesinde çözüm bulunmalı ve Kürtlerin hakları garanti altına alınmalıdır” diyordu. Bu yaklaşım PYD’nin “Demokratik Özerklik” beklentilerinden farklılık taşıyordu. PYD, Suriye Kürt Ulusal Meclisi çalışmalarından temsil edilme sorununu öne sürerek çekilmişti. Suriye Kürt Ulusal Meclisi 2012 yılının Ocak ayı sonunda Mesut Barzani’nin de katılımıyla Erbil’de bir konferans düzenlemişti. PKK’nın söz konusu konferansa ilişkin bakışı ise KCK Yürütme Konseyi Başkanlığı tarafından yapılan bir açıklama ile sert biçimde eleştiriliyordu. KCK, “Erbil’de gerçekleşen ve sadece belli bir kesimi kapsayan, halkın çoğunluğunu kapsamayan konferansın Kürt halkının birliğine karşı bir darbe niteliğinde olup, parçalılığı derinleştiren bir girişim olduğu ve hatta daha ileri giderek Kürt birliğini dinamitleyen bir girişim olduğu” savunuluyordu.(25) PKK, “Suriye Ulusal Kürt Meclisi” için şu ifadeleri kullanıyordu: “Bileşim içindeki partilerini çoğunun bir programı, tüzüğü ve bir meclisi oluşturacak kadar kadrolarının olmadığı biliniyor. Bu partilerin yarısından fazlası şu ana kadar tek bir kongre bile yapmış değil. Batı Kürdistan’da bir varlıkları yok.” PKK Konferansı “asli amacının, aslında bir medya çalışması ile Batı Kürdistan’da kitlelerin etrafında örgütlendiği PYD’nin etkisini zayıflatmak olduğu açık” şeklinde tanımlıyordu. Bu bakış Suriyeli Kürtler üzerinde PKK ve Kuzey Irak rekabetini göstermekteydi.<br /><br />Gerginlik kısa bir süre sonra daha ileri taşınarak Barzani ve PKK arasında doğrudan bir polemiğin doğmasına neden oldu. Irak Bölgesel Kürt Yönetimi, Erbil’de düzenlenen “Suriye Kürtleri Diasporası Hewler Kongresi”ne davet edilmediklerini açıklayan PYD’yi eleştiriyordu. Yapılan açıklamada MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’nin de adı kullanılarak, “PYD’nin açıklaması ve mesajları bize Devlet Bahçeli’nin açıklamalarını hatırlatıyor ve Kürt karşıtlığıyla beslenen aynı üslup aynı yaklaşım ile aynı zihniyeti kullanılıyor” deniliyordu. Bölgesel Kürt Yönetimi Başkanlığı sözcülüğünden yapılan yazılı açıklamada PYD’nin de kongreye davet edildiği, ancak onların son anda kongreden çekildiği belirtiliyordu.(26) Söz konusu gerginlik PYD’nin Irak Bölgesel Kürt Yönetimi Temsilcisi Hüseyin Koçer’in yaptığı açıklamalar ile net şekilde ortaya kondu. Koçer “Kürtlerin çok kritik bir dönemden geçtiğini, böylesi bir süreçte Federal Kürdistan Bölgesi Hükümeti’nin Suriye Kürtlerine ilişkin uyguladığı politikanın Kürtlerin çıkarına olmadığı” savunuluyordu.(27)<br /><br />PKK, Konferans öncesi Erbil merkezli yaşanan diplomatik trafiği kendilerinin Suriye Kürtleri üzerindeki etkinliklerinin kırılma çabasının bir işareti olarak değerlendiriyordu. Buna göre “ilk olarak Suriye Ulusal Konsey Başkanı Burhan Galyon ile Türkiye’ye sığınan Özgür Suriye Ordusu’nun lideri Riyad Esed görüşmüştü. Ardından Lübnan Kuvvetleri adlı grubun Lideri Semir Ca’ca 12 Ocak’ta Erbil’e gizli bir ziyaret gerçekleştirmişti. Bu ziyaret sırasında Suriye Kürtleri Ulusal Meclisi lideri Ebdul Hekim Beşer, Burhan Galyon ve Semir Ca’ca ile bazı Güneyli yetkililer arasında bir toplantı yapılmıştı. 14 Ocak’ta ise Türkiye Dışişleri Bakanlığı Müsteşarı Feridun Sinirlioğlu Erbil’e gelmişti.” PKK bu süreci “Suriye’deki politikaların nasıl ortaklaşabileceği ve Kürdistan Hükümetinden ne tür destekler alınabileceğinin pazarlığı şeklinde” yorumluyordu. Haberde Sinirlioğlu’nun Ebdul Hekim Beşer ile görüşmesinin dikkat çekici bulunduğu belirtiliyordu. Bunu da “Türkiye ile birlikte üzerinde anlaşmış olunan stratejinin Batı Kürdistan halkına dayatılması” olarak değerlendiriliyordu.(28) Söz konusu yorumlar sürecin PKK tarafından nasıl okunduğu ve tehdit olarak algılandığını açıkça göstermekteydi.<br /><br />Suriye Kürtleri üzerindeki PKK-Kuzey Irak rekabetinin izlerini, gazeteci Çetiner Çetin’in Saadet Partisi heyeti ile beraber Ocak 2012 başında Şam’a gerçekleştirdiği ziyaret sırasında görmek mümkündü. Çetin, Suriyeli yetkililer ile yaptığı görüşmelere dayandırarak yaptığı analizde “Şam’a davet ettiği Irak Bölgesel Kürt Yönetimi Başkanı Mesud Barzani’nin bu daveti kabul etmemesi ve Barzani’nin Lübnan eski başbakanı Hariri ile görüşmeler yapmasından endişelenen Esad’ın, Barzani’nin Suriye’nin kuzeyindeki Kürtlerle işbirliğine girebileceği ve buradaki Kürtleri ayaklandırabileceğini düşünerek, Barzani’ye karşı terör örgütü PKK’nın Suriye’deki siyasi uzantısı olan PYD ile işbirliği yapmayı planladığı” değerlendirmesi yer alıyordu. Çetin iddiasını “Esad’ın, geçtiğimiz aylarda PYD’nin müebbet cezasına çarptırılan lideri Salih Müslüm’ü affetmesi ve Müslüm’ün mitinglerde boy göstermesine izin vermesi ve Müslüm’ün Suriye Kürt halkına Esad rejimini överek, destek olmaları gerektiğini söylemesi” gibi gelişmelerle güçlendirmeye çalışıyordu.(29)<br /><br /><strong>Sonuç<br /></strong><br />Türkiye-Suriye ilişkilerinde gerileme Mart 2011’de halk ayaklanmasının Suriye’ye sıçraması ile başlamıştır. Ancak Türkiye’nin teşvik politikasından baskı ve izolasyon politikasına geçişi Ağustos 2011’de Dışişleri Bakanı Davutoğlu’nun Şam’da Suriye lideri Beşar Esad ile gerçekleştirdiği kritik görüşme sonrası gerçekleşmiştir. Bundan önceki süreçte Türkiye her ne kadar Suriye’ye karşı eleştirel yaklaşsa da Batı’nın daha sert ve hızlı adımlar atılmasına yönelik bakışına karşı kalkan vazifesi görmüştür. Bu döneme kadar gerginlik sadece dış politika söylemlerine yansımış ancak pratiğe dökülmemişti. Hatta Suriye tarafı Türkiye’den gelen baskıyı azaltmak ve Suriye ile iyi ilişkilerin ne anlama geldiğini göstermek için Temmuz 2011 ayı içinde iki PKK’lı teröristi Türkiye’ye teslim dahi etmişti.(30) Suriye bu adımlarla hem Türkiye’nin baskısını azaltmaya hem de gerginlik artarsa nelerden mahrum kalacağını göstermeye çalışıyordu. Ancak ilişkilerde kopuş ile beraber tarafların karşılıklı baskı araçlarını hayata geçirdiği görülmektedir.<br /><br />Çalışmada elde edilen sonuç özellikle Eylül 2011 ayı ile beraber Suriye yönetimi ile PKK-PYD arasında bir yakınlaşmanın olduğudur. Bu iddiayı destekleyen unsurlar PKK ve PYD’nin Esad yönetimine karşı söylemindeki değişim, PYD’nin Suriye’de yeniden hareket alanı bulması, PYD’nin Esad yönetimine karşı eleştirel yaklaşan diğer Suriyeli Kürt muhalif gruplar üzerinde baskı kurması şeklinde sıralanabilir. Ancak PKK ve PYD açısından bakıldığında Esad rejimi ile taktiksel bir işbirliğine gidildiği görülmektedir. PKK her şeyden önce Adana Mutabakatı ile son 15 yıldır Türkiye ve Suriye arasında teröre karşı işbirliği neticesinde Suriye yönetiminin baskısı altında kalmıştır. Bu dönemde çok sayıda PKK’lı Türkiye’ye teslim edilmiştir. PKK’lı lider kadro bu dönemi hiçbir zaman unutmadıklarını zaten açıkça belirtmektedir. Bunun yanı sıra PKK, Esad yönetiminin iç ve dış baskı ortamında zayıflamasını kendisi ve Suriye Kürtleri açısından bir fırsat olarak görmektedir. Suriyeli Kürtler ve PKK şu an itibariyle ayaklanmayı Araplar arası bir mücadele olarak görüyor ve buna çok fazla müdahil olmayarak en maksimum faydayı sağlamaya çalışmaktadır. PKK, Suriyeli Kürtlerin kitlesel olarak sokağa dökülmesine engel olarak rejimden tavizler koparıyor. Kürtler ve PKK, Arapların kendi içinde çatışarak zayıfladığını ve bölündüğünü düşünüyor. Ülkedeki bölünmüşlük de azınlık olmalarına rağmen Kürtleri aynen Irak siyasetinde olduğu gibi kritik bir konuma taşıyor. Hem rejim hem de muhalefet Kürtleri yanına çekmek için çaba sarf ediyor. Kürtler de her iki tarafla da ilişki geliştirerek her senaryoda kazanımlarını en üst noktaya taşımaya çalışıyor. PKK ise bu denklemde Suriye yönetimi ile yakın duran aktör olarak karşımıza çıkıyor. Ancak PKK’nın Esad rejiminin ne olursa olsun yaşaması gerektiği şeklinde bir düşüncede olmadığı da görülmektedir. Mevcut durumdan faydalanarak Kürtler arasında konumunu sağlamlaştırması ile beraber gerekirse Esad rejiminin yıkılmasını bir fırsat olarak değerlendirebilir. PKK’nın iki numaralı ismi Murat Karayılan’ın Roj TV’ye yaptığı açıklamalar bu yaklaşımı ortaya koymaktadır. Buna göre, “1945’ten 1963’e kadar Suriye’de birçok kez rejim değişmiş ancak Kürtler bundan hiçbir şekilde istifade edememiştir. Şimdi tarihi bir fırsat söz konusudur. Kürtler burada temel yasal haklarını elde edebilir, bir halk olarak tanınabilir. Fakat bunun için Kürt birliğinin, bir Kürt stratejisinin sağlanması gerekmektedir. Kürtler hemen bir taraf olmamalı. Saldırı yerine öz savunmasını geliştirmelidir.” Bu ifadelerden net olarak görüldüğü gibi PKK ve PYD her ne kadar rejim ile taktiksel işbirliğine gitse de bütün planlarını Esad sonrasına ilişkin yapmaktadır.<br /><br />Suriye rejimi açısından bakıldığında ise PKK, içerde ve dışarıda rejimin güvenliğini korumanın bir aracı olarak değerlendirilmektedir. Ayaklanmanın zaten şiddetlendiği bir dönemde Suriyeli Kürtlerin ayaklanacak olması ülkede güç dengelerini muhalifler lehine dönüştürecektir. Suriyeli Kürtlerin ne kadar örgütlü oldukları ve rejim güvenliğini tehdit etme potansiyeli 2004 ve 2005 yıllarındaki Kürt ayaklanmalarında açıkça görülmüştü. Yönetim Suriye Kürtleri üzerinde etkin olan PKK’ya hareket alanı açarak her şeyden önce Kürtlerin ayaklanmasının önünü almaktadır. Ayrıca PKK vasıtası ile Suriyeli Kürtler arasında muhalif kampta yer alanlar üzerinde baskı kurma şansına kavuşmaktadır. Suriye muhalefeti içinde yer alan Meşal Temo suikastı bunun örneği olarak verilebilir. Suriye rejimi bu sıkıntılı süreci atlatırsa zaten PKK’yı istediği zaman tekrar pasifize edebileceğini düşünecektir. Ancak Suriye yönetiminin 1980’ler 1990’lar da olduğu boyutta PKK’ya destek vermesi mümkün değildir. Böyle bir yaklaşım zaten askeri müdahalenin konuşulduğu ve Türkiye’nin bu konunda etkin rol alması beklentilerinin yüksek olduğu bir dönemde Türkiye’yi provoke edecek, askeri önlemlerin alınmasını meşrulaştıracaktır. Suriye, PKK aracılığı ile sadece mesaj vermek istemekte ama şimdilik Türkiye’nin kırmızı çizgilerini zorlayacak adım atmamaktadır.<br /><br />Son olarak Türkiye açısından bakıldığında, Suriyeli Kürtler arasındaki kamplaşmada muhalifler cephesinde yer alan ve daha çok Kuzey Irak yönetimi ile iyi ilişkiler geliştiren kesimin arkasında durması muhtemeldir. Her ne kadar Erbil’de düzenlenen Suriye Kürtleri Konferansı bazı kesimlerde rahatsızlık yaratmış olsa da esasen bazı fırsatların olduğunu görmek gerekmektedir. Birincisi Suriyeli Kürtler üzerinde bir Kürt siyasal hareketi etkili olacaksa bunun PKK’dan ziyade Kuzey Irak merkezli olması tercih edilecektir. İkincisi Suriye’de rejimin değişmesini savunan Türkiye, muhalif kamp içinde yer alan kesimleri desteklemek isteyecektir. Bu da SUK içinde yer alan veya Suriyeli muhaliflere daha yakın duran Suriyeli Kürt hareketleri olacaktır. </div><br /><br /><div align="justify"><br /></div><br /><br /><div align="justify"><strong>Dipnotlar</strong></div><br /><br /><div align="justify"><br />1Yusuf Ziyad, “PKK’nın manevra alanı genişledi”, Fırat haber Ajansı, 2 Ekim 2011.<br />2 “Maşaal Temo’ya suikastı kim düzenledi?”, Fırat Haber Ajansı, 8 Ekim 2011.<br />3“Şam Kürt Kartını Kullanabilir”, BBC Türkçe, 30 Eylül 2011.<br />4 “PKK oyununa girmemelerini şiddetle tavsiye ederim”, Hürriyet, 9 Kasım 2012.<br />5 “Suriye’ye PKK yanıtı”, Hürriyet, 9 Aralık 2011.<br />6 “Erdoğan İran ve Suriye’ye gönderme yaptı”, Hürriyet, 20 Ekim 2011.<br />7 “Beyrut’ta PKK sesleri”, Hürriyet, 31 Ekim 2011.<br />8 Christophe Ayad, “PYD en organizeli ve en önemli parti”, Le Monde, 11 Ekim 2011.<br />9 “Kürt kartını açtı”, 9 Kasım 2011.<br />10 “PKK Suriye sınırında kamp kurdu, Milliyet, 23 Kasım 2011.<br />11 “Öcalan’ın villası için katliam”, Türkiye Gazetesi, 12 Ocak 2012.<br />12 “Kamışlı’daki Bedro suikastından PKK-Suriye ittifakı çıktı”, Zaman, 9 Şubat 2012.<br />13 "Esad’ın Türkiye’ye karşı silahı PKK", Hürriyet, 26 Ocak 2012.<br />14 “PKK Esad muhaliflerine saldırdı”, Milliyet, 6 Şubat 2012.<br />15 “Suriye fay hattı tüm bölge yanar”, Hürriyet, 31 Ekim 2011.<br />16 Cengiz Çandar, “Tuzağa düşmemek zamanı”, Radikal, 24 Eylül 2011.,<br />17 PYD Lideri Salih Müslim ile Röportaj, “Suriye’de Kürtler yol haritası çıkartıyor”, Fırat Haber Ajansı, 12 Eylül 2011.<br />18 “Kürtler Arap muhalefetine nasıl bakıyor?”, Fırat Haber Ajansı, 18 Aralık 2011.<br />19 “AKP ile Suriye muhalefeti arasında Kürt karşıtı anlaşma”, Fırat Haber Ajansı, 13 Ekim 2011.<br />20 “Cemil Bayık’tan Türkiye’ye Suriye uyarısı”, Fırat Haber Ajansı, 8 Ekim 2011.<br />21 “PKK’nın büyük Suriye oyunu ortaya çıktı”, Hürriyet, 10 Eylül 2011.<br />22 PYD Lideri Salih Müslim ile Röportaj, “Suriye’de Kürtler yol haritası çıkartıyor”, Fırat Haber Ajansı, 12 Eylül 2011.<br />23 Sami Moubayed, “US Designs on Syria’s Kurds”, Asia Times, 9 Nisan 2005.<br />24 “Türkiye Suriye’de nüfus sahibi olamaz’”, Fırat Haber Ajansı, 31 Aralık 2011.<br />25 “KCK: AKP, Hewler’e operasyon teklifleri götürüyor”, Fırat Haber Ajansı, 30 Ocak 2012.<br />26 “Barzani ile PKK arasında ilginç atışma”, Milliyet, 2 Şubat 2012.<br />27 “PKK’nın katılmadığı bir konferans, ulusal olmaz”, Fırat Haber Ajansı, 3 Şubat 2012.<br />28 “Kürt Hükümeti’nin Ankara ile Suriye planı”, Fırat Haber Ajansı, 30 Ocak 2012.<br />29 Çetiner Çetin, “Şam’dan ‘Acem’ Oyunu: Ak Parti Hükümeti Dışardan Değil İçerden Durdurulmak İsteniyor”, ORSAM Dış Politika Analizi, 9 Ocak 2012, <a href="http://www.orsam.org.tr/tr/yazigoster.aspx?ID=3053">http://www.orsam.org.tr/tr/yazigoster.aspx?ID=3053</a>.<br />30 “Suriye, 2 teröristi teslim etti”, Yeni Şafak, 4 Temmuz 2011.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-81479459452093813302012-02-06T10:12:00.000+02:002012-03-08T10:15:41.462+02:00Suriye’de Son Durum ve Türkiye<div align="justify">Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nde, Arap Ligi Suriye planının görüşüldüğü ve oylandığı süreçte Humus’ta 1982 Hama olaylarını anımsatan gelişmeler yaşanmıştır. Direnişin merkez üssüne dönüşen Humus’un kimi bölgelerinde kontrol muhaliflerin eline geçmiş durumdadır. Suriye yönetimi şehirde otoritesini yeniden tesis etmek amacıyla halk tepkilerine geleneksel yöntemlerle müdahale etmiş ve güvenlik gücü olarak yine orduyu kullanmıştır. Şehrin dışarıdan topa tutulması neticesinde olaylar 300’ün üzerinde ölüm ile sonuçlanmıştır. Rejim ise, olayların muhaliflerin Suriyeli askerlere saldırması ve 10 kişiyi öldürmesi neticesinde yaşandığını iddia etmiştir. İç savaş görüntüleri uluslararası camianın genelinde Suriye yönetimine karşı sert tepkilerin gelmesine neden olmuştur. ABD Başkanı Obama, ülkede artan şiddeti “gaddarlık” olarak nitelendirmiş ve Esad’a görevi bırakması çağrısını yineleyerek “BM’yi bu acımasız duruma dur demesi için harekete geçmeye” çağırmıştır. Türkiye Dışişleri Bakanlığı “Suriye hükümetinin yönetme meşruiyetini tamamen kaybettiğini” açıklamış ve “uluslararası toplumu Suriye yönetimine karşı harekete geçmeye çağırmıştır”. En sert tepkilerden biri de Tunus’tan gelmiştir. Tunus yönetimi, Suriye yönetimini tanımadığını ve ülkesindeki Suriye Büyükelçisi’nin çıkarılacağını açıklamıştır. Bunun yanı sıra dünyanın birçok başkentinde Suriye Büyükelçilikleri önünde protesto gösterileri düzenlenmiş ve bunların bazılarında göstericiler diplomatik temsilciliklere girerek mevcut Suriye bayrağı yerine muhaliflerin kullandığı bayrağı asmıştır.<br /><br />Humus’taki olaylar, BM Güvenlik Konseyi’nde Suriye liderinin görevini yardımcısına devretmesi ve ülkeyi yakın zaman içinde özgür seçimlere götürmesini öngören Arap Ligi planının görüşüldüğü süreçte gerçekleşmiştir. Tüm diplomatik çabalara rağmen Rusya ve Çin plana veto uygulayarak Suriye yönetiminin rahatlamasını sağlamıştır. Bu destek rejime belli bir süre daha kazandıracaktır. Ancak Humus’ta yaşananların yarattığı tepki Rusya ve Çin’in pozisyonlarını daha ne kadar koruyabilecekleri sorusunu gündeme getirmektedir. Anlaşılan o ki hem Rusya hem de Çin, Suriye kumarında Esad rejiminin devamına oynamaktadır. Ancak bu tutumun iki önemli riski bulunmaktadır. Birincisi bu pozisyonun meşruiyeti son derece zayıftır ve giderek savunulması zor bir hal almaktadır. Ancak bundan da önemlisi rejimin tek taraflı olarak desteklenmeye devam edilmesi, olası bir değişimde Suriye halkının, bu ülkelere Suriye’de statükodan yana tavır alan aktörler olarak karşı çıkacak olmalarıdır. Böylece Rusya ve Çin (buna İran’ı da dahil edebiliriz), yıkılma ihtimali her geçen gün artan bir rejime destek vererek olası bir değişimde bölgedeki nüfuzlarını kaybetme riski almaktadır. Örneğin Rusya, Akdeniz’e açımını sağlayan Tartus Limanı’nı kaybedebilir. Bu ülkelerin rejime tek taraflı destek vermekten ziyade Esad yönetimini halkın meşru taleplerini dikkate almaya zorlaması daha rasyonel bir yaklaşım olacaktır. Her üç ülke artık Esad’sız bir Suriye konusunda alternatif geliştirmeli ve yönetimin yıkılması ihtimalini göz önüne alarak tek taraflı politikalardan vazgeçmelidir.<br /><br />Rusya ve Çin vetolarının ortaya çıkaracağı en önemli etki Suriye’de değişimi savunan uluslararası ve bölgesel aktörlerin diplomasi dışı bazı çözüm arayışlarına yönelmeleri ve bu konuda aralarında daha yakın işbirliği sergilemeleri olacaktır. Değişim cephesinin daha sert yaptırımları gündeme getirmesi beklenebilir. Diplomatik girişimlerin sonuç vermediği düşüncesi bu ülkeleri siyasal ve askeri Suriye muhalefetini daha fazla desteklenmeye yönlendirebilir.<br /><br />Suriye’de şiddetin çok büyük boyutlara ulaşması ve BM Güvenlik Konseyi’nde Rusya ve Çin’in vetosu Türkiye’nin Suriye sorunundaki rolünü daha fazla öne çıkarmıştır. Türkiye daha önce yaptığı açıklamalarda Suriye’deki şiddetin çok büyük boyutlara ulaşması durumunda uluslararası meşruiyet çerçevesinde Suriye’ye karşı bazı önlemler alabileceğini açıklamıştı. Humus’ta yaşananlara ek olarak son haftalarda ayaklanma Halep şehrine de sıçramıştır. Bunun da ötesinde 4 Eylül 2012 tarihinde Suriye Ordusu ile muhalifler arasında sınırda yaşanan çatışmada silah sesleri Türkiye tarafından duyulmuştur. Yine Türkiye sınırına çok yakın bir bölgede bulunan Idlib vilayetine bağlı Cisr el Şukur kasabasında da olaylar devam etmektedir. Dolayısıyla olayların şiddeti giderek artmakta ve Türkiye sınırlarına doğru yayılmaktadır. Bu gelişmeler Türkiye’nin askeri önlemleri gündeme getirmesine neden olabilir.<br /><br />Mevcut durumda şunu herkes bilmektedir ki Suriye’ye askeri bir müdahalenin şartları henüz oluşmamıştır. Bu sadece Rusya, İran ve Çin’in Suriye yönetimine destek vermeye devam etmesinin bir sonucu değildir. Hem siyasal hem de askeri Suriye muhalefeti henüz uluslararası müdahaleyi mümkün kılacak çapta organizasyon, etkinlik, bütünlük, askeri kapasite, uluslararası tanınırlığa ulaşamamıştır. Belki de en önemlisi müdahalenin olmazsa olmaz şartı olan, bir bölge ya da vilayet devlet kontrolünden çıkarılarak güvenli bölge yaratılamamıştır. Ancak bunun işaretleri giderek artmaktadır. Olaylar başladığından bu yana rejimin en büyük dayanağı Şam ve Halep’te büyük çaplı gösterilerin olmamasıydı. Son gelişmeler artık gösterilerin ülkenin iki büyük kent merkezinin sınırlarına dayandığını göstermektedir. Şam’ın neredeyse merkezi diyebileceğimiz Duma, Harasta gibi kenar semtlerde kontrol zaman zaman muhaliflerin eline geçmektedir. Suriye Ordusu operasyon düzenleyerek otoritesini kursa da geri çekilmesini takiben kontrol yeniden muhaliflere geçmektedir. Bunun yanı sıra Halep şehri kırsalı ve bazı semtlerinden ölüm haberleri gelmektedir. Humus’ta ise durum rejim açısından çok daha sıkıntılıdır. Humus’un birçok mahallesinde kontrol Özgür Suriye Ordusu’nun elinde bulunmaktadır. Birbirinden bağımsız olarak hareket eden yerel unsurlar kendi bölgelerini kontrol etmektedir. Suriye ordusu kimi semtlere girmekte zorlandığı için son olaylarda olduğu gibi şehri dışarıdan topa tutma yönetimini kullanmaktadır. Suriye Ordusu kontrolü sağlamak için Suriye Hava Kuvvetleri’ni kullanmayı düşünebilir ki bu da Batı’nın beklediği bir adım olacaktır. Çünkü şehirlerin havadan bombalanması “uçuşa yasak bölge” ilanını meşrulaştıracaktır. Bu da uluslararası müdahalenin olmazsa olmazı “güvenli bölge”ler oluşmasına neden olabilir. Bu süreç Türkiye açısından Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu’nun da ifade ettiği üzere Suriye’nin fiili olarak bazı çizgiler etrafında bölünmesi riskini beraberinde getirecektir.<br /><br />İşte bu süreçte herkes Türkiye’nin oynayacağı role büyük önem vermektedir. Almanya Dışişleri Bakanı Guido Westerwelle de BM Güvenlik Konseyi’ndeki veto ve Humus’ta yaşananlardan sonra yaptığı açıklamada “Arap ülkelerindeki gelişmelerin, AB’nin Türkiye ile stratejik diyalogun ne kadar önemli olduğunu gösterdiğini” söylemiştir. Batı basınında çıkan yorumlarda da Suriye sorununun çözümünün ancak askeri yöntemlerle çözülebileceği ve bu noktada Türkiye’nin en önemli aktör olduğu sürekli vurgulanmaktadır. Türkiye’yi bu askeri açıdan önemli kılan iki unsur bulunmaktadır. Birincisi Suriye yönetimine karşı silahlı mücadele yürüten Özgür Suriye Ordusu’nun daha organize hala gelmesi ve güçlenmesi açısından Türkiye’nin destek vermesi kritik önemdedir. Bunun yanı sıra Türkiye’nin tek taraflı olarak bazı askeri önlemler alması Suriye’de süreci doğrudan muhalifler lehine etkileyecektir. Ancak Rusya, Çin ve İran’ın değişime karşı duruşları, uluslararası meşruiyet ve bölgesel uzlaşı çerçevesinde soruna çözüm bulmak isteyen Türkiye’nin Suriye konusunda adım atmasını zorlaştırmaktadır.<br /><br />BM Güvenlik Konseyi’nin veto kararının Suriye açısından sonucu ise şiddetin daha da artması olacaktır. Suriye yönetimi vetoyu olayları sert şekilde bastırma konusunda elini güçlendiren bir karar olarak değerlendirirken, uluslararası girişimden umudu azalan muhalefet de askeri yöntemlere başvurma konusunda daha istekli davranabilir. </div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-86216022341054616352012-01-23T15:29:00.001+02:002012-01-23T15:29:37.676+02:00Is There any Hope for a Peaceful Transition in Syria?: Turkey-Russia-Iran Initiative for Syria<div align="justify">Spread to Syria on March 15, 2011, public demonstrations are about to reach their anniversary. The violence in the country is going on in the country incrementally and the development of the process is not fostering optimistic expectations for the stability in the country. In the first period of the public demonstrations, big masses were making demonstrations spontaneously, without a leader or organization, and most importantly, by not using violence as a means in showing their disapproval of the Assad regime. However, public demonstrations in Syria gained a new dimension and the opposition started to demonstrate armed resistance. This resistance, while it used to be uncoordinated and fragmented, is getting more organized day by day. The military opposition operating with fragmentations but collectively in emotions and sentiments under the umbrella of Free Syrian Army is getting more and more powerful. There are two main signs of empowerment. The first of them is the enhancement in the capacity of attacks. In Syria, not only the civil population is dying any more. Each day, in Syrian Official New Agency SANA, there is news on funerals of Syrian soldiers. Moreover, there are attacks as organized and coordinated as the ones that can be arranged by professional soldiers to the Syrian security bases. The attack made to the Air Forces Intelligence located Harasta suburb in Damascus can be cited as an example. The second data that reveals that the Free Syrian Army is getting empowered is the increase in the quantity and quality of its members. Brigadier Mustafa Ahmed al-Sheikh in charge of the intelligence of the northern side of the Syrian Army fled from the army and sought shelter in Turkey and he declared that he joined the Free Syrian Army. Al-Sheikh is the highest-level officer that passed to the military opposition. Al-Sheikh, in the statement that he gave, indicated that the number of the soldiers within the Free Syrian Army reached to 20-25 thousand. Although this number seems exaggerated, Riad Assad had stated that the number was between 10-15 thousand before. Therefore, one can observe an increase in the quality and quantity. The involvement of high-level officers into the Syrian army is of great importance, as they know the structure and the fighting techniques of the Syrian army. Hence, they could be more effective in developing new counter techniques. In his speech, al-Sheikh expressed that “if they get 20 thousand people ready by dividing them into groups of 6 or 7 for a guerilla war, they can destroy the Syrian army in one or one and a half years”. What is more, as he was in charge of intelligence in the Northern part, he could share information that could put the regime into a problem.<br /><br />Apart from the armed dimension the demonstrations in Syria gained, international and regional pressure is also increasing with each passing day. The US and EU are waiting for the Arab Union process to result. At this point, the aim is to exhaust the Arab Union option and reach a consensus over Syria. Probably, the studies of the Arab Union observer delegation will not be fruitful and the Arab countries will not take a step back in their decision to apply sanctions.<br /><br />The Syrian administration is striving to gain some time during this process. Here, it can be said to target two things. Firstly, during the time that it will gain, it will try to establish legitimacy, that it does not have, through the exertion of power. In 1950s, 1960s, 1970s and lastly in 1980s, Hama and Humus-based insurgencies had been surpassed in the same way. The administration thinks that it could surpass the demonstrations over time by using force by showing the reflexes in the past. Having some further time serves for a second aim for the administration. Apart from the ones that support the regime in Syria totally, there is a side that is not very happy with administration, yet thinks worse about the other alternatives. The main reasoning of the idea of these groups is based on concerns that a situation might occur like in Iraq and Libya, the process may end up with occupation and the West that is not favored at all would settle in their countries. The idea that the instability would evolve into a civil war paves the way for these sides to move to the administration side. In this context, it is possible to argue that the regime succeeded for itself. Currently, the demonstrations are confined to the provinces where the Sunni Arab population constitutes the majority like Humus, Hama, Dara and Idlib. The demonstrations do not turn into a countrywide phenomenon. The Kurds that had insurgent movements in the beginning have not involved in demonstrations in the recent period. In the South, the Druzes did not go to the opposition camp, except for small incidents. The support of the Christians is going on. Therefore, the regime limited the revolts to certain regions, social groups and political movements. With the limitation of the revolts to Sunni Arab regions and political Islamist groups, one prevents the enlargement of the opposition and the spread of the revolts to the whole country. Considering this, it is possible to argue that the lifetime of the regime will not be short and it may take 2 years as Brigadier al-Sheikh indicates.<br /><br />When one looks at this picture and makes an evaluation from the perspective of Turkey, it is possible to assert that the process holds vital risks. As a matter of fact, the main expectation of Turkey from Syria is “stability” and “democracy” for a permanent stability. However, instability is observed to go on for a while incrementally. The more problematic situation is the possibility of generation of a worse case due to a regime change. The problem from the perspective of Turkey is the realization of its two main expectations from Syria, namely, “stability and democracy”. Turkey, starting from the inception of the demonstrations in Syria, has been striving hard for a peaceful transition; however, after some time, with the despondency on the Syrian administration, it started to implement pressure and isolation policies. At this point, one can ask this question from the perspective of Turkey: “Is there still any hope for a peaceful transition in Syria?” because a drastic collapse of the regime, all the possibilities such as external intervention incorporate new risks from new Syria for security, politics and economy of Turkey. <br /><br />Before anything else, a change in Syria is inevitable. Turkey’s standing against this change movement is not a convenient option in terms of realpolitik nor is it legitimate. Therefore, what is argued in this paper is not to remain opposed to the change, but to develop a recommendation on how to execute this change because new dynamics that may emerge with a sudden regime change in Syria might not produce a democratic political structure. The main foundation of this approach is the picture depicted by the historical experiences in the Middle East and the central authority revealing that the state apparatus is weak. These are Lebanon in which the central authority is weak historically and Iraq that collapsed with all its state institutions after US intervention and that has a weak central authority. These examples are quite striking in terms of demonstrating the possibilities of the cases that may emerge in case the regime in Syria collapses suddenly. <br /><br />The political and social outcomes of the abovementioned examples can be categorized under 5 sections. The first outcome is “ethnic-denominational struggles and civil war”. One can cite the struggles between Shiite-Sunni and Arab-Kurd communities in Iraq after 2003 as an example. When we look at Lebanon, one can use the struggles between the Muslims and the Christians since the very beginning of establishment, and the civil war between different religious groups starting from 1975 till 1990 as examples. The highest possibility in Syria is the probable struggle to occur between the Sunni and Arab Alawi communities between which there exists historical distrust. Another possibility is the Arab-Kurd struggles as revealed by 2004 Qamisli incident.<br /><br />The second outcome is political instability and emergence of weak governments. Looking from the perspective of political instability, the election periods in Iraq after 2003 are quite problematic and even if the election is finalized, the establishment of a government may take a lot of time. Similarly, in Lebanon, governments are established very difficultly and their lifespan may be quite short. Thus, political processes in Syria may have similarities with the aforementioned countries.<br /><br />The third outcome is external intervention and being prone to influences. Lebanon since its independence and Iraq since 2003 has become the playing field for regional and other powers. As there is no powerful central authority, each social group or political group are in search for foreign actors to gain support in a way to enhance their position in the country. In other words, the vacuum in the center is filled by external powers. Sudden collapse of the regime in Syria may result in similar situations.<br /><br />The fourth outcome is the emergence of federalism and failure in protecting territorial and political unity. As to federalism, Iraq in post-intervention provides a really striking example. The Iraqi Kurds legalized the de facto autonomy they gained after 1991 following the 2003 intervention. Federal regional demands were not confined to the North, some of the provinces in the South and Centre still ask for establishing their own regions. Iraq has become a federal country officially, and with the withdrawal of the US soldiers, one can observe the possibility of the risk that one would not protect the territorial integration and the disintegration would appear on the agenda. One should indicate that the federal structure in Syria has a historical background and there is an appropriate social structure in line with this political structure. Syria, during the mandate of France, was fragmented into Damascus Government, Aleppo Government, Arab Alawi Government and Druze Government. Today, the collapse of the central authority may pave the way for the actions of centrifugal powers. Local politics and authorities may gain power. It is possible that Arab Alawis, Druzes and the Kurds may become prominent to establish regions in the “New Syria”.<br /><br />Last but not least, beside state authority non-state armed forces or terrorist organizations may find safe havens within the aforementioned countries. From this regard, when we look at Lebanon, we can see Hezbollah as more powerful than the national army. When we look at Iraq, it is seen that even though they are legal, while the Kurds have peshmarga forces, the Shiite have armed militia that are independent from state. Apart from these, terrorist organizations can find safe fields from themselves as well. To illustrate, after 2003, al-Qaida in Iraq and PKK terrorist organization in Northern Iraq have found safe havens for them. The sudden collapse of the national army and security forces in Syria like the one in Ba’ath in Iraq will result in armament of all groups for self-defense. In Syria, current armed institutions will be seeking ways for maintaining their positions through illegitimate ways. Other ethnic and denominational groups that are striving for maintaining their safety will want to establish armed militia forces as well. The statement of the PKK leader Murat Karayilan to the Syrian Kurds that “develop your core defense and get armed” can be thought within this context. The chaotic environment in Syria may lead to the establishment of new fighting fields for the Salafi groups and PKK. The foundation of this foresight is that the Salafi groups have a foundation, albeit not a very strong one, in Syria and PKK is quite effective among the Syrian Kurds.<br /><br />This negative picture carries risks for Turkey because expecting stability and democracy in Syria, Turkey may face a Syria that has security problems, has a hard time in providing stability, has a risk of being fragmented, serves a place for terrorist organizations, has the longest border with Turkey and becomes a place where lots of countries try to implement their own interests. Turkey, so as to provide stability in “New Syria” will work further and spend lots of efforts as it is now doing for Iraq and Lebanon. Political instability, weak state will ruin the security environment and the wave of violence may affect the border regions of Turkey as well. The lack of security will bring about economic risks as well and more importantly, social, political and economic integration process will not be realized.<br /><br />However, on the other hand, the revolts in Syria reached to such a level that the collapse of the Assad regime will become a source of instability in the country as much as it does if the administration goes on. Therefore, it is evident that the status quo is not sustainable in Syria. The most preferred way from the perspective of Turkey is “peaceful transformation to democracy”. Its somehow realization will minimize the risks created by the sudden collapse of the regime and the survival of the regime without any changes. However, this possibility is getting more and more difficult with the nonnegotiable attitude of the Syrian administration. Indeed, the decision makers in Turkish foreign policy had strived hard to realize this from the very beginning; however, it did not succeed owing to Syria’s not taking a step back.<br /><br />However, there is one last option to be exhausted before one moves to pressuring and isolationist policies. Turkish Minister of Foreign Affairs Ahmet Davutoglu, in the statement he made in television channel, indicated that “there is hope, albeit very little, for a peaceful transformation”. A peaceful transformation in Syria is possible only through a realization of a transformation package implemented and led by the Assad administration. At this point, the communication channels between Turkey and Syria are closed to a great extent. Even if the communication is provided, it is not possible for Syria to take the statements of Turkey into consideration from now on. As of this moment, there is only two actors left that could make a change in the policies of the Syrian administration. They are Russia and Iran. The Syrian regime is aware of the fact that without the support of these two countries, it would not survive. Russia’s continuing in providing arm support, revealing its deterrence by sending war ships to Tartus Harbor and giving veto on the decisions regarding Syria in the United Nations Security Council are of great importance for the Assad administration. Besides, Iran, as well, demonstrated that it was in the side of the Syrian administration totally and supporting the suppression of the incidents through the use of force. In Iraq and Lebanon, Iranians give the signs that they will use all their advantages in favour of Syria in the region. All this support is of vital significance for the Assad administration. Therefore, taking satisfactory steps from the side of the administration regarding a change can only be provided with Russian and Iranian pressure. Neither Russia nor Iran want instability in Syria to result in a case like in Libya in which one ended up with international intervention. In the environment where it was understood that the current situation is not sustainable, the most convenient option is to develop a new regional initiative from the perspective of Turkey, Russia and Iran. In the initiative of Turkey, Russia and Iran, one will exclude the approaches wishing to destroy the regime by using all kinds of military interventions of the USA and EU. On the other hand, one will admit that Syria’s nonnegotiable position is not sustainable. Under the control of the Syrian administration, in the political field, one will create spaces for the real opposition. The Assad administration will be leading a change that will satisfy the opposition beyond taking showpiece steps. Turkey will be attempting to persuade the Syrian opposition during that process. The biggest risk in this initiative is that Syrian political opposition does not have a real power over the insurgent Syrians. Therefore, it is suspicious how different position the Syrians wanting the regime to change totally and making demonstrations on the streets every day would be compelled to take.<br /><br />Even if this process fails, it will provide benefits from a few perspectives. In the position of Russia and Iran regarding Syria, there will be changes before the initiative. By removing the unconditional support, “total consensus” that Turkey wishes to observe can be reached. Apart from that, negative impacts created due to the Syria matter on Turkey-Russia and Turkey-Iran relations can be minimized.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-65325082554380079002012-01-19T14:58:00.000+02:002012-01-19T14:59:26.353+02:00Suriye’de Barışçıl Geçiş İçin Umut Var mı?: Suriye İçin Türkiye-Rusya-İran Girişimi<div align="justify">15 Mart 2011 tarihinde Suriye’ye sıçrayan halk ayaklanması neredeyse birinci yılını doldurmak üzeredir. Ülkede şiddet her geçen gün artarak devam etmekte ve sürecin gelişimi ülkede istikrarın sağlanması açısından umut vaat etmemektedir. Halk ayaklanmasının ilk aşamasında geniş halk kitleleri tamamen spontane, örgütsüz, lidersiz ve en önemlisi şiddeti bir araç olarak kullanmayan yöntemlerle Esad yönetimine tepkisini ortaya koyuyordu. Ancak zaman içinde Suriye’de halk ayaklanması yeni bir boyut kazandı ve muhalefet silahlı direniş göstermeye başladı. Bu direniş başta dağınık ve koordineli değilken her geçen gün daha organize bir hal almaktadır. Özgür Suriye Ordusu adı altında birbirinden kopuk ancak duygusal ve düşünsel birliktelik içinde hareket eden askeri muhalefet güçlenmektedir. Güçlenmenin iki temel işareti vardır. Birincisi eylem kapasitelerindeki artıştır. Suriye’de artık sadece sivil halk ölmemektedir. Her gün Suriye Resmi Haber Ajansı SANA’da ölen Suriye askerlerinin cenaze törenlerine ilişkin haberler yer almaktadır. Ayrıca Suriye güvenlik birimleri üslerine profesyonel askerlerin düzenleyebileceği boyutta saldırılar yapılmaktadır. Şam’ın Harasta banliyösünde bulunan Hava Kuvvetleri İstihbaratı’na düzenlenen saldırı örnek olarak verilebilir. Özgür Suriye Ordusu’nun güçlendiğini gösteren ikinci veri ise sahip olduğu üyelerin hem sayısında hem de niteliğinde yaşanan artıştır. Geçen hafta içinde Suriye Ordusu’nun kuzey bölgesinin istihbaratından sorumlu Tuğgeneral Mustafa Ahmed El-Şeyh ordudan kaçarak Türkiye’ye sığınmış ve Özgür Suriye Ordusu’na katıldığını açıklamıştır. El-Şeyh, askeri muhalefete geçen şu ana kadar en üst rütbeli subaydır. El-Şeyh yaptığı açıklamada Özgür Suriye Ordusu’na mensup askerlerin sayısının 20-25 bine ulaştığını ifade etmiştir. Her ne kadar bu rakam biraz abartılı gözükse de daha önce Riyad Esad sayının 10-15 bin arasında olduğunu ifade etmişti. Dolayısıyla sayı ve nitelikte bir artış gözükmektedir. Üst rütbeli subayların katılımı Suriye ordunun yapısı ve mücadele tekniklerini daha iyi bilmelerinden dolayı önemlidir. Böylece karşı teknikler geliştirme konusunda etkili olabilirler. El-Şeyh de yaptığı açıklamada “20 bin kişiyi altı ya da yedişer kişilik gruplara ayırarak gerilla savaşına hazır hale getirebilirlerse Suriye Ordusu’nun bir ila bir buçuk yıl içinde çökertileceğini” belirtmiştir. Ayrıca Kuzey bölgesinin istihbaratından sorumlu olması nedeniyle rejimi sıkıntıya sokacak bilgileri de paylaşabilir.<br /><br />Suriye’de ayaklanmanın kazandığı silahlı boyutun yanı sıra uluslararası ve bölgesel baskı da her geçen gün artmaktadır. Son bir aylık süre içinde ABD ve AB, Arap Birliği sürecinin sonuçlanmasını beklemektedir. Burada amaç Arap Birliği girişimi seçeneğinin tüketilmesi ve Suriye konusunda tam bir mutabakat sağlanmasıdır. Muhtemelen Arap Birliği gözlemci heyetinin çalışmaları sonuç üretmeyecek ve Arap ülkeleri yaptırım uygulama kararından geri adım atmayacaktır.<br /><br />Suriye yönetimi bu süreçte zaman kazanma çabası içindedir. Burada iki amaç güttüğü düşünülebilir. Birincisi, kazanılan zaman zarfında sahip olmadığı toplumsal meşruiyeti güç yolu ile tesis etmeye çalışmaktadır. 1950, 1960, 1970 ve en son 1980’li yıllarda da daha çok Hama ve Humus merkezli ayaklanmalar aynı yöntemlerle bastırılmıştı. Yönetim geçmişteki refleksleri göstererek kazanılan zaman içinde ayaklanmayı güç yolu ile bastıracağını düşünmektedir. Zaman kazanılması yönetim açısından ikinci bir amaca da hizmet etmektedir. Suriye’de rejimi sonuna kadar destekleyenlerin yanı sıra yönetimden memnun olmasa da alternatifinin daha kötü olacağı düşüncesi ile destek veren kesimler bulunmaktadır. Bu grupların düşüncesinin temel mantığı, Irak ve Libya benzeri bir durumun ortaya çıkacağı, sürecin işgale gidebileceği ve hiç sevmediği Batı’nın ülkelerine yerleşeceği gibi kaygılara dayanmaktadır. İstikrarsızlığın iç savaşa doğru evrilmesi söz konusu kesimlerin zamanla yönetim safına geçmelerine neden olmaktadır. Bu anlamda rejimin kendisi adına başarı sağladığını söylemek mümkündür. Şu anda Suriye’de olaylar Humus, Hama, Dara, Idlib gibi Sünni Arap çoğunluğa sahip vilayetler ile sınırlanmıştır. Olaylar ülke geneline yayılamamaktadır. Başlangıçta kuzeyde ayaklanan Kürtler son aylarda olaylara katılmamaktadır. Güneyde Dürziler çok küçük olayların dışında muhalif kampa geçmemiştir. Hıristiyanların desteği sürmektedir. Dolayısıyla rejim ayaklanmayı belli bölgeler, toplumsal kesimler ve siyasal hareketler ile sınırlandırmıştır. Ayaklanmanın Sünni Arap bölgeler ve siyasal İslamcı kesimlerle sınırlandırılması ile geniş tabanlı muhalefetin önü alınmakta ve ayaklanmanın ülke geneline yayılması engellenmektedir. Buradan yola çıkarak rejimin yaşam süresinin çok da kısa olmayacağını ve firar eden Tuğgeneral El-Şeyh’in de ifade ettiği gibi 2 yıla yayılan bir süre alabileceğini söylemek mümkündür.<br /><br />Bu fotoğrafa bakarak Türkiye açısından bir değerlendirme yapıldığında sürecin büyük riskler taşıdığını söylemek mümkündür. Zira Türkiye’nin Suriye’den temel beklentisi “istikrar” ve kalıcı istikrar için de “demokrasi”dir. Ancak istikrarsızlığın belli bir süre daha artarak devam edeceği görülmektedir. Daha sıkıntılı olan ise rejim değişikliğinin mevcut durumdan daha kötüsünü üretmesi olasılığıdır. Türkiye açısından sorun, iki temel beklentisi olan “istikrar ve demokrasinin” nasıl bir arada sağlanacağıdır. Türkiye, Suriye’de olaylar başladığından bu yana barışçıl geçiş için çaba sarf etmiş ancak belli bir noktada Suriye yönetiminden umutların kesilmesi ile baskı ve izolasyon politikasına geçmiştir. Burada Türkiye açısından şu soru sorulabilir: “Suriye’de barışçıl geçiş halen bir umut var mıdır?” Zira rejimin ani çöküşü, dış müdahale gibi bütün olasılıklar yeni Suriye’nin Türkiye’nin güvenlik, siyasi ve ekonomik çıkarları açısından büyük riskler barındırmaktadır.<br /><br />Her şeyden önce Suriye’de değişim kaçınılmazdır. Türkiye’nin bu değişim hareketinin karşısında durması ne reel politik açıdan uygun bir seçenektir ne de meşrudur. Dolayısıyla bu yazıda savunulan değişimin önünde durulması değil, değişimin nasıl yönetileceğine ilişkin bir öneri geliştirmektedir. Zira Suriye’de ani bir rejim değişikliği yaşanması ile ortaya çıkacak yeni dinamikler demokratik bir siyasal yapı üretmeyebilir. Bu yaklaşımın temel dayanağı Ortadoğu’da tarihsel olarak ya da son yıllarda merkezi otoritenin, devlet aygıtının zayıf olduğu iki örneğin sunduğu tablodur. Bunlar merkezi otoritenin tarihsel olarak zayıf olduğu Lübnan ve 2003 ABD işgali sonrası devletin tüm kurumları ile çöktüğü ve zayıf bir merkezi otoriteye sahip olan Irak’tır. Bu örnekler Suriye’de rejimin ani olarak yıkılması durumunda yaşanabilecekleri öngörmek açısından çarpıcıdır.<br /><br />Bahsedilen örneklerin ortaya çıkardığı siyasal ve toplumsal sonuçları beş ana başlıkta sınıflandırabiliriz. Birinci sonuç “etnik-mezhepsel çatışmalar ve iç savaş”tır. Buna Irak’ta 2003 sonrasındaki Şii-Sünni ve Arap-Kürt çatışmaları örnek verilebilir. Lübnan’a baktığımızda da kuruluşundan itibaren Müslümanlar ve Hıristiyanlar, sonrasında Şiiler ve Sünniler arasında yaşanan çatışmalar, 1975 yılında başlayarak 1990 yılına kadar devam eden farklı dinsel gruplar arası iç savaş örnek olarak verilebilir. Suriye’de en büyük olasılık ise tarihsel olarak karşılıklı güvensizliğin bulunduğu Sünni ve Arap Alevi toplumları arasında yaşanması muhtemel çatışmadır. Bir diğer olasılık 2004 Kamışlı olaylarının gösterdiği gibi Arap-Kürt çatışmasıdır.<br /><br />İkinci sonuç, siyasal istikrarsızlık ve zayıf hükümetlerin ortaya çıkışıdır. Siyasal istikrarsızlık açısından bakıldığında Irak’ta 2003 sonrasında gerçekleştirilen seçim süreçleri son derece sıkıntılı geçmekte ve bir şekilde seçim süreci atlatılsa da hükümet kurma aşaması uzun süreler alabilmektedir. Aynı şekilde Lübnan’da da hükümetler hem zor kurulmakta hem de yaşam süresi kısa olabilmektedir. Dolayısı ile Suriye’de de siyasal süreçler söz konusu ülkelere benzerlik taşıyabilir.<br /><br />Üçüncü sonuç dış müdahale ve etkilere açık hale gelmektir. Lübnan bağımsızlığını kazandığından, Irak ise 2003’ten bu yana bölgesel ve bölge dışı güçlerin oyun alanı olmuştur. Güçlü merkezi otorite olmadığı için her toplumsal grup veya siyasal hareket içerdeki konumlarını güçlendirmek amacıyla dış aktörlerden destek arayışına girmektedir. Yani merkezdeki boşluk dış güçler tarafından doldurulmaktadır. Suriye’de rejimin ani çöküşü buna benzer bir durum yaratabilir.<br /><br />Dördüncü sonuç, federalizmin ortaya çıkması ve hatta toprak ve siyasal bütünlüğün korunamamasıdır. Federalizm açısından bakıldığında işgal sonrası Irak son derece çarpıcı bir örnektir. Iraklı Kürtler 1991 sonrasında de facto olarak kazandıkları otonomiyi 2003 işgali sonrasında yasallaştırmıştır. Federal bölge talepleri kuzey ile sınırlı kalmamış halen güneyde ve orta kesimde bazı vilayetler kendi bölgelerini kurma yönünde talepte bulunmaktadır. Irak resmi olarak federal bir ülke haline gelmiş ve ABD askerlerinin de çekilmesi ile sürecin ilerde toprak bütünlüğünün korunamaması ve parçalanmayı gündeme getirmesi riskini taşıdığı görülmektedir. Suriye’de ise federal yapının tarihsel bir geçmişi olduğunu ve şu anda da buna müsait bir toplumsal yapının olduğunu söylemek gerekmektedir. Suriye, Fransız mandası döneminde Şam Devleti, Halep Devleti, Arap Alevi Devleti, Dürzi Devleti gibi farklı bölgelere bölünmüştü. Günümüzde de merkezi otoritenin çökmesi merkez kaç kuvvetlerin harekete geçmesine neden olabilir. Yerel siyaset ve otoriteler güç kazanabilir. “Yeni Suriye”de bölge oluşturma açısından Arap Alevilerin, Dürzilerin, Kürtlerin öne çıkması muhtemeldir.<br /><br />Son olarak da devlet dışı silahlı örgütlerin veya terör örgütlerinin devlet otoritesinin yanında söz konusu ülkelerde zemin bulabilmesidir. Bu açıdan Lübnan’a baktığımızda ulusal ordudan daha güçlü konumda olan Hizbullah’ı görmekteyiz. Irak’a baktığımızda her ne kadar yasal olsa da Kürtlerin peşmerge kuvvetleri varken Şiilerin Bedr Tugayları gibi devletten bağımsız kendilerine ait silahlı milis güçlerinin olduğu görülmektedir. Bunun yanı sıra terör örgütleri de kendine güvenli alan bulabilmektedir. Örneğin 2003 sonrasında Irak’ta El Kaide’nin ve Kuzey Irak’ta PKK terör örgütünün kendine yaşam alanı bulması örnek olarak verilebilir. Suriye’de ulusal ordunun ve güvenlik birimlerinin Irak’ta Baas benzeri ani çöküşü her bir grubun kendini korumak için silahlanma yolunu seçmelerine de neden olacaktır. Suriye’de mevcut silahlı kurumlar konumlarını gayri meşru yollardan sürdürme arayışında olacaktır. Güvenliklerini sağlama çabasındaki diğer etnik ve mezhepsel gruplar da silahlı milis kuvvetlerini kurmak isteyecektir. PKK lideri Murat Karayılan’ın Suriyeli Kürtlere yönelik olarak şimdiden “öz savunmanızı geliştirin, silahlanın” şeklindeki telkinleri bu bağlamda düşünülebilir. Suriye’de kaos ortamı Selefi gruplar ve PKK’nın yeni güvenli bölgeler ve mücadele alanları oluşturmasına yol açabilir. Bu öngörünün temelinde hali hazırda Suriye’de güçlü olmasa da Selefi grupların belli bir zemine sahip olması ve Suriyeli Kürtler arasında PKK’nın etkin oluşu yatmaktadır. <br /><br />Bu olumsuz tablo Türkiye açısından riskler taşımaktadır. Çünkü Suriye’deki temel beklentisi istikrar ve demokrasi olan Türkiye’nin beklentilerinin aksine güvenlik sorunu yaşayan, siyasal istikrarını bir türlü sağlayamayan, bölünme riski taşıyan, terör örgütlerinin zemin bulduğu, en uzun sınıra sahip olduğu ülkede birçok farklı ülkenin çıkarlarını koruma gayretine düştüğü bir Suriye ortaya çıkabilir. Türkiye, “yeni Suriye”de istikrarı sağlamak için şu anda Irak ve Lübnan’da yaptığı gibi yoğun mesai verecek ve enerjisini harcayacaktır. Siyasal istikrarsızlık ve zayıf devlet, güvenlik ortamını bozacak ve şiddet dalgası Türkiye’nin sınır bölgelerini etkileyebilecektir. Güvenliğin olmaması ekonomik riskleri de beraberinde getirecek ve daha önemlisi sosyal, siyasal, ekonomik entegrasyon süreci hayata geçirilemeyecektir.<br /><br />Ancak diğer taraftan Suriye’de ayaklanma öyle bir boyuta ulaşmıştır ki Esad rejiminin yıkılması kadar varlığını devam ettirmesi de ülkede istikrarsızlık kaynağı haline gelmiştir. Dolayısıyla Suriye’de statükonun sürdürülebilir olmadığı ortadadır. Türkiye açısından en tercih edilen “demokrasiye barışçıl geçiştir.” Bunun bir şekilde sağlanması hem rejimin ani çöküşünün hem de rejimin değişmeden hayatını sürdürme çabasının yaratacağı riskleri minimize edecektir. Ancak bu olasılık Suriye yönetiminin uzlaşmaz tavrı ile ne yazık ki her geçen gün zorlaşmaktadır. Esasen Türk dış politika karar alıcıları baştan itibaren bunu sağlamaya çalışmış ancak Suriye tarafının geri adım atmaması nedeniyle başarılamamıştır.<br /><br />Ancak baskı ve izolasyon politikasına geçmeden tüketilmesi gereken son bir seçenek daha söz konusudur. Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu da bir televizyon kanalı programında yaptığı açıklamada “çok az da olsa barışçıl değişim için umudunun olduğu” sözlerini kullanmıştır. Suriye’de barışçıl geçiş ancak ve ancak Esad yönetiminin önderlik edeceği bir değişim paketinin hayata geçirilmesi ile mümkündür. Gelinen noktada Türkiye’nin Suriye yönetimi ile iletişim kanalları tamamen olmasa da muhtemelen büyük ölçüde kapanmıştır. İletişim sağlansa bile Suriye’nin böyle bir noktadan itibaren Türkiye’nin telkinlerini dikkate alması mümkün değildir. Şu an itibarıyla Suriye yönetiminin politikalarında değişim sağlayabilecek iki aktör kalmıştır. Bunlar Rusya ve İran’dır. Suriye rejimi, iki ülkenin desteği olmadan yaşamasının mümkün olmadığının farkındadır. Rusya’nın silah desteği vermeye devam etmesi, savaş gemilerini Tartus limanına göndererek caydırıcılığını ortaya koyması ve BM Güvenlik Konseyi’nde Suriye’ye yönelik kararlara veto uygulaması Esad yönetimi açısından hayati öneme sahiptir. Bunun yanında İran da sonuna kadar Suriye yönetiminin yanında olduğunu ve olayların güç yolu ile bastırılmasına destek verdiğini göstermiştir. Bölgedeki tüm kozlarını Suriye lehine harekete geçireceğinin işaretlerini Irak ve Lübnan’da vermektedir. Söz konusu destekler Esad yönetimi açısından kritiktir. Dolayısıyla yönetimin değişim adına tatminkar adımlar atması ancak Rusya ve İran’ın baskısı ile sağlanabilir. Rusya ve İran da Suriye’deki istikrarsızlığın Libya benzeri bir uluslararası müdahale ile sonuçlanmasını istememektedir. Mevcut durumun sürdürülebilir olmadığının anlaşıldığı ortamda Türkiye, Rusya ve İran açısından en uygun seçenek yeni bir bölgesel inisiyatif geliştirmektir. Türkiye, Rusya, İran girişiminde bir taraftan ABD ve AB’nin, rejim yıkılması ve buna yönelik askeri müdahale dahil her türlü aracın kullanılmasını isteyen yaklaşımları dışlanacaktır. Diğer taraftan Suriye’nin taviz vermeyen pozisyonunun sürdürülebilir olmadığı kabul edilecektir. Suriye yönetiminin kontrolü altında siyasal alanda gerçek muhaliflere alan açılacaktır. Esad yönetimi göstermelik adımların ötesinde muhalefeti de tatmin edecek bir değişime liderlik edecektir. Türkiye de Suriye muhalefetinin iknası noktasında çaba sarf edecektir. Bu girişimin en büyük riski Suriye siyasal muhalefetinin, ayaklanan Suriyeliler üzerinde gerçek bir gücünün olmamasıdır. Dolayısıyla rejimin kökten değişmesini isteyen ve her gün sokaklara çıkan Suriyelilerin nasıl farklı pozisyon almaya zorlanacağı şüphelidir.<br /><br />Bu süreç başarısız olsa dahi birkaç açıdan fayda sağlayacaktır. Her şeyden önce Rusya ve İran’ın Suriye’ye ilişkin pozisyonlarında girişim öncesine göre farklılık olacaktır. Koşulsuz destek çekilerek Türkiye’nin de esasen ulaşmak istediği “tam mutabakat” sağlanabilir. Bunun yanı sıra Suriye meselesinin, Türkiye-Rusya ve Türkiye-İran ilişkilerinde yarattığı olumsuzluklar en aza indirilebilir.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-90886468746487398572012-01-02T10:54:00.001+02:002012-01-02T10:54:56.488+02:00The Future Waiting for Syria: Tunisia Meeting of the Syrian National Council<div align="justify">While the security situation in Syria and the economy are going worse day by day, the opposition that is active abroad in political (Syria National Council) and military (Free Syrian Army) realms is striving hard to rise to a higher position. In this framework, the Syrian National Council arranged their first meeting in Tunisia on December 17-18, 2011 and after a two-day-long meeting, a resolution was announced. Having different views on the method of struggle conducted against the Syrian regime through the meeting, tools to be used and the kind of the structure to be established after the overthrow of the Assad administration, the opposition groups demonstrated that they had a common position on the point of destroying the regime and they would fight together for that purpose.<br /><br />In the conference, one had discussions on the political programme of the Syrian National Council, prepared regulations and tried to arrange relations between different units of the Syrian opposition. The resolution that was announced after the First Meeting of the General Assembly of the Syrian National Council incorporates the way through which the struggle will be implemented, the power balances between the Syrian opposition groups and clues on what kind of a future is waiting for Syria after the possible collapse of the Assad regime.<br /><br />In the resolution, one underscored that “all the endeavours for the Revolution aiming for humanitarian targets such as freedom and honour will be maintained to be successful”. The Syrian National Council, with this statement, tried to show that the Revolution movement was peaceful in terms of the means it used and democratic with respect to the aimed target. Therefore, they try to demonstrate the allegations made against them by the Syrian administration that they were “terrorist groups” or “radical Islamists” were wrong. In the resolution, it was stated that “the ultimate goal of the Syrian opposition is the fall of the regime”. This statement reveals that the peace projects based on negotiations between the Syrian administration and opposition and share of administration had no practicality. Regime already illuminated one that it would suppress the demonstrations through the use of violence regardless of the extent. Opposition also expressed that it would go on with the demonstrations until the regime would fall. Hence, instability in Syria should be expected to last for a long time. As a matter of fact, the Syrian opposition, with its current situation, is far from being able to destroy the administration.<br /><br />The Syrian opposition determined the general framework of the political projects for Syria in the post-Assad period. According to that, one targeted “an administration that is democratic, pluralistic, civil and before which all citizens are equal before law”. These statements are a result of the search for support of the Syrian public and international arena. With the emphasis on democracy, pluralism and rule of law, one tried to push the Arab Alawis, Christians, Druzes that have a concern of “Sunni domination” or “Islamic administration” to insurgency movements. Furthermore, by giving the signal to the West that the new political structure would be democratic, one attempts to increase their support. Another concern of the West is the minorities and the situation of the Christians. With this article, one tries to guarantee that there will be no violation of the right of the Christians and Arab Alawis to live. Moreover, despite the emphasis on “secularism” of many liberal opposition groups, the fact that in the resolution, only the statement of “civil” was present is probably a result of the impact of the Syria Muslim Brotherhood. As a matter of fact, the Syria Muslim Brotherhood organization did not favour the existence of the “secularism” principle in the resolution in previous conferences.<br /><br />Under another title, one tries to gain the support of all parts of the Syrian public. Each Syrian group is expressed to be treated equally regardless of his/her ethnicity or denominational identity. Here, one underscores the Arabs, Kurdish Christians as well as the Turkmens. Although there is no Turkmen representative in the Syrian National Council, the fact that the Turkmens are addressed in the resolution is very important as it reveals that the opposition is more comprehensive.<br /><br />There is a separate title for the Syrian Kurds. This situation signifies two facts. Firstly, it is shown that the Kurdish movement is very active and effective among the Syrian opposition. Secondly, Syrian Kurdish movement is very organized and strong to damage the Assad administration. Even though the Syrian Kurds had gone to the streets in the initial periods of the insurgencies, they did not arrange a serious demonstration in the last months. In fact, even after the killing of the eminent Kurdish opposing figure Misel Temmo, there was no serious Kurdish demonstration despite the high expectations. The Kurds seem to be satisfied with some of the privileges given by Bashar al-Assad. The Syrian opposition, in such an environment, so as to receive the support of the Kurds tries to get the Kurds by them by promising, “the Kurdish national identity will be protected under constitution”. It was stated that “under the unity of Syria, one would end the privileges given to the Kurds”. With the statement of “under the unity of Syria”, it was seen that one approached the demands of the Syrian Kurds for autonomy with caution. It is possible to argue that the Syrian Kurds are in the winning side both regarding the relations with the regime and the opposition in addition their balancing role.<br /><br />The opposition stated that all resistance and peaceful revolutionist endeavours of the Syrian public would be supported. With this, on the one hand, one tries to preserve the resisting power of the public, and on the other hand, one is used to the violent struggling methods. However, with this statement, with another title that could be considered as contradictory, one calls for international community to intervene. The Syrian National Council calls urgently for the Arab Union and the United Nations to create zones for the protection of the Syrian citizens and demonstrators and establish protected zones. This call is a sign revealing that the Syrian opposition is on another step. In previous periods, they did not use to consider international intervention favourably due to concern that it would lead the country into a worse case. However, at this point, the idea that the Assad regime would not be destroyed without international intervention became prevalent. In the same way, another statement is about the “Free Syrian Arm” composed of the soldiers leaving the army and organizing armed struggles. Rejected and criticized for some of their demonstrations by the opposition till now, the Free Syrian army is now appreciated with their role in protecting the Syrian public. This statement is important for two aspects. First is that the Syrian armed opposition is now supporting the armed resistance. Second is that the Syrian political opposition (Syrian National Council) and the Syrian military opposition (Free Syrian Army) had a connection. Probably, in the upcoming period, the sides may adopt a more coordinated direction.<br /><br />The Syrian National Council, lastly, sends a message to Israel and Arab States. By underlining that the one will provide sovereignty to the Golan Hills that are now under annexation and one will support the legitimate rights of the Palestinians, one tries to gain the support of the Syrian public and the Arab States. In case of a regime change, it is seen that the same stance will be preserved with regard to the relations with Israel and Palestine Problem.<br /><br />The fact that the meeting was held in Tunisia can be considered as progress for the Syrian National Council. Recognized only by the new administration in Libya so far and opening an office in Turkey in the recent period, the Syrian National Council had their meeting in Tunisia, which is of great importance for international recognition.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-30802890511720958282011-10-17T17:45:00.000+03:002011-10-17T17:46:00.179+03:00The Beginning of the End in Syria: A Period of Diplomatic, Military and Economic Sanctions<div align="justify">Realization of a regime change is a matter of time in Syria from now on. Starting from the current period, it is not a matter of question for the global and regional actors wishing the Syrian public in revolt and the Assad administration to fall to change their stance. Therefore, it seems that a regime change is likely to occur in Syria. The main problem is how long this process will take and what kind of means will be used in realizing the regime change. Will the change be peaceful or will both Syria and the region be moving towards a long-lasting chaos? Will the Libyan scenario be holding or will, as in the case of Iraq during the Saddam era, a military option be applicable after a process to last more than ten years in which there will be isolation, embargo and sanctions?<br /><br />Ambassador of the USA to Damascus Robert Ford, in an interview he made with a journal, stated that “One of the things that we said to the Syrian opposition is that they should not expect us fighting in Syria as we did Libya. The main problem from the perspective of the opposition is how they will gain support within the regime and to find a way through which they will not be looking outside in resolving the problem. This is a problem of Syria and the solution should come from Syria.”[1] These statements show partially the role of the US policy that will play a determining role for the future of Syria. The first result derived from the statements is that the US excludes herself from a military option at least in which she will be a part of. However, as it is known, without an armed struggle, it is impossible to overthrow an authoritarian regime that demonstrates an ultimate will in killing. The armed struggle is expected from within Syria. A crack in regime, but especially in the army, its spread to the opposition camp and an armed struggle against the regime are expected. It is possible to find the missing parts from the arguments of Ford with regard to the reflections of the US policy over Syria in the statements of Ambassador to Ankara Francis Ricciardone: “We encourage democracy in each part of the world. About this matter, we consider Turkey as an inspiration. Each country should find its own path. Syria is different from Libya, Egypt, Iraq and Iran. Everyone and each society should find their own ways to democracy. If these societies and states choose this path, we all will support them.”[2] As it can be understood here, in case the internal dynamics move towards a change, the US will use all resources to weaken the Assad administration and empower the opposition. At this point, the trumps held by the USA could be categorized as the following: “to mobilize the international community and organizations against Syria, to apply unilateral economic and diplomatic sanctions, to leave Syria isolated in international arena and the region by directing their allies in Europe and the Middle East towards sanctioning and isolationist policies, to create a regime alternative by supporting the opposition financially and politically”.<br /><br />Amongst the abovementioned trumps, the most critical country appears to be Turkey. For the economic and political sanctions to generate results, the support from Turkey appears to be of great importance. Moreover, in the endeavours of empowering the opposition, Turkey again plays a significant role. Therefore, the USA tries to execute her Syrian policy by coordinating with Turkey. For this matter, the phone meeting made on June 21, 2011 between the US President Barack Obama and Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan has a critical importance. After this meeting, it is possible to posit that both countries reached a consensus on the policy to be applied towards Syria, and in the upcoming stages, the pressure on Syria has been increased with a full coordination between the countries. Just one week after this meeting, Ambassador of the United States of America to Ankara Francis Ricciardone declared that “they are together with Turkey on the matter of Syria”. [3] Again just one week after the meeting, Counsellor of the Ministry of Foreign Affairs in Turkey Feridun Sinirlioglu had a meeting with Counsellor of the Department of State of the United States of America Bill Burns. In the meeting, apart from the bilateral relations, the matter of Syria was discussed. [4]<br /><br />Interesting arguments were raised in the news about two points overlooked in the phone meeting between Obama and Erdogan. According to the first one, “in the phone meeting between Turkish Prime Minister Erdogan and US President Obama, they talked about the announcement of a no-fly-zone in Syria as in Libya”. [5] In another news, “it was stated that after the phone meeting, both sides reached an agreement on resolving the problem with a US-Turkey cooperation. According to that, the economic sanctions on Syria will be enhanced by the USA and Europe, and Turkey, on the other hand, will play a role in military options. “[6]<br /><br />In fact, looking at the process of sanctions applied on Syria, it is seen that both sides try to corner the Assad administration through the mentioned ways.<br /><br />The first of the precautions whose sanctioning power increase incrementally was realized in late April 2011. The USA froze the properties of the people close to Bashar al-Assad and gave the travel ban to these people. [7] The first remarkable thing here is that Bashar al-Assad was not included in the sanctions. At the beginning of the process, Assad was given some time and other figures that appeared as the actual responsible ones for violence at the very core were punished. Apart from giving some time to Assad, it can be said that one was attempting to create cracks in the regime. The USA was followed by the European Union (EU) starting from early May. The EU implemented a weapon-embargo on Syria owing to the violence against the protestors, and moreover, banned the travel of 13 people that are Syrian officials or related with the regime to any 27 member states and froze their properties. The EU, afterwards, enhanced these sanctions in a way to incorporate Bashar al-Assad and his 9 officials. US President Obama took the first harsh stance against Assad on May 18. Obama gave a message to Assad that “either lead the change or get out of the way”. Later, he started his endeavours in bringing the case to the United Nations (UN). The UK and France presented a draft resolution that considered the condemnation of Syria due to the application of violence in the country to the UN Security Council and then, in the further steps, a decision on condemnation was taken. The US President and US Secretary of State gave the harshest statement in July in which they declared that “Syrian President Bashar al-Assad has lost his legitimacy in the eyes of the USA. The economic sanctions went on with applications on the Commercial Bank of Syria that is owned by Rami Maluf who is the Bashar al-Assad’s cousin and the richest person in the country and GSM company Syriatel. The economic sanctions in a short time period started to incorporate the energy sector in Syria. In August US Secretary of State Clinton called the international petroleum companies for halting their operations in Syria. Following Obama’s calling Assad for “leaving the administration”, the UK, France, Portugal and Germany presented a new draft resolution that considers a new sanction on Syria to the UN Security Council. Excluded from the sanctions in the first stage, Bashar al-Assad got included into the sanctions starting from late August. Afterwards, at the end of September, the European Union member states stated that they banned European companies to make new investments in petroleum industry. It is quite important for revealing the actual impact of the sanction that Syria exports 150 thousand barrels of crude oil most of which is exported to the EU member states. Finally, the draft resolution that was considering new precautions to be taken against Syria prepared by France, UK, Germany and Portugal was rejected as a result of Russian and Chinese veto in the (UN) Security Council.<br /><br />Parallel to the economic and diplomatic sanctions implemented by the USA and EU, one had a period with Turkish having a different role on the matter. Two dimensions appear remarkable with respect to the role of Turkey. The first one is the allowance of Syrian opposition’s organizing in Turkish soils. The second dimension is the direct or indirect enhancement of military sanctions. Even though the USA excludes a military option, she makes the analysis that without that a change will not be possible. The expectation is an armed resistance to be demonstrated in Syria. At this point, the role of Turkey is of great importance. The expectations from Turkey are possible in the following way: to help the Syrian opposition so as to improve themselves politically as well as militarily, to help them create safety zones, to provide military protection in these zones, to create an opportunity for the opposition to get powerful in a possible buffer zone to be formed, and to provide military force for protection in this zone, to try to affect the internal dynamics of Syria in favour of the opposition by using the Turkish military deterrence directly and to prevent the armament endeavours of the Syrian administration from Iran.<br /><br />The first signs of military precautions to be taken by Turkey against the Syrian administration were seen in the period after the revolts started. Turkey reported that the courier plane landed in Diyarbakir on March 16 were carrying weapons which would violate the embargo applied on Iran by the UN and Turkey reported this incident to the UN Security Council on March 29. On August 4, 2011, German newspaper Süddeutsche Zeitung stated that a convoy carrying the weapons that Iran wanted to send to Syria was stopped in Turkey. After that, in September, Prime Minister Erdogan stated that “I cannot believe anymore” during his visit to Egypt and declared that he banned the use of airspace of Turkey to the courier planes carrying military equipment to Syria. Prime Minister, by stating that they started to implement an embargo on the weapons delivery on land after air and sea, declared “if there is an initiative like that we stop and seize it”.<br /><br />However, the most important point with regard to the military precautions is the idea of creating a buffer or no-fly zone. The formation of a buffer zone will be legitimate when the incidents in Syria reach such a level that they will threaten the security of Turkey. And this can be possible when the number of the Syrian guests reach such a high number after the military operations conducted towards the Jisr al-Shoghour. Turkey is known to be in preparation for that scenario. Turkish Minister of Foreign Affairs Ahmet Davutoglu indicated “in case Syria moves in to an internal chaos and in case this will create a risk for Turkey, certain precautions will be taken. To the question of whether these precautions will incorporate soldiers, he said “When there is security problem for us, of course it will. When Saddam increased pressure on the Kurdish public in Iraq, in one night 500 thousand people were on the border of Turkey. Of course, when this problem turns into one related with security, all precautions including military are taken. The number reached to 15 thousand once, and now it is around 7. 600. Say tomorrow, the number increases again, we do not know. Therefore, when an internal struggle in Syria becomes a security threat to Turkey, of course one will take precautions”. [8] In another news published in another newspaper, one stated that “if Turkey establishes a buffer zone on the border, the opposition is ready to turn this region into Syria’s Benghazi”.<br /><br />Another step with regard to military precautions is the armament of the military opposition figures and their provision of working for the safety zones. On this matter, some news appears on media. The interview made by the British newspaper Independent with Colonel Riyad Assad who fled from the Syrian army and sought shelter in Turkey is quite noteworthy. Stated that he was protected by Turkish officials, Riyad Assad declared that he was the general of the “Free Syrian Army” established by the soldiers who left the Syrian army. In the interview, Colonel posited that “they were organized within Syria”. “Up to now, within 200 thousand-person Syrian army, about 10-15 thousand soldiers changed their sides” he said and added that “the morale in the Syrian army is very low and soon more soldiers will change their sides”. He also argued that one was planning guerrilla-like attacks and assassinations so as to overthrow the Bashar al-Assad regime. [10] The other news with regard to the armament of the opposition mention that for the revolts in Syria that slowly turn into an armed resistance, the weapons are smuggled from Turkey. [11] These allegations were also made by Syrian leader Bashar al-Assad. [12]<br /><br />About the military precautions, the last step is the commencement of the “Lightning-2011” military exercise of the Turkish Armed Forces in Hatay. The realization of the exercise between 5-13 October in Hatay was made parallel to Prime Minister Erdogan’s visit to tent cities in which the Syrian guests were hosted [13], which could be evaluated as the demonstration of military deterrence of Turkey towards Syria.<br /><br />In the international community, a common view has been formed on that Assad administration lost its legitimacy and it needs to leave power. The problem is how Syria will be managing this owing to the difficulty created by the distinctive conditions occurred in Syria. Without a military option, the impossibility of the fall of regime is very evident. However, no actor wants to be involved in this adventure about which they have no idea on future. The conclusion to be derived from the abovementioned statements is that one tries to pursue a two-point strategy about Syria. At one point, there are the political, diplomatic and economic sanctions targeted to weaken the regime in a long term. With the enhancement of the economic sanctions, one will make financing the security infrastructure difficult and increase the discomfort in the public. With the intensification of political and diplomatic pressures, an isolated and marginalised Syria that cannot make relations with anyone will appear, and this will weaken the belief on the sustainability of the regime in security units, which eventually will lead to detachments. And at this point, the military dimension appears as the second point. With an increase of detachments from within the regime, the current civil resistance will turn into armed resistance movements. In other words, the military dimension of the matter will be left to the Syrians. However, the armed opposition, like in the example of Benghazi in Libya, will need a secured area. The political strengthening of the opposition will be maintained in parallel to that. And the position of Turkey in that case is very important because of the fact that she is the neighbour of Syria with the longest border and the Syrian public trusts her very much.<br /><br /><br />Footnotes<br /><br />[1] Syria Confession from the USA, Hürriyet, September 28, 2011, http://www.hurriyet.com.tr/planet/18851685.asp. (Date of Access: October 11, 2011)<br /><br />[2] Ricciardone: We are together with Turkey on the matter of Syria, Hürriyet, June 30, 2011, http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/printnews.<br />aspx?DocID=18147287. (Date of Access: October 11, 2011)<br /><br />[3] Ricciardone: We are together with Turkey on the matter of Syria, Hürriyet, June 30, 2011, http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/printnews.<br />aspx?DocID=18147287. (Date of Access: October 11, 2011)<br /><br />[4] Sinirlioğlu ABD'li müsteşar Burns ile görüştü, Hürriyet, July 7 2011, http://www.hurriyet.de/haberler/dunya/947145/sinirlioglu-<br />abdli-mustesar-burns-ile-gorustu. (Date of Access: October 11, 2011)<br /><br />[5] Obama ve Erdoğan, Suriye'de uçuşa yasak bölgeyi görüşmüş, Euractiv News Website, June 22, 2011, http://www.euractiv.com.tr/politika-000110/article<br />/obama-ve-erdogan-suriyede-ucusa-yasak-bolgeyi-gorusmus-019208. (Date of Access: October 11, 2011)<br /><br />[6] ABD-Türkiye anlaştı mı, Hürriyet, June 26, 2011, http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/printnews.<br />aspx?DocID=18111229. (Date of Access: October 11, 2011)<br /><br />[7] ABD, Esad'ın yakınlarının mal varlığını dondurdu, Yeni Şafak, April 29, 2011. http://yenisafak.com.tr/Dunya/?i=316683&t=29.04.2011. (Date of Access: October 11, 2011)<br /><br />[8] Davutoğlu: Suriye'ye karşı tabii ki tedbir alınır, Zaman, October 7, 2011. http://www.zaman.com.tr/haber.do?haberno=1187945. (Date of Access: October 11, 2011)<br /><br />[9] Tampon bölge Suriye’nin Bingazi’si olabilir, Hürriyet, June 19, 2011. http://www.hurriyet.com.tr/planet/18063641.asp. (Date of Access: October 11, 2011)<br /><br />[10] Esad rejimini Türkiye'den devirecek, Hürriyet, October 10, 2011, http://www.hurriyet.com.tr/planet/18943302.asp. (Date of Access: October 11, 2011<br /><br />[11] Silahlar Türkiye'den kaçırıldı iddiası, Hürriyet, September 29, 2011, http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/printnews.aspx?<br />DocID=18848099. (Date of Access: October 11, 2011)<br /><br />[12] Utku Çakırözer, “Esad konuştu”, Cumhuriyet, October 7, 2011. http://cumhuriye<br />t.com.tr/?hn=283256. (Date of Access: October 11, 2011)<br /><br />[13] This visit has been postponed for a certain period of time owing to the death of mother of Prime Minister Erdogan. </div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-161609086088532402011-10-12T12:36:00.000+03:002011-10-12T12:37:29.983+03:00Suriye’de Sonun Başlangıcı: Diplomatik, Askeri ve Ekonomik Yaptırımlar Dönemi<div align="justify">Suriye’de rejim değişikliğinin gerçekleşmesi artık bir zaman meselesidir. Gelinen noktadan itibaren ne ayaklanan Suriye halkının ne de Esad rejiminin yıkılmasını isteyen küresel ve bölgesel aktörlerin şimdiye kadarkinden farklı bir tutum içine girmesi söz konusu değildir. Dolayısıyla Suriye’de rejim değişikliği er ya da geç gerçekleşecek gibidir. Esas sorun bu sürenin ne kadar olduğu ve rejim değişikliğinin hangi araçlar kullanılarak gerçekleşeceğidir. Değişim barışçıl mı olacaktır yoksa hem Suriye hem de bölge uzun süreli bir istikrarsızlığa mı sürüklenecektir. Libya senaryosu mu yaşanacak yoksa Saddam’ın Irak’ında olduğu gibi on seneyi aşkın süre devam eden bir izolasyon, ambargo, yaptırım ve sonunda askeri seçenek mi hayata geçirilecektir.<br /><br />ABD’nin Şam Büyükelçisi Robert Ford bir dergiye verdiği mülakatta, “Suriye muhalefetine söylediğimiz şeylerden biri de, Libya’ya müdahale ettiğimiz gibi Suriye'ye de müdahale etmemizi beklememeleri. Muhalefet açısından asıl mesele, rejim içinden nasıl destek alacakları ve sorunu çözmek için dışarıya bakmamanın bir yolunu bulmak. Bu bir Suriye sorunu ve çözüm de Suriye’den gelmeli” ifadelerini kullanmıştır.[1] Bu ifadeler Suriye’nin geleceğinin şekillenmesinde belirleyici rol oynayacak ABD’nin politikasını eksik de olsa da göstermektedir. İfadelerden ilk çıkan sonuç ABD’nin en azından kendisinin içinde olduğu askeri seçeneği dışladığıdır. Ancak herkesin bildiği üzere silahlı bir mücadele olmadan, öldürme konusunda sonuna kadar irade gösteren otoriter bir rejimi yıkmak imkansızdır. Silahlı mücadele de Suriye içinden beklenmektedir. Rejim ama özellikle ordu içinde bir çatlak oluşması, muhalif kampa geçmesi ve rejime karşı silahlı direniş göstermesi istenmektedir. Ford’un ifadelerinde ABD’nin Suriye politikasını yansıtmak açısından eksik kalan kısmı ise Ankara Büyükelçisi Francis Ricciardone’nin şu ifadelerinde bulmak mümkündür: “Biz dünyanın her köşesinde demokrasiyi teşvik ediyoruz. Bu konuda Türkiye'yi ilham olarak görüyoruz. Her ülkenin kendi yolunu bulması lazım. Suriye bir Libya, Mısır, Irak ve İran'dan farklıdır. Herkesin, her halkın kendi yolunu demokrasiye doğru bulması lazım. Eğer o halklar, o devletler bu yolu seçerse, hepimiz destek vereceğiz.”[2] Buradan da anlaşılan iç dinamiklerin değişim yönünde tavır alması durumunda ABD’nin Esad yönetimini zayıflatmak ve muhalefetin elini güçlendirmek için tüm imkanlarını kullanacağıdır. Bu noktada ABD’nin elindeki kozları şu şekilde sıralayabiliriz: “Uluslararası toplumu ve örgütleri Suriye aleyhinde harekete geçirmek, tek taraflı ekonomik ve diplomatik yaptırımlar uygulamak, Avrupa ve Ortadoğu’daki müttefiklerini yaptırım ve izolasyon politikasına yönlendirerek Suriye’yi uluslararası arena ve bölgesinde yalnızlığa itmek, muhalefeti maddi ve siyasi olarak destekleyerek bir rejim alternatifi yaratmak.”<br /><br />Sıralanan bütün kozlar açısından en kritik ülke olarak Türkiye ön plana çıkmaktadır. Ekonomik ve siyasi yaptırımların sonuç üretmesi Türkiye’nin desteğini gerektirmektedir. Bunun yanı sıra muhalefetin güçlendirilmesi çabalarında da Türkiye önemli rol oynamaktadır. Bu nedenle ABD, Suriye politikasını Türkiye ile koordineli yürütmeye çalışmaktadır. Bu açıdan ABD Başkanı Obama ile Türkiye Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan’ın 21 Haziran 2011 tarihinde yaptıkları telefon görüşmesi kritik öneme sahiptir. Bu görüşme sonrasında iki ülkenin Suriye’ye karşı uygulanacak politika konusunda mutabık kaldıkları ve sonraki süreçte koordineli olarak Suriye üzerindeki baskının artırıldığını söylemek mümkündür. Bu görüşmeden sadece bir hafta sonra ABD’nin Ankara Büyükelçisi Francis Ricciardone “Suriye konusunda Türkiye ile tamamen beraber olduklarını” ifade etmiştir.[3] Yine sadece bir hafta sonra da Türkiye Dışişleri Bakanlığı Müsteşarı Feridun Sinirlioğlu ABD Dışişleri Bakanlığı Müsteşarı Bill Burns ile görüşmüştür. Görüşmede ikili ilişkilerin yanı sıra Suriye konusu masaya yatırılmıştır.[4]<br /><br />Obama ve Erdoğan arasında gerçekleşen telefon görüşmesine ilişkin gözden kaçan iki haber analizde ilginç iddialara yer verilmiştir. Bunlardan ilkine göre “Türkiye Başbakanı Erdoğan ile ABD Başkanı Obama’nın telefon görüşmesinde, Suriye için de Libya’da olduğu gibi bir uçuşa yasak bölge ilanı konusuna değinilmiştir.”[5] Bir diğer haber analizde, “telefon görüşmesinin ardından iki tarafın Suriye sorununu, ABD-Türkiye ortaklığıyla çözme konusunda karara vardığı öne sürülmüştür. Buna göre Suriye üzerindeki ekonomik yaptırımlar ABD ve Avrupa tarafından artırılacak, Türkiye ise askeri seçenekler konusunda rol alacaktır.”[6]<br /><br />Gerçekten de Suriye’ye uygulanan yaptırımlar sürecine bakıldığı zaman iki aktörün söz konusu yönlerden Esad yönetimini sıkıştırmaya çalıştığı görülmektedir.<br /><br />Kademeli olarak yaptırım gücü artan tedbirlerin ilki Nisan 2011 ayının sonunda hayata geçirilmiştir. ABD, Beşar Esad’ın yakınlarının mal varlığını dondurmuş ve bu kişilere seyahat yasağı getirmiştir.[7] Burada ilk dikkat çeken Beşar Esad’ın yaptırımlara dahil edilmemiş olmasıdır. Sürecin başında Esad’a kredi tanınmış ve şiddetin esas sorumlusu olarak görülen iç çekirdekteki diğer isimler cezalandırılmıştır. Esad’a kredi tanımanın yanı sıra rejim içinde bir çatlak oluşturma çabası içinde olunduğu da söylenebilir. ABD’yi Mayıs ayı başında Avrupa Birliği (AB) takip etmiştir. AB, Suriye'de göstericilere yönelik şiddet nedeniyle Suriye’ye silah ambargosu koymuş ayrıca, Suriyeli yetkili ve rejimle ilişkili 13 kişinin AB üyesi 27 ülkeye seyahat etmesini yasaklamış ve mal varlıklarını dondurmuştur. AB daha sonra bu yaptırımları Beşar Esad'ı ve 9 yardımcısını kapsayacak şekilde genişletmiştir. Esad’a karşı ilk sert çıkış ise 18 Mayıs tarihinde ABD Başkanı Obama’dan gelmiştir. Obama Esad’a “Ya değişime liderlik et ya da yoldan çekil” mesajı iletmiştir. Ardından konuyu Birleşmiş Milletler (BM)’in gündemine getirme çalışmaları başlamıştır. İngiltere ve Fransa, Suriye’nin kendi halkına karşı şiddet uygulamasının kınanmasını öngören bir taslağı BM Güvenlik Konseyi’ne sunulmuş ve sonraki aşamada kınama kararı çıkarılmıştır. En sert söylem, Temmuz ayı içinde hem ABD Başkanı hem de Dışişleri Bakanı’nın, “Suriye Cumhurbaşkanı Beşar Esad’ın ABD'nin gözünde meşruiyetini yitirdiğini açıklaması olmuştur. Ekonomik yaptırımlar Beşar Esad’ın kuzeni ve ülkenin en zengini Rami Maluf’a ait Suriye’nin en büyük bankası Commercial Bank of Syria ve GSM şirketi Syriatel’e yaptırım uygulanması ile devam etmiştir. Ekonomik yaptırımlar kısa süre içinde Suriye’nin yumuşak karnı olan enerji sektörünü kapsamaya başlamıştır. Ağustos ayı içinde ABD Dışişleri Bakanı Clinton, uluslararası petrol şirketlerine Suriye’deki faaliyetlerini durdurma çağrısı yapmıştır. Obama’nın, Esad’a “iktidarı bırakıp gitmesi” çağrısını takiben İngiltere, Fransa, Portekiz ve Almanya Şam’a yeni yaptırım öngören karar tasarısını BM Güvenlik Konseyi’ne sunmuştur. İlk aşamada yaptırımların dışında tutulan Beşar Esad da Ağustos ayı sonu itibarıyla ekonomik yaptırımlar kapsamına alınmıştır. Ardından Eylül ayı sonunda AB hükümetleri, Avrupalı şirketlerin Suriye’nin petrol sanayisine yeni yatırımlar yapmasını yasakladığını açıklamıştır. Günde 150 bin varil ham petrol ihraç eden Suriye’nin bunun büyük bölümünü AB ülkelerine yapıyor olması yaptırımın olası etkisini göstermesi açısından önemlidir. Son olarak; Fransa, İngiltere, Almanya ve Portekiz’in ortaklaşa hazırladığı ve Suriye’ye karşı tedbirler öneren karar tasarısı (BM) Güvenlik Konseyi’nde Rusya ve Çin’in vetosu sonucunda kabul edilmemiştir.<br /><br />ABD ve AB merkezli olarak yürüyen ekonomik ve diplomatik yaptırımlara paralel olarak Türkiye’nin farklı rol oynadığı bir süreç yaşanmıştır. Türkiye’nin rolü konusunda iki boyut ön plana çıkmıştır. İlki Suriye muhalefetinin örgütlenmesine topraklarında izin verilmesidir. İkinci boyut ise doğrudan ya da dolaylı askeri baskıların artırılmasıdır. ABD her ne kadar askeri seçeneği dışlıyor olsa da bu olmadan değişimin mümkün olmadığı analizini yapmaktadır. Beklenti, Suriye içinden bir silahlı direniş sergilenmesidir. Bu noktada Türkiye’nin rolü büyük önem taşımaktadır. Türkiye’den beklentilerin şu başlıklar olması muhtemeldir: Suriye muhalefetinin siyasi alanın yanı sıra askeri alanda güçlenmesine yardım etmek, güvenli bölgeler oluşturmalarını sağlamak, bu bölgelere askeri koruma sağlamak, mümkünse tampon bölge oluşturarak muhalefetin burada güçlenmesine imkan tanımak ve bu bölgeye askeri koruma sağlamak, Türkiye’nin doğrudan askeri caydırıcılığını kullanarak Suriye içi dinamikleri muhalefet lehine etkilemeye çalışmak ve Suriye yönetiminin İran’dan gelen silahlanma girişimlerine engel olmak.<br /><br />Türkiye’nin askeri alanda Suriye yönetimine karşı tedbir alacağının ilk işaretleri ayaklanmalar başladıktan hemen sonraki süreçte görülmüştür. Türkiye, 16 Mart tarihinde Diyarbakır'a indirilen kargo uçağında BM’nin İran'a uyguladığı ambargoyu ihlal eden silahlar olduğu bildirilmiş ve Türkiye, bu durumu BM Güvenlik Konseyi’ne 29 Mart tarihinde rapor etmiştir. 4 Ağustos 2011 tarihinde ise Almanya’nın Süddeutsche Zeitung gazetesi, İran’ın Suriye’ye göndermek istediği silahları taşıyan bir konvoyun Türkiye’de durdurulduğunu iddia etmiştir. Bunun ardından Eylül ayı içinde Başbakan Tayyip Erdoğan, Mısır ziyareti sırasında, “artık inanmıyorum” diyerek köprüleri attığı Suriye’ye askeri malzeme taşıyan uçaklara hava sahasını kapattığını açıklamıştır. Başbakan, Suriye’ye havadan ve denizden uygulanan silah sevkiyatı ambargosuna karadan da başlandığını açıklayarak, “böyle bir girişim olursa durdurur el koyarız” demiştir.<br /><br />Ancak askeri tedbirler noktasında esas önem taşıyan bir tampon bölge ya da uçuşa yasak bölge oluşturulması fikridir. Tampon bölge oluşturulması Suriye’deki olayların Türkiye’nin güvenliğini doğrudan etkileyecek bir hal alması durumunda meşruiyet kazanacaktır. Bu da Cisr el Şukur kasabasına yönelik askeri operasyonlar sonrasında Türkiye’ye gelen Suriyeli misafirlerin sayısının çok daha büyük rakamlara ulaşması ile mümkün olabilir. Türkiye’nin bu senaryoya ilişkin olarak hazırlık içinde olduğu bilinmektedir. Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu, katıldığı bir televizyon programında “Suriye'nin bir iç kargaşaya girmesi ve bunun Türkiye’ye de bir risk oluşturması durumunda tedbir alınacağını söylemiştir.” Bu tedbirlerin içinde asker var mı şeklindeki soruya ise, “Bizim için bir güvenlik sorunu olduğunda tabii ki. Biz Irak'ta Saddam, Kürt halkına baskıyı arttırdığında bir gecede 500 bin insan Türkiye sınırındaydı. Tabii o bölgeyi denetlemek için asker de dahil her türlü yöntem yani bir güvenlik sorunu haline dönüştüğünde bütün gerekli tedbirler alınır. Bir ara sayı 15 bine kadar çıktı, şimdi 7 bin 600 civarında. Yarın diyelim sayı tekrar arttı, bilemeyiz. Dolayısıyla Suriye'nin bir iç kargaşaya girmesi Türkiye'ye de bir risk oluşturduğunda tabii ki tedbir alınır.” şeklinde yanıtlamıştır.[8] Daha önce bir gazetede yayınlanan haberde de “Türkiye, sınırda tampon bölge kurarsa, muhaliflerin bu bölgeyi Suriye’nin Bingazisi yapmaya hazırlandığı” iddia edilmiştir.[9]<br /><br />Askeri tedbirler noktasında bir diğer adım askeri muhalif unsurların silahlanması ve güvenli bölgeler içinde faaliyet göstermesini sağlamaktır. Bu yönde haberler de basında yer almaktadır. İngiliz Independent gazetesinin Suriye ordusundan kaçarak Türkiye’ye sığınan Albay Riyad Esad ile yapılan mülakat bu açıdan son derece çarpıcıdır. Türk yetkililer tarafından korunduğunu söyleyen Riyad Esad Suriye ordusundan kopan askerlerin kurduğu “Özgür Suriye Ordusu”nun komutanı olduğunu belirtmiştir. Albay mülakatta “Suriye içinde örgütlenmiş oldukları” iddiasını öne sürmüştür. “Şimdiye dek 200 bin kişilik Suriye ordusundan 10 ila 15 bin askerin taraf değiştirdiğini” söyleyen Albay el Esad, “Suriye ordusunda moralin düşük olduğunu ve yakın zamanda daha çok kişinin taraf değiştireceğini savunmuştur. Beşar Esad rejimini devirmek için gerilla tipi saldırılar ve suikastlar planlandığını da belirtmiştir.[10] Muhaliflerin silahlandırılmasına ilişkin basında çıkan diğer haberler yavaş yavaş silahlı bir direnişe dönüşen Suriye’deki ayaklanmalarda muhaliflerin ellerindeki silahların Türkiye’den kaçırıldığı şeklindedir.[11] Bu yöndeki iddialar bizzat Suriye lideri Beşar Esad tarafından da dile getirilmiştir.[12]<br /><br />Askeri tedbirler noktasında son adım ise Türk Silahlı Kuvvetleri’nin “Yıldırım-2011” tatbikatını Hatay’da başlatmış olmasıdır. 5-13 Ekim tarihleri arasında Hatay’da icra edilen tatbikatın Başbakan Erdoğan’ın Suriyeli misafirlerin kaldığı çadır kentleri ziyaretine paralel gerçekleştirilmesi[13] Türkiye’nin askeri caydırıcılığını Suriye üzerinde gösterme çabası şeklinde değerlendirilebilir.<br /><br />Uluslararası toplumun genelinde Esad yönetiminin artık meşruiyetini yitirdiği ve iktidarı bırakması gerektiği yönünde bir ortak düşünce oluşmuştur. Sorun Suriye’nin kendine özgü koşullarının yarattığı zorluk nedeniyle bunun nasıl başarılacağıdır. Askeri seçenek olmaksızın rejimin yıkılmasının mümkün olmadığı aşikardır. Ancak hiçbir aktör sonuçlarını önceden kestiremediği böyle bir maceraya atılmak istememektedir. Bu noktada yukarıda ortaya konmaya çalışılan tablodan ortaya çıkan sonuç Suriye özelinde iki ayaklı bir strateji izlenmeye çalışıldığıdır. Birinci ayakta uzun süreli; siyasi, diplomatik, ekonomik yaptırımlar yoluyla rejimin zayıflatılması yer almaktadır. Ekonomik yaptırımların artması ile hem güvenlik yapılanmasının finansmanı zorlaştırılacak hem de halk arasındaki huzursuzluklar artacaktır. Siyasi ve diplomatik baskıların yoğunlaşması ile izole konumda, kimse ile ilişki kuramayan, marjinalleşmiş bir Suriye ortaya çıkacak, bu da yönetim ve güvenlik birimleri içinde rejimin kalıcılığına olan inancı sarsarak kopmaların yaşanmasına neden olacaktır. İşte bu noktada askeri boyutu olan ikinci ayak karşımıza çıkmaktadır. Rejim içinden kopmaların artması ile beraber şimdiye kadar sivil direniş şeklindeki gösteriler silahlı direnişe dönüşecektir. Yani olayın askeri boyutu Suriyelilere bırakılacaktır. Ancak bunun için silahlı muhalifler, Libya’daki Bingazi örneğinde olduğu gibi, güvenli bir bölgeye ihtiyaç duyacaktır. Siyasi muhalefetin güçlendirilmesi de buna paralel olarak sürdürülecektir. Burada da Türkiye’nin pozisyonu, Suriye’nin en uzun sınıra sahip komşusu olması, Suriye halkı tarafından güvenilen bir ülke olması nedeniyle büyük önem taşımaktadır.<br /><br /><br />Dipnotlar<br /><br />[1] ABD'den Suriye itirafı, Hürriyet, 28 Eylül 2011, <a href="http://www.hurriyet.com.tr/planet/18851685.asp">http://www.hurriyet.com.tr/planet/18851685.asp</a>. (Son Erişim Tarihi: 11 Ekim 2011)<br />[2] Ricciardone: Suriye konusunda Türkiye ile beraberiz, Hürriyet, 30 Haziran 2011, <a href="http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/printnews.aspx?DocID=18147287">http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/printnews.aspx?DocID=18147287</a>. (Son Erişim Tarihi: 11 Ekim 2011)<br />[3] Ricciardone: Suriye konusunda Türkiye ile beraberiz, Hürriyet, 30 Haziran 2011, <a href="http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/printnews.aspx?DocID=18147287">http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/printnews.aspx?DocID=18147287</a>. (Son Erişim Tarihi: 11 Ekim 2011)<br />[4] Sinirlioğlu ABD'li müsteşar Burns ile görüştü, Hürriyet, 7 Temmuz 2011, <a href="http://www.hurriyet.de/haberler/dunya/947145/sinirlioglu-abdli-mustesar-burns-ile-gorustu">http://www.hurriyet.de/haberler/dunya/947145/sinirlioglu-abdli-mustesar-burns-ile-gorustu</a>. (Son Erişim Tarihi: 11 Ekim 2011)<br />[5] Obama ve Erdoğan, Suriye'de uçuşa yasak bölgeyi görüşmüş, Euractiv Haber Sitesi, 22 Haziran 2011, <a href="http://www.euractiv.com.tr/politika-000110/article/obama-ve-erdogan-suriyede-ucusa-yasak-bolgeyi-gorusmus-019208">http://www.euractiv.com.tr/politika-000110/article/obama-ve-erdogan-suriyede-ucusa-yasak-bolgeyi-gorusmus-019208</a>. (Son Erişim Tarihi: 11 Ekim 2011)<br />[6] ABD-Türkiye anlaştı mı, Hürriyet, 26 Haziran 2011, <a href="http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/printnews.aspx?DocID=18111229">http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/printnews.aspx?DocID=18111229</a>. (Son Erişim Tarihi: 11 Ekim 2011)<br />[7] ABD, Esad'ın yakınlarının mal varlığını dondurdu, Yeni Şafak, 29 Nisan 2011. <a href="http://yenisafak.com.tr/Dunya/?i=316683&t=29.04.2011">http://yenisafak.com.tr/Dunya/?i=316683&t=29.04.2011</a>. (Son Erişim Tarihi: 11 Ekim 2011)<br />[8] Davutoğlu: Suriye'ye karşı tabii ki tedbir alınır, Zaman, 7 Ekim 2011. <a href="http://www.zaman.com.tr/haber.do?haberno=1187945">http://www.zaman.com.tr/haber.do?haberno=1187945</a>. (Son Erişim Tarihi: 11 Ekim 2011)<br />[9] Tampon bölge Suriye’nin Bingazi’si olabilir, Hürriyet, 19 Haziran 2011. <a href="http://www.hurriyet.com.tr/planet/18063641.asp">http://www.hurriyet.com.tr/planet/18063641.asp</a>. (Son Erişim Tarihi: 11 Ekim 2011)<br />[10] Esad rejimini Türkiye'den devirecek, Hürriyet, 10 Ekim 2011, <a href="http://www.hurriyet.com.tr/planet/18943302.asp">http://www.hurriyet.com.tr/planet/18943302.asp</a>. (Son Erişim Tarihi: 11 Ekim 2011)<br />[11] Silahlar Türkiye'den kaçırıldı iddiası, Hürriyet, 29 Eylül 2011, <a href="http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/printnews.aspx?DocID=18848099">http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/printnews.aspx?DocID=18848099</a>. (Son Erişim Tarihi: 11 Ekim 2011)<br />[12] Utku Çakırözer, “Esad konuştu”, Cumhuriyet, 7 Ekim 2011. <a href="http://cumhuriyet.com.tr/?hn=283256">http://cumhuriyet.com.tr/?hn=283256</a>. (Son Erişim Tarihi: 11 Ekim 2011)<br />[13] Bu ziyaret Başbakan Erdoğan’ın annesinin vefatı nedeniyle ileri bir tarihe ertelenmiştir.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-49142933777295189522011-10-10T15:22:00.001+03:002011-10-10T15:24:41.377+03:00Suriye Ulusal Konseyi: Kuruluş, Yapı ve Bundan Sonrası<div align="justify">Suriye muhalefetinin dış destekle örgütlenme çabaları 2006 yılına kadar uzanmaktadır. Wikileaks tarafından yayınlanan ABD Dışişleri Bakanlığı belgelerine göre, ABD hükümeti, Suriye’de hükümet karşıtı yayınlar yapan bir uydu kanalı olmak üzere Suriye’deki muhalefet grupları ve onlara bağlı projeleri gizlice desteklemiştir. Suriye Adalet ve Kalkınma Hareketi ağıyla ilişki içinde Barada TV’ye 2006 yılından bu yana ABD hükümetinin 6 milyon dolar civarında yardım yaptığı, bu yardımın uydu yayını sağlamak ve Suriye içinde diğer faaliyetleri finanse etmek amacıyla harcandığı belirtilmektedir.[1] O dönemde gizli ve sınırlı çapta yürüyen örgütlenme çabaları Arap Baharı’nın Suriye’ye sıçraması ile açık ve geniş kapsamlı bir boyut kazanmıştır.<br /><br />Suriye muhalefeti ilk olarak 1-2 Haziran 2011 tarihlerinde Antalya’da bir araya geldi. “Suriye’de Değişim Konferansı” başlıklı ilk örgütlenme çabasına Sünni Arap aşiretlerinden Alevilere, Kürtlerden, Hıristiyanlara, sürgünde doğan muhalif gençlere ve kadın aktivistlere kadar oldukça geniş bir katılım olmuştu. Böylece Suriye’de gösterilerin başlamasından sonra muhalifler ilk kez bir araya gelmiş ve rejimin değişmesi için işbirliğine gitmişti.[2] Antalya Konferansı’nı takiben bir hafta sonra muhalifler bu kez Belçika’nın başkenti Brüksel’de bir araya gelmiş, yaklaşık 200 muhalifin katıldığı iki günlük konferans sonunda “Suriye yönetimine halka yönelik katliama son vermesi ve Devlet Başkanı’nın görevi bırakması yönünde güçlü bir mesaj verilmişti.[3]<br /><br />Brüksel’in ardından 16-17 Temmuz 2011 tarihlerinde 350 civarında kişinin katılımıyla “Suriye İçin İstanbul Buluşması” adı altında yine Türkiye’de bir araya gelindi. Beşar Esad yönetimiyle mücadeleye nasıl devam edileceğinin masaya yatırıldığı konferansın sonucunda bir bildirge yayınlandı, 25 üyeli bir konsey ve 11 üyeli bir komite kurulması kararlaştırıldı. Suriyeli muhalifler bu ilk deneyimler ile daha örgütlü ve birlikte hareket etme konusunda çaba sarf etmeye başlamıştı. Ancak üç toplantıdan çıkan sonuç makro hedeflere yönelik ortak hareket stratejilerinin belirlenmesinden ziyade grup çıkarlarının ön plana çıkmış olmasıydı. Güçlü ve geniş tabanlı bir muhalefetin oluşmasını engelleyen bir diğer unsur Suriye yönetiminin ülke içindeki muhalif örgütlenmeye hiçbir alan tanımamasıydı. İstanbul Konferansına paralel olarak aynı gün içinde Şam’da düzenlenmesi planlanan Konferans Suriye yönetiminin engellemesi nedeniyle gerçekleştirilememişti. Böylece iç ve dış muhalefet arasında kurulması planlanan bağ kurulamamış, muhalif hareketin esas gücü olan Şam ayağı zayıf kalmıştı. 16-17 Temmuz İstanbul Konferansı’nda bütün grupların üzerinde mutabık kaldıkları konu, “demokratik ve sivil bir devlet hedefi” oldu.[4] Aynı ay içinde Almanya’nın Berlin şehrinde bir araya gelen muhalifler son olarak Ağustos ayının son haftasında yine İstanbul’da bir araya gelerek “Suriye Ulusal Konseyi”nin yakın zamanda ilan edileceğini açıkladı. Son olarak 15 Eylül 2011 tarihinde de tüm muhalif hareketleri bir çatı altında topladığını ifade eden “Suriye Ulusal Konseyi”nin kuruluşu ilan edildi. Böylece Libya’daki Ulusal Geçiş Konseyi gibi uluslararası tanınma stratejisi hayata geçirilmiş oldu. Konsey üyeleri de bir sonraki hedeflerinin uluslararası alanda tanınmak olduğunu ifade etti.[5]<br /><br />Ulusal Konsey toplantısı çağrısı yapılırken “sadece Esad rejiminin yıkılmasını savunanlar toplantıya gelebilir” şartı öne sürülmüştü. Yani rejim ile muhalifler arasında uzlaşı aramaya dayalı çözüm önerilerinin geçerliliğinin kalmadığı bir sürece girilmiş oldu. Toplantılarda mutabık kalınan bir diğer husus “Suriye’nin toprak bütünlüğünün korunması” oldu. Böylece yine bazı gruplar tarafından dile getirilen azınlıklara (Arap Aleviler, Kürtler gibi) özerk bölgeler verilmesi taleplerinin önü kesildi. “Suriye halkı birdir, bir kalacak” sloganı vurgulandı, “Suriye’nin özgür ve demokratik bir ülke olması” konusunda mutabık kalındı.[6]<br /><br />Suriye Ulusal Konsey’i şimdiye kadar oluşturulan muhalefet cepheleri arasında en fazla grubu barındıran olması itibariyle öne çıkmaktadır. Her şeyden önce iç (tamamı olmasa da) ve dış muhalefet bir aradadır. Konsey’deki Suriyeli muhalif gruplar Arap aşiretler, Kürtler, Müslüman Kardeşler, liberaller, sosyalistler, gençlik örgütleri ve Asurilerden oluşmaktadır.[7] Konsey’i oluşturan üç temel organ bulunmaktadır. Birincisi 190 üyeli genel kuruldur. Bu yapı muhalefetin meclisi gibi düşünülebilir. Bunun yanı sıra 7 kişilik bir icra komitesi olacaktır. Bu komite genel kuruldan aldığı yetkiye dayanarak onun adına hareket edecektir. Yani bir anlamda yürütme işlevini üstlenecektir. İcra Komitesi’nde Arap aşiretleri, liberalleri, Müslüman Kardeşler’i, Kürtleri, Bağımsızları, Asurileri ve Suriye’deki devrimci grupları temsilen birer kişi bulunacaktır. Heyetin başkanı da dönüşümlü olarak değişecektir.[8] Bir de Konsey’in tüm idari işlerinden sorumlu olacak Sekreterlik bulunmaktadır. 29 üyeli Sekreterlik içinde parti ve grupların dağılımı ise şu şekilde olmuştur: Suriye içinde faaliyet gösteren, ayaklanma hareketini koordine eden “Yerel Koordinasyon Komiteleri” 6 üyelik ile ilk sırada yer almıştır. Müslüman Kardeşler ve Arap aşiretlere 5, Bağımsızlara 5, Şam Deklarasyonu grubuna 4, Kürtlere 4, Galyun Grubu’na 4 ve Hıristiyanlara (Asuriler) 1 koltuk verilmiştir. Konsey’in sözcülüğü görevini üstlenen Burhan Galyun, “tüm ülkelerin Suriye muhalefeti ile ilişkilerini koordine edecekleri organın Suriye Ulusal Konseyi olduğunu belirtmiştir.”[9]<br /><br />Geniş katılım yelpazesine rağmen daha önceki oluşumlarda yer alan bazı grup ve isimler Konsey’in temsil yeteneği olmadığını savunmuştur. Suriye Ulusal Konsey’ine ilk tepki, Suriye’de faaliyet gösteren iç muhalefetten gelmiştir. Her ne kadar Yerel Koordinasyon Komiteleri ve ayaklanmanın temel dinamiği olan gençler Ulusal Konsey’e dahil edilmiş olsa da iç muhalefet kanadından bazı isim ve grupların tatmin olmadığı görülmektedir. Ulusal Koordinasyon Kurulu üyesi Hüseyin Awdat, el Yovm Televizyonu'na yaptığı açıklamasında “Cüzi bir bölümü de olsa Suriyeli muhaliflerin birleşmesi olumlu yönde atılmış bir adımdır. Ulusal Konsey, tüm Suriyeli muhalifleri kapsamamaktadır. Çünkü Ulusal Konsey, 15 muhalif parti ve bağımsız şahısları içerisinde barındıran Ulusal Koordinasyon Kurulu’na davet göndermemiştir. Kurul, bu konseyde yer almamaktadır” ifadelerini kullanmıştır.[10] Suriye muhalefetinin saygın isimlerinden Mişel Kilo da, “Şam’da toplanan Suriye muhalefetinin, İstanbul’da ilan edilen Suriye Ulusal Konseyine katılım niyetinde olmadığını, Konsey’in dış müdahaleye açık olduğunu buna karşın iç muhalefetin buna tamamen karşı olduğunu” belirtmiştir. Bunun yanı sıra Ulusal Konsey’in Suriyeli Türkmenlerin temsilcilerini davet etmemiş olması ve kurullarda temsil hakkı tanımamış olması da bir eksiklik olarak göze çarpmaktadır. Suriye Türkmen Hareketi Sözcüsü Ali Öztürkmen “Konsey’in bu haliyle Suriye halkının tamamını temsil etme hakkına sahip olmadığını” ifade etmektedir.[11] Suriye Müslüman Kardeşler örgütünün eski lideri Ali Sadrettin Bayanuni de Konsey’in tam desteğe sahip olmasa da muhalefetin yaklaşık %80’inini temsil ettiğini ifade etmiştir.[12] Konsey’in sözcülüğünün Paris’teki Sorbonne Üniversitesi’nin öğretim üyelerinden Burhan Galyun’a verilmiş olması ağırlığın İslamcılarda olacağı yönündeki Batılıların kaygılarını azaltmıştır. Ancak bu görüntü verilse de Müslüman Kardeşler/Arap aşiretler kotasından Sekreterlik’e seçilen kişilerin yanı sıra Bağımsızlar listesinden de Müslüman Kardeşler’e yakınlığıyla bilinen aydın ve düşünürlerin Sekreterlik’e girdikleri iddia edilmiştir.[13] Ayrıca Konsey Başkanı Galyun’un başkanlık süresinin 3 ay olduğu bu sürenin sonunda Suriye Adalet ve Kalkınma Partisi Genel Başkanı, Şam Deklerasyonu üyesi ve Müslüman Kardeşler’in eski üyelerinden Enes Abdullah’ın başkanlığı üstleneceği iddia edilmiştir.<br /><br />“Suriye Ulusal Konseyi”nin kalıcı olup olmayacağı ve Libya Ulusal Geçiş Konseyi benzeri uluslararası toplumun desteğini alacak meşru organ olup olamayacağını görmek için beklemek gerekmektedir. Ancak Konsey’in güç kazanması ihtimalinin öncekilere göre yüksek olduğunu söylemek mümkündür. Her şeyden önce Suriye muhalefet yelpazesinde yer alan birçok grup bünyesindedir. Konsey, kuruluşunu takiben uluslararası tanınırlık kazanmak için yurt dışı gezilerine başlamıştır. Bu çerçevede ilk olarak İsveç’te bir araya gelen Burhan Galyun liderliğindeki muhalifler bir sonraki adım olarak Mısır’a gitmeyi planlamaktadır. Geziler Konsey’in tanınırlılığını artırırken diğer taraftan ziyaret edilen ülkelerin yönetimleri tarafından tanınma yolu da açılmaya çalışılmaktadır. “Ulusal Konsey”i farklı kılan bir diğer unsur Başbakan Erdoğan’ın Suriye muhalefetine Türkiye’de ofis açma izni verileceği açıklamasını takiben kurulmasıdır. Bu durum gerçek ya da değil Ulusal Konsey’in Türkiye’nin desteği ile kurulduğu algısını yaratacaktır. Türkiye’de resmi bir ofis açılır ve Konsey faaliyetlerini buradan yürütürse uluslararası tanınırlık yolunda önemli bir adım atılmış olabilir. Bu durum daha önceden Suriye muhalefetinin kendi başına örgütlenme çabalarına karışmayan ancak doğrudan müdahil olmayan Türkiye açısından da yeni bir aşamaya geçildiğinin göstergesi olacaktır. Türkiye’nin doğrudan müdahil olması Konsey’in hem Suriye içindeki hem de uluslararası alandaki meşruiyetini artıracaktır. Bu desteğin sürmesi ve diğer ülkelere yayılması Konsey’in herkes tarafından muhatap kabul edilmesi sonucunu doğuracaktır. Uzun vadede Esad karşıtı ülkeler Konsey’i Suriye halkının temsilcisi olarak hükümet olarak tanıyabilirler. Amerikan yönetimi konseyin kuruluşunu memnuniyetle karşıladığını açıklamış, ABD’li yetkililer konseyle temaslarının olacağını belirtmiştir. Economist dergisi de, “Konsey üyelerinin yabancı hükümetler nezdinde yoğun kulis yaptıklarını, muhaliflerden Ausama Monajed’in Başbakan Recep Tayyip Erdoğan ve Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu ile görüştüğünü, Türk hükümetinin de Konsey’in Ankara’da bir temsilciliği açmasına izin verdiğini iddia etmiştir.[14]<br /><br /><em>Suriye Ulusal Konseyi’nin Yol Haritası</em><br /><br />Suriye üzerinde siyasi, diplomatik ve ekonomik baskı oluşturma sürecinde en önemli ayaklardan biri Suriye muhalefetinin güçlendirilmesidir. Batı’nın Suriye’de rejim değişikliğini gerçekleştirme hedefinde kilit öneme sahip konulardan biri yönetim alternatifi oluşturabilecek, güçlü, organize, meşru, Esad sonrasına ilişkin net planları olan bir Suriye muhalefeti oluşturmak yatmaktadır. Bu aşamaya kadar Batı’nın Suriye konusunda daha sert adım atmasını engelleyen faktörlerden biri söz konusu muhalefetin olmamasıdır. Suriye muhalif halk hareketi kendiliğinden ve lidersiz bir şekilde ortaya çıkmış ve o şekilde devam etmektedir. Hali hazırda bu hareketi yönlendirme kapasitesine sahip herhangi bir siyasi hareket ya da lider bulunmamaktadır.<br /><br />Suriye yönetimi muhalefetin içerde organize olma girişimlerine izin vermediği için muhaliflerin neredeyse tamamı Suriye dışında faaliyetlerini yürütmektedir. Suriye içi muhalefet ise daha çok önde gelen bireyler ve sivil toplum kuruluşlarından oluşmaktadır. Suriye’de rejim değişikliğini iç dinamikler yoluyla gerçekleştirmek isteyen Batı da öncelikle güçlü bir Suriye muhalefeti oluşmasını, ardından tüm uluslararası desteği bu yapıya vermeyi beklemektedir. Hedeflenen Libya Ulusal Geçiş Konseyi benzeri bir yapıdır. Bu organ zaman içinde güçlenerek Suriye yönetimi üzerinde ciddi bir baskı unsuru oluşturacak ve ayaklanan Suriye halkının meşru temsilcisi olacaktır. Ayrıca geçen zaman içinde son derece sınırlı muhalefet ve siyaset tecrübesi olan hareket kendi içinde tecrübe kazanarak gerçek bir yönetim alternatifi olmaya başlayacaktır. Bu hedef başarılırsa kendiliğinden ve lidersiz ilerleyen Suriye’deki ayaklanma hareketini tek bir merkezden kontrol etme imkanına kavuşulacaktır. İç ve dış muhalefet arasında güçlü bir bağ kurularak dağınık güçler tek bir merkezde toplanabilecektir. 15 Eylül 2011 tarihinde kuruluşu ilan edilen Suriye Ulusal Konseyi’ne destek veren önde gelen muhaliflerden Firaz Atassi de Konsey’in rolünü şu şekilde açıklamaktadır: “Konsey, tüm dünya ile iletişim kurduğumuz ortak sesimiz olacaktır. Konsey aracılığı ile uluslararası destek arayacak, pazarlıkları yürüteceğiz. Esad rejimi ile dost ülkelerle görüşerek yeni alternatiflere yönelmelerini sağlayacağız. Suriyelilere iletilmek üzere maddi yardımların aktarılabileceği güvenilir bir kanal rolü görecektir. Ayrıca Suriye sokaklarındaki ayaklanmayı yönlendirecek, gösterilerin şeklini belirleyecektir.”[15]<br /><br />Suriye muhalefetinin organize olması sürecinde öne çıkan aktör Türkiye olmuştur. Türkiye’yi öne çıkaran olgu; kimliği, son yılarda sağladığı yumuşak gücü (güven) ve coğrafi konumudur. Ayaklanan Suriye halkı her ne kadar Esad yönetiminden rahatsız olsa da Batı ve özellikle ABD’ye karşı da derin bir güvensizlik duymakta, “Amerikan tanklarının önünde Suriye rejimine karşı mücadele etmeyeceklerini” ifade etmektedirler.[16] Tam da bu nedenle Batı, Suriye muhalefetinin güvenirliğini olumsuz etkilememek için çok fazla arkalarında bir görüntü vermemeye çalışmaktadır. Ancak Türkiye’nin desteklediği bir Suriye muhalefetinin Suriye içinde güçlü ve meşru bir muhalefet olarak kabul edileceği gerçeği Türkiye’nin önemini artırmaktadır. Suriye muhalefeti de çok fazla Batı’dan destek aldıkları görüntüsü vermek istememektedir. Bu nedenle Suriye muhalefetinin konferanslarının ikisi hariç (Brüksel ve Berlin) tamamı Türkiye’de gerçekleştirilmiştir.<br /><br />Suriye muhalefeti son Ulusal Konsey kurulana kadar birçok kez bir araya gelmiş ve her seferinde yeni bir “Ulusal Konsey” kurulmuştur. Bu organlardan her biri kendini Suriye halkının büyük çoğunluğunu temsil eden, güçlü siyasi isimlerden oluşan ve muhalefetin meşru temsilcisi organ olarak tanımlamıştır. Bu sürecin ortaya koyduğu gerçek; müdahale, yönlendirme, baskı olmadan Suriye muhalefetinin kendi başına bir araya gelerek ortak bir platform oluşturmayı, Esad’ın rejimi ile nasıl mücadele edileceğini ortaya koymayı ve Esad sonrasına ilişkin bir siyasi-güvenlik-ekonomi altyapısı oluşturmayı başaramadığıdır. “Ulusal Konsey”in meşru olduğuna karar verilmesinde Konsey’in bütün grupları temsil etme kapasitesinin yanı sıra dış aktörlerin, ki burada Türkiye ön plana çıkmaktadır, tavrı da belirleyici olacaktır. Parçalanmış muhalefeti ve gruplar arası çıkar çatışmalarını önleyecek olan söz konusu aktörlerin soruna doğrudan müdahil olmalarıdır. Bu yapı bir kere belirlendikten sonra Libya’da olduğu gibi tüm uluslararası destek Konsey’e verilecektir. Suriye Ulusal Konsey’inin sözcüsü Burhan Galyun İstanbul’da düzenlenen konferansın ardından okuduğu sonuç bildirgesinde “dünyanın birleşik, rejim alternatifi olacak bir Suriye muhalefeti beklediğini ve bu yapıyı tanıyacaklarını” ifade etmesi bu beklentiyi ortaya koymaktadır.<br /><br />Bu durum Suriye muhalefetinin Libya modelini örnek aldığını göstermektedir. Ancak Libya modelinin “başarılı” olmasını sağlayan bazı faktörlerin Suriye örneğinde geçerli olmadığını ifade etmek gerekir. Suriye Ulusal Konsey’i yayınladıkları sonuç bildirgesinde “Esad rejiminin devrilmesi için dış müdahale ve askeri operasyonlara kategorik olarak karşı olduklarını Suriye liderinin görevini bırakması için barışçıl gösterilerin devam etmesinin savunduğunu” belirtmiştir. Libya modelinin “başarılı” olmasını sağlayan uluslararası müdahale ve askeri operasyondur. Eğer müdahale olmasaydı herkes bilmektedir ki Kaddafi’nin oğlu Seyülislam’ın ifadesi ile “direniş bir hafta içinde bitirilecek ve Bingazi Kaddafi güçleri tarafından ele geçirilecekti”. Libya örneğinde Bingazi merkezli bir güvenli bölge oluşturulmuş, muhalefet burada güçlendirilmiş, silahlandırılmış, hava operasyonları ile önü açılan Libya muhalefeti Trablus’u ele geçirmiştir. Libya modelinde, ordudan kopuşlar yoğunlaşmış, silahlı güçler tek çatı altında toplanmış (son haftalarda kapasitesi hakkında net veri olmamakla birlikte Suriye ordusundan kopan bazı askerlerin oluşturduğu “Suriye Özgür Ordusu” isimli silahlı bir direniş örgütü oluşturulduğu haberleri bulunmaktadır), bu yapı güvenli bölgeler oluşturmuş ve bu alanlarda “uçuşa yasak bölgeler” oluşturulmuştur. Dağınık hareket eden Suriyeli ayaklanmacılar ise henüz hiçbir bölgeyi kontrolü altına alamadığı gibi silahlı direniş “henüz” düşük seviyelerdedir. Ancak Suriye Ulusal Konsey’inin web sayfasında Suriye hava savunma sistemine ilişkin haritaların olması da muhaliflerin “uçuşa yasak bölge oluşturma” fikrine sıcak baktıklarının bir işaretidir.<br /><br /><br /><em>Dipnotlar<br /></em><br />[1] ABD'den Suriye'deki muhalefete gizli destek, Hürriyet, 18 Nisan 2011, <a href="http://www.hurriyet.com.tr/planet/17574840.asp">http://www.hurriyet.com.tr/planet/17574840.asp</a>. (son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[2] Veysel Ayhan, Oytun Orhan; “Suriye Muhalefetinin Antalya Toplantısından Gözlemler”, ORSAM Dış Politika Analizi, 1 Haziran 2011, <a href="http://www.orsam.org.tr/tr/yazigoster.aspx?ID=2011">http://www.orsam.org.tr/tr/yazigoster.aspx?ID=2011</a>. (Son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[3] Syrian opposition gathers in Brussels, Now Lebanon Gazetesi, 4 Haziran 2011, <a href="http://nowlebanon.com/NewsArchiveDetails.aspx?ID=278327">http://nowlebanon.com/NewsArchiveDetails.aspx?ID=278327</a>. (Son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[4 Oytun Orhan, “Suriye İçin İstanbul Buluşması”, ORSAM Dış Politika Analizi, 21 Temmuz 2011, <a href="http://www.orsam.org.tr/tr/yazigoster.aspx?ID=2455">http://www.orsam.org.tr/tr/yazigoster.aspx?ID=2455</a>. (Son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[5] Suriye Muhalefeti İstanbul’da Konsey Seçti, BBC Türkçe, 16 Eylül 2011, <a href="http://www.bbc.co.uk/turkce/haberler/2011/09/110915_syria_opposition.shtml">http://www.bbc.co.uk/turkce/haberler/2011/09/110915_syria_opposition.shtml</a>. (Son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[6] Gazi Mısırlı ile röportaj, Habertürk Gazetesi, 4 Ekim 2011, <a href="http://www.haberturk.com/dunya/haber/675821-milli-mucadele-veriyoruz">http://www.haberturk.com/dunya/haber/675821-milli-mucadele-veriyoruz</a>. (Son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[7 Gazi Mısırlı ile röportaj, Habertürk Gazetesi, 4 Ekim 2011, <a href="http://www.haberturk.com/dunya/haber/675821-milli-mucadele-veriyoruz">http://www.haberturk.com/dunya/haber/675821-milli-mucadele-veriyoruz</a>. (Son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[8] Gazi Mısırlı ile röportaj, Habertürk Gazetesi, 4 Ekim 2011, <a href="http://www.haberturk.com/dunya/haber/675821-milli-mucadele-veriyoruz">http://www.haberturk.com/dunya/haber/675821-milli-mucadele-veriyoruz</a>. (Son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[9] Zeina Karam, “Syria opposition launches national council”, Associated Press, 2 Ekim 2011.<br />[10] Suriye Ulusal Konseyi Nihayet Kuruldu, İsra Haber, 2 Ekim 2011, <a href="http://www.israhaber.com/suriye-ulusal-konseyi-nihayet-kuruldu-13234-haberi.html">http://www.israhaber.com/suriye-ulusal-konseyi-nihayet-kuruldu-13234-haberi.html</a>. (Son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[11] Suriye Türkmen Hareketi Sözcüsü Ali Öztürkmen ile yapılan görüşme, 4 Ekim 2011.<br />[12] Shane Farrell, “What comes next for the Syrian opposition?”, Now Lebanon Gazetesi, 4 Ekim 2011, <a href="http://www.nowlebanon.com/NewsArticleDetails.aspx?ID=318202">http://www.nowlebanon.com/NewsArticleDetails.aspx?ID=318202</a>. (Son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[13] Economist: "Suriye Ulusal Konseyi Türkiye'nin Cebinde Olmamalı", Anka Haber Ajansı, 7 Ekim 2011, <a href="http://www.sondakika.com/haber-economist-suriye-ulusal-konseyi-turkiye-nin-3042929/">http://www.sondakika.com/haber-economist-suriye-ulusal-konseyi-turkiye-nin-3042929/</a> (Son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[14] Economist: "Suriye Ulusal Konseyi Türkiye'nin Cebinde Olmamalı", Anka Haber Ajansı, 7 Ekim 2011, <a href="http://www.sondakika.com/haber-economist-suriye-ulusal-konseyi-turkiye-nin-3042929/">http://www.sondakika.com/haber-economist-suriye-ulusal-konseyi-turkiye-nin-3042929/</a> (Son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[15] Shane Farrell, “What comes next for the Syrian opposition?”, Now Lebanon Gazetesi, 4 Ekim 2011, <a href="http://www.nowlebanon.com/NewsArticleDetails.aspx?ID=318202">http://www.nowlebanon.com/NewsArticleDetails.aspx?ID=318202</a>. (Son Erişim Tarihi: 10 Ekim 2011)<br />[16] Suriyeli reformcu muhalif Haithem Manna ile yapılan röportajdan aktaran “Syria Under Bashar (II): Domestic Policy Challenges”, Middle East Report No: 24, International Crisis Group Raporu, s. 10.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-57637417639006094012011-08-12T15:49:00.000+03:002011-08-12T15:50:18.212+03:00Why can Syria not Meet the Expectations?: Codes of the Talk between Davutoglu and Assad<div align="justify">The Turkish-Syrian relations had gradually developed since 1999, and lastly upon lifting visa requirements, a major step was taken on the way towards social, economic integration. However, the “Arab Spring”, which spread to Syria on March 15th 2011, reversed this process. The main reason was the fact that Turkey had been centralizing the concepts of “legitimacy and values-centered foreign policy” in her foreign policy for a long time. This approach required Turkey to stand by the “democracy” demands, in other words by the local communities, during the wave of transition in the Middle East. A contrary case could lead to a crisis of legitimacy in the Turkish foreign policy by creating a contradiction between the discourse and practice. Nevertheless, the requirements of the real policy prevented Turkey from taking quick steps on certain problems. In this sense, Syria has been one of the most striking examples.
<br />
<br />Throughout 2000's, Turkey argued for a transition that would be provided through internal dynamics spread to a long term, in return for the U.S.' hard policies towards Syria. In this sense, results were obtained in certain fields as well. Syria's relations with the West were relatively improved thanks to Turkey, and the reformist wing in Syria got stronger. However, the “Arab Spring” brought about the demand for a rapid and radical change in the region. This very situation brought along the necessity of reducing the process of transition in Syria, which Turkey tried to achieve for years and in which she made great strides, to a quite short process. Being on the horns of a dilemma between the “values-centered foreign policy and the real policy”, Turkey had to adopt a criticizing attitude towards the Assad administration, with which she had established close relationships for the last 10 years.
<br />
<br />Facing with a problem of “regime survival”, the Syrian administration felt discomfort because of Turkey's defining the problem as the “legal demands of the civilian population. On the other hand Turkey clearly stated that she got “disappointed” because of the fact that the reform advices she had given to the Assad administration, which Turkey had been standing by for years, were not taken into consideration. Turkey mentioned “her still-continuing hope for Syria and her belief that Syria could still make a reform” for a further length of time. Nevertheless, the military operations the Syrian army carried out in Homs, Deir ez Zor, and especially in Hama caused Turkey to give up almost all her hopes. The fact that the Hama operation reminded the “Hama Massacre” in 1982, and that the Prime Minister Erdogan had made the statement of “we do not want new Hama's” beforehand, caused the operation to be a milestone for Turkey. In the following statements, the Foreign Minister Davutoglu indicated that “the events breaking out in Hama deeply affected them, and that both the method and the timing of the events taking place in Hama were impossible to accept.” As the Prime Minister Erdogan stated as well, after the operations, Turkey “reached the threshold of tolerance”. This strong foreign policy discourse brought along the question of “which new foreign policy tools Turkey will put into practice, in case Syria continues to squash the events by using force.”
<br />
<br />The multidimensional and deep relationships, which were established over 10 years, rapidly drew back in a process of a couple of months, which was tried to be summarized above. In such an environment, the Turkish Foreign Minister Ahmet Davutoglu paid a critical visit to Damascus on August 9th 2011, in order to deliver Turkey's messages and expectations. The talk, which was carried out between the Foreign Minister Davutoglu and the Syrian leader Bashar Assad, could be a milestone for the Turkish-Syrian relations depending on the steps the Syrian administration will take in the forthcoming days. Although Turkey critically approaches towards the way of squashing the civil commotion, Turkey has served as a “shield” between the West and the Syrian administration since the beginning of the events. Waiting for more rapid and more concrete steps to be taken, and arguing for the increase in the international pressure and for the implementation of sanctions if not so, the West adopted a milder attitude because of the expectation that Turkey could persuade the Assad administration. However, Turkey's being in a “shield” position between the West and Syria would find an end in case the expectations, which were brought up to agenda during the talk between Assad and Davutoglu, are not met. And this would come to mean that more international pressure and sanctions would be implemented on Syria, in the forthcoming period.
<br />
<br />During the Davutoglu-Assad talk, the Turkish side mentioned she expected from Syria that her concrete expectations come true in a short term, on a scheduled base. On the statement he made related to the talk, the Foreign Minister Davutoglu stated that, “they shared what should be done for a political reform process in accordance with the demands of people, and that they talked on very concrete issues.” “We hope that steps that would staunch the bleeding will be taken in the forthcoming days,” Davutoglu said, and he mentioned this period as “weeks, even days”. He highlighted that this short period “would be critical both in terms of Turkey and Syria”. Davutoglu briefly defined his expectation as “taking political reform steps that would reflect the Syrian people's will.” And the news, which were published on the press, were delivered to the Syrian side by stating that, “putting an end to the civilian massacre and passing to the multi-party system are the only choice.”
<br />
<br />No statement related to the meeting was made by the Syrian authorities. Nevertheless, the short news the Syrian Arab News Agency (SANA) published related to the Davutoglu-Assad meeting, was saying that “in order to preserve the stability and the security of the citizens, the Syrian leader stated that his country would not be tolerant to the 'armed terrorist groups'. In addition to this, the statements also include that, “Syria is insistent and determined in completing the comprehensive reform process she has been implementing, and that in this context they are open to receive aids from friendly and ally countries.”
<br />
<br />When looking at the statements of the both sides, it is seen that there is a basic problem of approach. Turkey considers the problem as the “demand of the civilian population for a transition”, and thus she seeks the solution in political reforms. As for Syria, she considers the “armed actions of the terrorists” as the real problem, and she regards the fact that the civilian population takes part in the demonstrations as an exceptional situation. And this designation causes the Assad administration to centralize the military measures on its struggle with the problem, and to the fact that it considers the reform steps as “detail”. What is understood from the statements reflected to SANA is that, “if Turkey wants to share her experience on the reform steps to be taken, that would be a pleasure; but the advices on putting an end to the military measures used during the fight against 'terrorists' would not be taken into consideration.”
<br />
<br />The fact that the Syrian regime approaches to the problem in this way, and that the regime tries to solve the problem by strict measures is quite normal from its point of view. Because an authoritarian management mentality prevails in Syria, and a group of political and economic elites having a sectarian connection between each other prevails this structure. This situation puts a limit to the regime's capacity of making reforms. The regime thinks that a reform process, which Turkey and the West expect, would come to mean that their power would find an end in a short term. In addition to this, they believe that they will lose further more of the position they already have, in case they give up on the power, because of the fact that they are composed of a sectarian minority. Therefore, the regime has been “fighting to survive”, and it will continue to squash the demonstrations by force until the end. On the other hand, certain reform steps would continue to be taken in order to reduce the pressure of Turkey, thus of the West. Nevertheless, these would not be at a fulfilling level.
<br />
<br />Listing certain steps in order to show what reform means to the Syrian side could be explanatory. Published by SANA, this list explicitly shows that the Syrian and Turkish sides do not mean the same thing by reform: reducing the period of compulsory military service to 3 months; increasing the salaries of the public servants; removing the Supreme State Security Court; granting amnesty to the electricity debit interests; creating an Anti-Corruption Commission; granting amnesty to the college students, conferring citizenship to 32.000 people, who applied for, within the scope of the law in order for the Kurdish originated citizens to have the Syrian Republic citizenship; creating commissions of modernizing information and economy; making the operations of the citizens in the government offices easier; enacting a repentance law for the criminals before May 31st 2011; approving the act related to the general elections; approving the act related to the political parties. It is obvious that most of these reform steps are headed towards winning only a few groups of people in the society. Any transition, which is related to the root of the system, has not been observed. The fact that political parties law was enacted, could be displayed as the most important development, and this does not mean a lot in an environment, where “the leading role of the Ba'ath Party” is safe by the Article 8 of the Constitution. So that, these are such steps that would satisfy neither Turkey nor the Syrian opposition. Most probably, the Syrian administration does not expect a solution coming out of these steps. The regime seems to have come to a certain decision on solving the problem in military ways. The reform steps are such as to be the steps in order to reduce the international and Turkey's pressure, and thus to gain some time. The failure of the Libyan experience, and thinking that international intervention is a remote possibility because of the Russia-China-Iran support, Syria would think that she would put an end to the demonstrations by force within the period of time she gained.
<br />
<br />For Turkey, the biggest risk of the Syrian administration's acting like that would be spread of the instability to a long period of time. As long as the problem continues; costs related to diplomacy, security, and economy would increase in terms of Turkey. The relations would be damaged with every passing day, as a result of failure in meeting the expectations. As the relations with the Syrian administration get tense, it would not bring the increase of efficiency on the Syrian people and opponents either. Because above the critical attitude, the opponents expect that the concrete steps are put into practice. Turkey's strong political discourse has increased the level of expectation. Lack of meeting the expectations could lead to a disappointment for Turkey among the Syrian opponents, in other words among the majority of society.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-53453720241422594822011-08-11T10:46:00.001+03:002011-08-11T10:46:36.749+03:00Suriye Neden Beklentileri Karşılayamaz?: Davutoğlu – Esad Görüşmesinin Şifreleri<div align="justify">Türkiye-Suriye ilişkileri 1999 yılından bu yana kademeli olarak gelişmiş ve son olarak vizelerin kaldırılmasıyla toplumsal, ekonomik bütünleşme yolunda önemli bir adım atılmıştı. Ancak 15 Mart 2011 tarihinde Suriye’ye sıçrayan “Arap Baharı” bu süreci tersine çevirdi. Bunun temel nedeni Türkiye’nin uzun zamandan beri dış politikanın merkezine “meşruiyet ve değer merkezli dış politika” kavramlarını oturtmasından kaynaklanmıştı. Bu yaklaşım Türkiye’nin Ortadoğu’daki değişim dalgasında “demokrasi” taleplerinin yani bölge halklarının yanında yer almasını gerektirmekteydi. Aksi bir tutum söylem ile eylem arasında çelişki yaratarak Türk dış politikasında meşruiyet krizi yaratabilirdi. Ancak reel politikanın gerekleri Türkiye’nin bazı sorunlarda hızlı adım atmasına engel olmuştu. Suriye bu açıdan en çarpıcı örneklerden biri oldu.
<br />
<br />Türkiye 2000’ler boyunca Suriye’ye yönelik ABD’nin sertlik yanlısı politikalarına karşılık uzun vadeye yayılmış, iç dinamikler yoluyla sağlanacak bir değişimi savunmuştu. Bu anlamda bazı alanlarda sonuç da alınmıştı. Suriye’nin Batı ile ilişkileri Türkiye sayesinde nispeten düzelmiş, Suriye içindeki reformcu kanat güçlenmişti. Ancak “Arap Baharı” bölgede hızlı ve köklü bir değişim talebini beraberinde getirdi. İşte bu durum Türkiye’nin uzun yıllardır başarmaya çalıştığı ve mesafe kat ettiği Suriye’de değişim sürecini çok kısa bir süreç içinde gerçekleşmesi zorunluluğunu beraberinde getirdi. “Değer merkezli dış politika ve reel politika” ikilemi içinde kalan Türkiye son 10 yılda yakın ilişkiler kurduğu Esad yönetimine karşı eleştirel bir tavır almak durumunda kaldı.
<br />
<br />“Rejim bekası” sorunu ile yüzleşen Suriye yönetimi Türkiye’nin sorunu “sivil halkın meşru talepleri” olarak tanımlamasından rahatsızlık duydu. Buna karşılık Türkiye, uzun yıllardır desteklediği Esad yönetimine ilettiği reform telkinlerinin dikkate alınmamasından “hayal kırıklığı” duyduğunu açıkça ifade etti. Türkiye belli bir süre daha “Suriye’den umudunu kesmediğini ve halen reform yapabileceğine olan inancını” dile getirmişti. Ancak Suriye ordusunun Humus, Deyr ez Zor ve özellikle Hama’ya düzenlediği askeri operasyonlar Türkiye’nin umutlarının neredeyse tükenmesine yol açtı. Hama operasyonunun 1982 yılındaki “Hama Katliamını” hatırlatması ve Başbakan Erdoğan’ın daha önce “yeni Hama’lar istemiyoruz” açıklamasını yapmış olması, operasyonun Türkiye açısından bir dönüm noktası olmasına neden oldu. Dışişleri Bakanı Davutoğlu da daha sonraki açıklamalarında “Hama'da başlayan olayların kendilerini derinden etkilediğini, Hama'da yaşanan olayların yönteminin ve zamanlamasının kabul edilmesinin mümkün olmadığını” ifade etti. Türkiye operasyonlar sonrasında, Başbakan Erdoğan’ın ifadesi ile “sabrının sonuna geldi.” Bu sert dış politika söylemi “Suriye’nin olayları şiddet yoluyla bastırmaya devam etmesi durumunda Türkiye’nin hangi yeni dış politika araçlarını hayata geçireceği” sorusunu beraberinde getirmişti.
<br />
<br />10 yılı aşkın bir sürede kurulan çok boyutlu ve derin ilişkiler birkaç ay içinde yukarıda özetlenmeye çalışılan süreçte hızla gerilemiştir. İşte böyle bir ortamda Türkiye Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu Türkiye’nin mesajlarını ve beklentilerini iletmek üzere 9 Ağustos 2011 tarihinde Şam’a kritik bir ziyaret gerçekleştirmiştir. Dışişleri Bakanı Davutoğlu ve Suriye lideri Beşar Esad arasında gerçekleşen görüşme, önümüzdeki günlerde Suriye yönetiminin atacağı adımlara bağlı olarak Türkiye-Suriye ilişkileri açısından dönüm noktası olabilir. Türkiye her ne kadar halk ayaklanmasının bastırılış şekline eleştirel yaklaşsa da olaylar başladığı tarihten bu yana Batı ile Suriye yönetimi arasında bir “kalkan” vazifesi görmüştür. Daha hızlı ve somut adımların atılmasını bekleyen, atılmaması durumunda uluslararası baskının artmasını ve yaptırımlar uygulanmasını savunan Batı, Türkiye’nin Esad yönetimini ikna edebileceği beklentisi nedeniyle daha yumuşak bir tavır sergilemiştir. Ancak Esad-Davutoğlu görüşmesinde gündeme gelen beklentilerin karşılanmaması durumunda Türkiye’nin Batı ile Suriye arasında kalkan olma durumu sona erecektir. Bu da önümüzdeki dönemde Suriye üzerinde daha fazla uluslararası baskı ve yaptırımlar uygulanması anlamına gelecektir.
<br />
<br />Davutoğlu-Esad görüşmesinde Türkiye tarafı kısa vadede Suriye’den somut beklentilerini belli bir takvime bağlı olarak hayata geçirilmesi beklentisini dile getirmiştir. Dışişleri Bakanı Davutoğlu görüşmeye ilişkin yaptığı açıklamada; “halkın talepleri doğrultusunda bir siyasi reform sürecinin yaşanması için yapılması gerekenleri paylaştıklarını ve çok somut konuları konuştuklarını” ifade etmiştir. Davutoğlu, “ümit ederiz ki önümüzdeki günlerde bu akan kanın durmasını sağlayacak adımlar atılır” demiş ve bu dönemi “haftalar hatta günler” olarak ifade etmiştir. Bu kısa dönemin “hem Türkiye hem de Suriye halkı açısından kritik olacağını” vurgulamıştır. Davutoğlu beklentisini kısaca “Suriye halkının iradesini yansıtacak siyasi reform adımlarının atılması” olarak tanımlamıştır. Basında çıkan haberlerde ise “sivil katliamına son verilmesi ve çok partili sistemin tek seçenek olduğu” Suriye tarafına iletilmiştir.
<br />
<br />Suriyeli yetkililerden görüşmeye ilişkin bir açıklama yapılmamıştır. Ancak Suriye Resmi Haber Ajansı (SANA)’nın Davutoğlu-Esad görüşmesine ilişkin verdiği kısa haberde “Suriye liderinin istikrar ve vatandaşların güvenliğini korumak için ülkesinin ‘silahlı terör gruplarına’ karşı toleranslı olmayacağı” ifadeleri yer almıştır. Bunun yanı sıra “Suriye’nin uygulamakta olduğu kapsamlı reform sürecini tamamlamada ısrarlı ve kararlı olduğu ve bu bağlamda dost ve kardeş ülkelerden yardım almaya açık oldukları” ifadesi yer almıştır.
<br />
<br />Her iki tarafın açıklamalarına bakıldığı zaman temel bir yaklaşım sorunu olduğu görülmektedir. Türkiye sorunu “sivil halkın değişim talebi” olarak görmekte ve dolayısıyla çözümü siyasal reformlarda aramaktadır. Suriye ise sorunun esasını “teröristlerin silahlı eylemleri”, sivil halkın gösteriler içinde yer almasını istisnai bir durum olarak değerlendirmektedir. Bu tespit ise Esad yönetiminin sorunla mücadelesinin merkezine askeri tedbirleri oturtmasını, reform adımlarını “detay” olarak görmesine neden olmaktadır. SANA’ya yansıyan açıklamalardan anlaşılan “Türkiye atılacak reform adımlarında tecrübesini paylaşmak isterse memnuniyet duyulacaktır ancak ‘teröristlerle’ mücadelede kullanılan askeri tedbirlerin sonlandırılması konusundaki telkinler dikkate alınmayacaktır” şeklindedir.
<br />
<br />Suriye rejiminin soruna böyle yaklaşması ve sert tedbirlerle çözmeye çalışması kendi mantığı içinde doğaldır. Zira Suriye’de otoriter bir yönetim anlayışı hakimdir ve bu yapıya aralarında mezhepsel bağ bulunan bir grup siyasal ve ekonomik elit hakimdir. Bu durum rejimin reform yapma kapasitesini sınırlamaktadır. Rejim; Batı ve Türkiye’nin beklediği düzeyde bir reform sürecinin kısa vadede iktidarlarının sonlanması anlamına geleceğini düşünmektedir. Bunun yanı sıra mezhepsel bir azınlığa dayanıyor olmaları nedeni ile iktidardan vazgeçmeleri durumunda sahip oldukları konumlardan çok daha fazlasını kaybedeceklerini düşünmektedirler. Bu nedenle rejim bir “ölüm kalım savaşı” vermektedir ve gösterileri güç yolu ile bastırmaya sonuna kadar devam edecektir. Diğer taraftan Türkiye ve dolayısıyla Batı’nın baskısını azaltmak için bazı reform adımları atılmaya devam edecektir. Ancak bunlar tatmin edici düzeyde olmayacaktır.
<br />
<br />Suriye tarafının reformdan ne anladığını göstermek açısından atılan bazı adımları sıralamak açıklayıcı olabilir. SANA tarafından verilen bu liste Suriye ve Türkiye tarafının reform ile aynı şeyi kast etmediklerini açıkça göstermektedir: Zorunlu askerlik hizmeti süresinin 3 ay düşürülmesi, devlet memurlarının maaşlarının arttırılması, Devlet Güvenlik Yüksek Mahkemesi’nin kaldırılması, elektrik borcu faizlerine af uygulanması, Yolsuzlukla Mücadele Komisyonu kurulması, üniversite öğrencilerine af çıkartılması, Kürt kökenli vatandaşların Suriye Cumhuriyeti vatandaşlığına sahip olması amacıyla çıkarılan yasa kapsamında başvuruda bulunan 32.000 kişiye vatandaşlık verilmesi, enformasyon ve ekonomiyi modernize etme komisyonları kurulması, vatandaşların devlet dairelerindeki işlemlerinin kolaylaştırılması, 31 Mayıs 2011 tarihinden önceki suçlar için af yasası çıkarılması, genel seçimlere ilişkin yasama kararının onaylanması, siyasi partilere ilişkin yasama kararının onaylanması. Bu reform adımlarının çoğunun toplumun sınırlı kesimlerini kazanmaya yönelik adımlar olduğu ortadadır. Sistemin özüne ilişkin bir değişim görülmemektedir. En önemli gelişme olarak siyasal partiler kanunun çıkarılmış olması gösterilebilir ki, bu da Anayasa’nın 8. maddesi ile “Baas partisi’nin öncü rolünün” güvence altında olduğu bir ortamda fazla anlam taşımamaktadır. Dolayısıyla ne Türkiye’yi ne de Suriyeli muhalifleri tatmin edecek adımlar değildir. Suriye yönetimi de bu adımların sonuç üretmesini muhtemelen beklemiyordur. Rejim, sorunun askeri yöntemlerle çözülmesi konusunda kesin bir karara varmış gibidir. Reform adımları uluslararası ve Türkiye’nin baskısını azaltılma ve böylece zaman kazanmaya yönelik adımlar niteliğindedir. Libya deneyiminin başarısız olması, Rusya-Çin-İran desteği nedeniyle uluslararası müdahalenin de uzak bir ihtimal olduğunu düşünen Suriye kazandığı zaman zarfında güç yolu ile gösterileri sonlandıracağını düşünecektir.
<br />
<br />Suriye yönetiminin bu şekilde davranmasının Türkiye açısından doğuracağı en büyük risk istikrarsızlığın uzun süreye yayılacak olmasıdır. Sorun devam ettikçe Türkiye açısından siyasi, güvenlik ve ekonomik maliyetler artacaktır. Beklentilerin karşılanmaması nedeniyle ilişkiler her geçen gün zarar görecektir. Yönetim ile ilişkilerin gerginleşmesi beraberinde Suriye halkı ve muhalifler üzerindeki etkinliğinin artmasını da getirmeyecektir. Zira muhaliflerin beklentisi eleştirel tutumun ötesinde somut adımların hayata geçirilmesi yönündedir. Türkiye’nin sert diplomatik söylemi beklenti seviyesini artırmıştır. Beklentilerin karşılanamaması Suriyeli muhalifler yani halkın çoğunluğu arasında Türkiye’ye karşı bir hayal kırıklığının doğmasına neden olabilir.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-83290831766113618882011-08-05T10:44:00.000+03:002011-08-05T10:52:02.671+03:00Towards a Sectarian War in Syria?<div align="justify">The operation, which was carried out by the Syrian army on July 31st in Hama, brought the questions “why now” and “why Hama” to agenda. The first possibility about timing is the fact that it is related to the month of Ramadan. As there is no any organized opposition in Syria, the only place where people could come together and talk to each other are mosques. The mosques offer people the possibility of organizing, and enable them to be mobilized by adding an emotional dimension to the event. As throughout the Middle East, in Syria as well, the civil commotions mostly take place on Fridays. The crowd of people, who come together only during the Friday prayer, will have the opportunity of organizing anti-regime demonstrations during the month of Ramadan. This detection may have directed the Syrian administration to weaken the protest movement, right before the month of Ramadan. <br /><br />As for the answer of the “Why Hama?” question; it is related to the sectarian conflicts, which create a part of the protest in Syria. Since the date, when Syria gained her independence, the Muslim Brotherhood has been one of the major actors in the Syrian political life. The pressures on the Muslim Brotherhood have become intense after the Ba'ath Party's coming into power in 1963, and they have had a problematic relationship with the Ba'ath administration, which they define as the “apostate regime”. The society of Muslim Brotherhood made an attempt to make an armed revolution in Hama in 1964, which is the following year of Ba'ath's coming into power. However, this attempt was squashed by the administration. The Muslim Brotherhood, which was reorganized, continued their struggle during 1970's. During these years, the Nusayri (Arab Alawite) originated soldiers, who worked in security units, were assassinated. Upon the fact that the Muslim Brotherhood seized a military guardhouse in the province of Hama in 1982, the administration responded in a harsh way and the bloody events known as the “Hama massacre” took place. As the regime, which sent the army to the province, killed about 30.000 people, most of whom were the members of the Muslim Brotherhood; the organization fell from power to a large extent. Therefore, historically, the province of Hama has become the epicenter of the Sunni majority reaction against the regime that is under the control of the Nusayris (Arab Alawites). For the very reason, after the most recent Hama operation, “the Alawite elites in the leadership of the Assad family launched the sectarian war against the Sunnis, and the province of Hama was one of the largest Sunni fortresses,” stated the leadership of Muslim Brotherhood, which is in exile. <br /><br />The sectarian dimension is one of the important factors of the civil commotion, which took place in Syria. Neverthless, of course, it is not the only and the most important factor. Looking at the protester groups, it is seen that, seculars, liberals, the Arab tribes and even people from the minority groups such as; Nusayri, Druze, and Christians are also found in these groups. Therefore, it is possible to state that the regime has lost its legitimacy in many various sectarian, social, and economic groups. However, the sectarian dimension, especially the Sunni-Nusayri conflict is one of the major factors. The Syrian administration may be trying to reduce the civil commotion to only the sectarian level, by attacking to the provinces such as Hama, Deir ez Zor, Daraa, where the Sunni nature dominates. It does not come to mean that a nonexistent sectarian conflict was created. However, the regime may be trying to provoke an existing conflict. Because, in the current situation, the Assad regime could think that it could rebuild its lost legitimacy over security and force by creating a sectarian conflict. The fact that the problem is reduced to “Sunni majority's effort to take control of the power”, would prevent getting the support of other social parts, which hesitates the “Sunni Arab dominance”; and also it would prevent the civil commotion's spreading all over the country and the social segments. Thus, it would be able to achieve winning the groups such as liberals, seculars, and the minorities, who support the revolution movement, over. <br /><br />In the future of the Syrian regime, the attitude of the middle and upper class in Damascus and Aleppo would be one of the determinants. Neither in Damascus nor in Aleppo, which are the largest cities of the country, any protest demonstration that could threat the regime has not been carried out yet. Roughly, it could have two possible reasons: The first reason is the fact that the Assad regime's legitimacy is relatively stronger among the urbanized, educated, secular middle and upper class. And the second is that the security controls are extremely high in these cities. The news, which claim that the military and the other security units make their presence felt in these cities more than ever, increase this possibility. Until a movement takes place in these two cities, the change of regime does not seem to be possible. Therefore, the attitude of the Sunni Arab upper class, which is in search of stability, and which has a relationship based on self-interest with the regime, is of great importance. If this segment of society starts to believe instability lies on regime's keeping on being in power rather than its breakdown, their attitudes could change. <br /><br />One of the factors enabling Syria to behave freely is the fact that an international intervention in Syria is a very low possibility because of several reasons. First of all, almost all of the Syrian people and the opponents are against the international intervention. “The explicit refusal of the external military intervention” article takes place in all of the final declarations, which were published during the Syrian opponent conferences held in Turkey. It is believed that the international intervention will drag the country to a more severe chaos environment. In this sense, the Libyan intervention sets a negative example for the Syrians. In addition to this, the international community has severe hesitations related to the intervention. The Secretary General of NATO Anders Fogh Rasmussen indicated that they carried out an operation based on the UN's open protection in Libya, that they received the support of the countries in the region, and that these two conditions were not created in Syria. Difficulties have been gone through even on issuing a denouncement decision on Syria in the UN Security Council. Although Russia and China criticize the Syrian administration because of its actions in Hama, they are not even open up to the denouncement decision with the concern of the possibility that it could lead to an international intervention. The chance of success of a military operation, which is not based on the UN's protection, is known to be weak. In fact, it can be said that the method the Syrian regime resorted to while squashing the civil commotions, and the level that the events attained are not different from the Libya example, and in this sense it can be said that the conditions of the intervention were created. Nevertheless, the factor forcing Rasmussen to make such a statement is related to the political facts. Considering the assessments such as; the consequences of the intervention in Syria would have severe influences on the region, the chance of success of the intervention is weak, the post-Assad period cannot be estimated and that they cannot see a substitute strong, organized opposition; the intervention is not leaned toward. For the very reason, the Secretary of State for Foreign and Commonwealth Affairs William Hague indicates that, We should concentrate on alternative ways in order to affect the Assad regime and to repair the situation in Syria.” Therefore, the only choice for the West to follow is to increase the international pressure on the regime, and to try to improve the profile of the opposition. In this direction, the European Union expands the sanctions towards the Assad government. Related to the military operations in Hama, the assets of 5 authorities in the EU were frozen, and ban on leaving the country was introduced. However, it is obvious that these steps do not mean a lot for the Assad administration, which has encountered problem of the survival of the regime. Thus, having a result in a short-term is not possible. It's only a sign pointing out that the sanctions will gradually get tougher. <br /><br />The Syrian administration, which think that it will not have difficulty because of the listed factors, would continue to squash the demonstrations with force. The reform steps, which are possible to create solutions before the demonstrations take place and the administration resorts to arms against its own people, would not create any solution as from this point. Therefore, in the following process, the spread of the instability in Syria to a long process could be expected. The following stage may be the Syrian civil commotion's attaining to an armed level. And this would come to mean that a further bloody process will start in Syria, which has been dragged almost into a sectarian war. Although it has not been confirmed yet, in northern Syria, in a region that is close to the Turkish border, the presence of an armed settlement under the name of “Free Syrian Army”, which was created by certain officers escaping from the army, is mentioned. As a result of the increasing number of escapes from the army, the opposition's increasingly being more organized with every passing day, and the external support to the armed and political opposition groups, Syria may go through a long process with the prevalence of instability in the country.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-59498855641682764792011-08-03T13:10:00.000+03:002011-08-03T13:11:14.227+03:00Suriye’de Mezhepsel Savaşa Doğru mu?<div align="justify">Suriye ordusunun 31 Temmuz tarihinde Hama kentinde gerçekleştirdiği operasyon neden şimdi ve neden Hama sorularını gündeme getirmiştir. Zamanlama ile ilgili olarak ilk olasılık Ramazan ayı ile bağlantılı olduğudur. Suriye’de organize bir muhalefet olmadığı için halkın bir araya gelip konuşabildiği tek mekan camilerdir. Camiler halka örgütlenme imkanı sunmakta ve olaya duygusal bir boyut katarak seferber olmalarına imkan tanımaktadır. Ortadoğu’nun genelinde olduğu üzere Suriye’de de halk gösterileri en yoğun olarak Cuma günleri yaşanmaktadır. Sadece Cuma namazında bir araya gelen kitleler Ramazan ayı boyunca toplanarak rejim karşıtı gösteriler düzenleme imkanına sahip olacaktır. Bu tespit Suriye yönetimini Ramazan ayı öncesinde isyan hareketinin gücünü kırmaya yönlendirmiş olabilir.<br /><br />Neden Hama sorusunun cevabı ise Suriye’deki isyanın bir boyutunu oluşturan mezhepsel çatışmalarla ilgilidir. Suriye’nin bağımsızlığını kazandığı tarihten itibaren Müslüman Kardeşler örgütü Suriye siyasal yaşamında önemli aktörlerden biri olmuştur. 1963 yılında Baas’ın iktidara gelmesi ile beraber örgüt üzerindeki baskılar yoğunlaşmış ve “mürtet (dininden dönen) rejim” olarak tanımladığı Baas yönetimi ile sorunlu bir ilişki içinde olmuştur. Müslüman Kardeşler örgütü, Baas’ın iktidara geldiği tarihten bir yıl sonra 1964 yılında Hama şehrinde silahlı bir devrim girişiminde bulunmuştur. Ancak bu girişim yönetim tarafından bastırılmıştır. Yeniden örgütlenen Müslüman Kardeşler, 1970’ler boyunca mücadelesine devam etmiştir. Bu yıllarda güvenlik birimlerinde görev yapan Arap Alevi kökenli askerlere suikastlar düzenlemiştir. 1982 yılında örgütün Hama şehrinde bir askeri karakolu ele geçirmesini takiben yönetimin yanıtı sert olmuş ve “Hama Katliamı” olarak bilinen kanlı olaylar yaşanmıştır. Şehre orduyu sokan rejimin 30.000 civarında çoğu Müslüman Kardeş üyesi kişiyi öldürmesiyle örgüt gücünü büyük ölçüde kaybetmiştir. Dolayısıyla Hama şehri tarihsel olarak Arap Alevilerin kontrolündeki rejime duyulan Sünni çoğunluk tepkisinin merkez üssü olmuştur. Son Hama operasyonundan sonra sürgündeki Müslüman Kardeşler örgütü tam da bu nedenle, “Esad ailesi liderliğindeki Alevi seçkinlerin, Sünniler’e karşı mezhep savaşı başlattığını, Hama’nın da en büyük Sünni kalelerinden biri olduğunu” ifade etmiştir.<br /><br />Mezhepsel boyut Suriye’de yaşanan halk ayaklanmasının önemli faktörlerinden biridir. Ancak kesinlikle tek ve en önemli faktör değildir. Zaten ayaklanan gruplara bakıldığı zaman laikler, liberaller, Arap aşiretleri ve hatta rejimin destekçisi olduğuna inanılan Arap Alevi, Dürzi, Hıristiyanlar gibi azınlık grupları içinden de insanlar olduğu görülmektedir. Dolayısıyla rejimin çok çeşitli mezhepsel, toplumsal, ekonomik gruplar arasında meşruiyetini yitirdiğini söylemek mümkündür. Ancak mezhepsel boyut, özellikle de Sünni-Arap Alevi çatışması önemli faktörlerden biridir. Suriye yönetimi Hama, Deir ez Zor, Dara gibi Sünni niteliği ağır basan vilayetlere saldırarak isyanı sadece mezhepsel boyuta indirgemeye çalışıyor olabilir. Bu olmayan bir mezhepsel çatışmanın yaratıldığı anlamında değildir. Ancak var olan bir çatışma rejim tarafından körüklenmeye çalışılıyor olabilir. Çünkü Esad rejimi gelinen aşamada ancak mezhep çatışması yaratarak kaybettiği meşruiyeti güvenlik ve güç üzerinden inşa edebileceğini düşünebilir. Sorunun “Sünni çoğunluğun iktidarı ele geçirme çabasına indirgenmesi” “Sünni Arap tahakkümünden” çekinen diğer toplumsal kesimlerin desteğini almaya ve isyanın tüm ülke ve toplumsal katmanlar arasında yaygınlaşmasına engel olacaktır. Böylece devrim hareketine destek veren liberaller, laikler ve azınlıklar gibi grupları kendi safına çekmeyi başarabilecektir. <br /><br />Suriye rejiminin geleceğinde Şam ve Halepli orta ve üst sınıfın tavrı belirleyici faktörlerden biri olacaktır. Halen ülkenin iki büyük kenti Şam ve Halep’te rejimi sarsacak düzeyde bir protesto gösterisi düzenlenmemiştir. Bunun kabaca iki olası nedeni olabilir. Birincisi, şehirleşmiş, eğitimli, seküler orta ve üst sınıf arasında Esad rejiminin nispeten meşruiyetinin daha sağlam olmasıdır. İkincisi ise rejimin geleceği açısından son derece kritik olan bu şehirlerde kontrolün üst düzeyde olmasıdır. Ordu ve diğer güvenlik birimlerinin hiç olmadığı kadar bu şehirlerde varlığını hissettirdiği yönündeki haberler bu olasılığı güçlendirmektedir. Bu iki şehirde bir hareketlenme yaşanmadan rejimin değişmesi mümkün gözükmemektedir. Bu nedenle istikrar arayan ve rejim ile çıkar ilişkisi içindeki Sünni Arap üst sınıfın tavrı büyük önem taşımaktadır. Bu kesim artık rejimin yıkılmasından ziyade iktidarını sürdürmesinin istikrarı bozacağına inanmaya başlarsa tavırlarında bir değişim olabilecektir.<br /><br />Suriye’yi bu denli rahat hareket etmesini sağlayan faktörlerden biri, Suriye’ye yönelik bir uluslararası müdahalenin birkaç neden ötürü çok zayıf bir ihtimal olmasıdır. İlk olarak Suriye halkı ve muhaliflerin neredeyse tamamı uluslararası müdahaleye karşı çıkmaktadır. Türkiye’de düzenlenen Suriyeli muhalif toplantılarında yayınlanan sonuç bildirgelerinin tamamında “yabancı askeri müdahalenin açıkça reddi” maddesi yer almıştır. Uluslararası müdahalenin ülkeyi çok daha büyük bir karmaşa ortamına sürükleyeceğine inanılmaktadır. Libya müdahalesi bu anlamda Suriyeliler için olumsuz bir örnek oluşturmaktadır. Bunun yanı sıra uluslararası toplumun da müdahale konusunda ciddi çekinceleri bulunmaktadır. NATO Genel Sekreteri Anders Fogh Rasmussen “Libya'da BM'nin açık himayesine dayanan bir operasyon yaptıklarını, bölge ülkelerinin desteğini aldıklarını, bu iki koşulun Suriye'de oluşmadığını" belirtmiştir. BM Güvenlik Konseyi’nde Suriye hakkında bir kınama kararı çıkartılması konusunda bile zorluklar yaşanmaktadır. Rusya ve Çin, Suriye yönetimini Hama’daki eylemleri nedeniyle eleştirse de bir uluslararası müdahaleye yol açabileceği kaygısıyla kınama kararına dahi sıcak yaklaşmamaktadır. BM’nin himayesine dayanmayan bir askeri operasyonun ise başarı şansının düşük olduğu bilinmektedir. Esasen Suriye rejiminin ayaklanmaları bastırırken kullandığı yöntem ve olayların ulaştığı boyutun Libya örneğinden farklı olmadığı ve bu anlamda müdahalenin koşullarının oluştuğu söylenebilir. Ancak Rasmussen’i böyle bir açıklamaya iten gerekçe politik gerçeklerle ilgilidir. Suriye’ye müdahalenin sonuçlarının bölge için ağır sonuçları olacağı, müdahalenin başarı şansının düşük olması, Esad sonrası dönemim kestirilemiyor ve yerine ikame edebilecekleri güçlü, organize bir muhalefet göremedikleri değerlendirmelerinden yola çıkarak müdahaleye sıcak yaklaşılmamaktadır. Tam da bu nedenle İngiltere Dışişleri Bakanı William Hague “Esad rejimini etkilemek ve Suriye'deki durumu düzeltmek için alternatif yollar üzerine konsantre olmalıyız" demektedir. Bu nedenle Batı’nın izleyeceği tek yol olarak rejim üzerindeki uluslararası baskıyı artırmak ve muhalefetin profilini yükseltmeye çalışmak kalmaktadır. Bu doğrultuda Avrupa Birliği Esad hükümetine yönelik yaptırımları genişletmektedir. Hama’daki askeri operasyonlarıyla bağlantılı 5 yetkilinin AB’deki malvarlıkları dondurulmuş ve seyahat yasağı getirilmiştir. Ancak bu adımların rejim bekası sorunu ile karşı karşıya kalan Esad yönetimi açısından çok anlam ifade etmediği açıktır. Dolayısıyla kısa vadede sonuç vermesi mümkün değildir. Ancak kademeli olarak yaptırımların sertleşeceğinin bir işaretidir.<br /><br />Sıralanan faktörler nedeniyle elinin rahat olduğunu düşünen Suriye yönetimi gösterileri güç yolu ile bastırmaya devam edecektir. Gösteriler henüz başlamadan ve yönetim kendi halkına karşı silah kullanmadan önce sonuç üretmesi muhtemel reform adımları ise bu noktadan itibaren sonuç üretemeyecektir. Dolayısıyla bundan sonraki süreçte Suriye’deki istikrarsızlığın uzun bir sürece yayılması beklenebilir. Bir sonraki aşama ise Suriye’deki halk hareketinin silahlı bir boyut kazanması olabilir. Bu da neredeyse bir mezhep savaşının içine sürüklenmiş Suriye’de çok daha kanlı bir sürecin başlaması anlamına gelecektir. Henüz doğrulanmamakla birlikte kuzey Suriye’de Türkiye sınırına yakın bir bölgede “Özgür Suriye Ordusu” adı altında ordudan kaçan bazı subayların kurduğu silahlı bir yapılanmanın varlığından bahsedilmektedir. Ordudan kopuşların artması, muhalefetin her geçen gün daha organize olması ve silahlı ve siyasi muhalif gruplara dış destek verilmesi sonucunda Suriye’de istikrarsızlığın hakim olduğu uzun bir süreç yaşanabilir.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-86678177809830310622011-07-20T20:23:00.005+03:002011-07-21T09:36:33.803+03:00Suriye İçin İstanbul Buluşması<div align="justify">Suriyeli muhalifler daha önce İstanbul ve Antalya’da düzenledikleri Esad yönetimi karşıtı konferanslarının sonuncusunu yine İstanbul’da düzenlemiştir. 16-17 Temmuz 2011 tarihlerinde 350 civarında Suriyeli muhalifin katılımıyla “Suriye İçin İstanbul Buluşması” adı altında düzenlenen konferansta, Suriye’deki Beşar Esad yönetimiyle mücadeleye nasıl devam edileceği masaya yatırılmıştır. Konferansın sonucunda bir bildirge yayınlanmış, 25 üyeli bir konsey ve 11 üyeli bir komite kurulması kararlaştırılmıştır. Konsey’in yeni bir konferansın organize edilmesi için çalışacağı ve diğer muhalif gruplara ulaşmak üzere çalışmalar yürüteceği açıklanmıştır. Ayrıca Konsey’in Esad yönetiminin yıkılması durumunda geçiş döneminin yönetimini üstlenmesi beklentisi de dile getirilmiştir.<br /><br />Konferansa katılanlar arasında; Suriye İslam Alimleri Birliği Başkanı Şeyh Muhammed el Sabuni, Ahmet Ramazan, Suriye Müslüman Kardeşler eski Genel Sekreteri Sadrettin el Bayanuni, içerdeki muhalefetin önde gelen isimlerinden Suriye İnsan Hakları eski Genel Sekreteri ve Ulusal Kurtuluş Konferansı Başkanı Heysam el Malih, Suriye İnsan Hakları Örgütü Başkanı Velid Saffur, Şam Deklerasyonu Genel Sekreteri Enes Abdullah, ABD’de yaşayan Suriyeli İnsan Hakları Eylemcisi Rıdvan Ziyadeh, Kürt temsilcilerden Muhammed Raşit, Suriyeli alimlerden Halid Kendu, ayaklanma hareketine önderlik edenlerden Hamalı Şeyh Adnan el Arur ve Şeyh Abdurrahman Dımaşk, Suriye Hukukçular Birliği Başkanı Yasin Mahili gibi içerde ve dışarıdaki muhalefetin önde gelen isimleri yer almıştır. Genel olarak Konferans’a laiklik yanlısı hareketler, İslamcı gruplar, Arap aşiret liderleri, Kürtler, İnsan Hakları Örgütleri, gençler gibi farklı muhalif hareketlerin temsilcileri katılmıştır.<br /><br />Suriyeli muhalifler son aylarda Türkiye’de düzenledikleri toplantılar dizisi ile daha örgütlü ve birlikte hareket etme konusunda çaba sarf etmektedir. Ancak bu toplantıda da makro hedeflere yönelik ortak hareket stratejilerinin belirlenmesinden ziyade grup çıkarlarının ön plana çıkmış olması Konferansın başarısını gölgelemiştir. Kürt gruplar ve aşiret liderlerinin etnik, mahalli talepler gündeme getirmeleri diğer muhalif gruplarla aralarında sorun yaşanmasına neden olmuştur. Görüş farklılıkları; güçlü, meşruiyeti olan bir Komitenin seçilmesine engel olmuştur. 25 üyeli Konsey ve 11 kişilik Komite güçlü siyasi kişiler arasından seçilememiştir. Bu da başarı şansı az olan zayıf bir Konsey’in oluşmasına neden olmuştur.<br /><br />Konferansın başarısını gölgeleyen bir diğer unsur İstanbul Konferansına paralel olarak aynı gün içinde Şam’da düzenlenmesi planlanan Konferans’ın Suriye yönetiminin engellemesi nedeniyle gerçekleştirilememesi olmuştur. Suriyeli güvenlik güçleri Şam’daki Konferansa 14 kişinin ölümü ile sonuçlanan bir müdahale gerçekleştirmiştir. İçerdeki ve dışarıdaki muhaliflerin Şam ve İstanbul’da paralel bir Konferans düzenlemeyi başarmaları en geniş tabanlı muhalif hareketinin hayata geçirilmesi anlamını taşıyacaktı. Bu da şimdiye kadarki meşruiyeti en güçlü hareket olacaktı. Şam’daki Konferansın düzenlenememesi bu görüntüyü engellemiş ayrıca İstanbul’daki Konferansın başarısını da olumsuz etkilemiştir. Dışarıdaki muhalefet ile içerdeki muhalefet arasında kurulması planlanan bağ kurulamamış, muhalif hareketin esas gücü olan Şam ayağı zayıf kalmıştır. Ayrıca Esad yönetimi karşısında sergilenmek istenen geniş tabanlı muhalefet fotoğrafı ortaya konamamıştır.<br /><br />İstanbul Konferansında görüş farklılıkları nedeniyle bir araya gelinememesi bundan sonraki süreçte muhalif grupların ortak Konferans düzenlemekten ziyade her bir grubun kendi başına Konferanslar düzenlenmesine neden olabilir. Konferans hangi gruplar ve kişilerin muhalif hareket içinde etkin şekilde yer aldığını göstermesi, şimdiye kadar fikirlerini bilmediği grupların birbirini anlaması ve tanımasını sağlaması açısından faydalı olmuştur. Ancak esas amaç olan dağınık haldeki muhalefetin birlikte hareket etmesi yönündeki beklentiler açısından istenen amaca ulaşılamamıştır.<br /><br />Konferansta muhalif gruplar arasındaki görüş ayrılıklarını azaltmak yönünde çaba gösterilmiştir. Bu çerçevede ortak bir cephe oluşturulmaya çalışılmıştır. Tüm grupların üzerinde mutabık kaldıkları konu, “demokratik ve sivil bir devlet hedefi” olmuştur. Ayrıca siyasi mahkumlar serbest bırakılıncaya ve Suriye sokaklarındaki askeri birlikler çekilinceye kadar rejimle diyalogun reddedilmesi konusunda da görüş birliği sağlanmıştır. Toplantıda görüş ayrılığı yaşayan başlıca gruplar Arap aşiretleri ve Kürt gruplar olmuştur. Bazı aşiret liderleri kendilerine yeterince önem verilmediğinden yakınmış, Kürt gruplar da Kürtlerin haklarının tanınmaması üzerine konferanstan çekilmiştir.<br /><br />Suriyeli muhalif grupların İstanbul toplantısı, Türkiye'nin ev sahipliği yaptığı Libya Temas Grubu’nun İstanbul'da düzenlenen toplantısından bir gün sonra gerçekleşmiştir. Türkiye ve ABD Dışişleri Bakanları’nı toplantının ardından düzenlediği ortak basın toplantısında Suriye’ye yönelik de mesajlar vermiştir. ABD Dışişleri Bakanı Hillary Clinton, Suriyeli muhaliflerin toplantısına ilişkin olarak “Suriye’deki muhalefeti halk yapıyor, ABD yapmıyor. Suriye’nin geleceği Suriye halkına bağlıdır ama muhalefetin bir araya gelme çabası da siyasi reformun çok önemli bir parçasıdır. Muhalefet oluşturmaya çalışıyorlar ve hükümetle barış içinde olacakları bir gelecek kurmaya çalışıyorlar.” ifadelerini kullanmıştır. Bu ifadelerden ABD’nin Suriyeli muhaliflerle doğrudan temas halinde gözükmeme çabası içinde olduğu görülmektedir. ABD’nin Suriye’deki değişim hareketine müdahalesi doğrudan sürece müdahil olmaktan ziyade iç dinamiklerin desteklenmesi yoluyla olmaktadır. Bu da Türkiye üzerinden yürütülmeye çalışılmaktadır. Aynı basın toplantısında açıklama yapan Türkiye Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu da, “Suriye’de halkın taleplerini göz önüne alan bir reform sürecini gerekli gördüklerini” açıklamış ve “Suriye reformları bir an önce başlatmasını gerektiğini ve sivillere karşı aşırı güç kullanmaktan kaçınılması” telkininde bulunarak Türkiye’nin Esad yönetimine karşı eleştirel yaklaşımını sürdürmüştür. Davutoğlu’nun ifadelerinde en dikkat çekici noktalardan biri “Suriye’de muhalefetin gelişebilmesinin gerekliliği” olmuştur. Bu ifade Esad yönetiminden son aylarda rahatsızlığını açıkça dile getiren Ankara’nın bundan sonraki süreçte beklentilerinin karşılanmaması durumunda muhalefetin profilinin artırma çabası içinde olacağının işaretidir.<br /><br />“Suriye için İstanbul Buluşması” Konferansı’nın ardından yayınlanan sonuç bildirgesi şu şekildedir [1]:<br /><br />1. Suriye halkı bütün dünya halkları gibi özgür ve onurlu yaşamayı hak etmektedir.<br /><br />2. Suriye’de akan kan bir an önce durdurulmalı, işkence ve keyfi tutuklamalara derhal son verilmelidir.<br /><br />3. Dünya basının Suriye’ye girmesi sağlanmalı ve Suriye halkının basın özgürlüğü için bilişim ve iletişim kanallarının önündeki tüm engeller kaldırılmalıdır.<br /><br />4. Tüm dünyanın tabii yönelimi olan ve uygulaması yolunda da hemen her yerde önemli adımların atıldığı düşünce hürriyeti, gösteri yapma hürriyeti gibi haklar ve özgürlükler konusunda gerekli düzenlemeler yapılmalı, dayatmacı ve baskıcı anlayışlar terk edilmelidir.<br /><br />5. Siyasi yasaklar kaldırılmalı ve tutuklular serbest bırakılmalıdır.<br /><br />6. Ortadoğu ve tüm dünya yeni küresel gelişmelerle ilerlerken kan ve zulümle bir düzenin devam ettirilemeyeceğinin farkına varılmalıdır.<br /><br />7. Etnik, dini, mezhebi, bölgesel bütün ayrımcılıklara karşı olunmalı, bütün toplum kesimlerine eşit mesafede davranılmalıdır.<br /><br />8. Yukarıda zikredilen isteklerin derhal yerine getirilmemesi ya da oyalanma taktiğiyle geçiştirilmesi, hem Beşar Esad için hem de Suriye için olumsuz sonuçlar doğurmaktadır. Derhal kan akıtmaya son verilmeli. Toplu ve keyfi tutuklamalar sonlandırılmalıdır. Halka korku yayarak sonuç alınamayacağının farkına varılmalıdır.<br /><br />9. Tek parti egemenliğinden kurtulup siyasal eşitliğe ve yarışmaya yer veren çok partili sisteme geçilmelidir. Hemen seçime gidilmelidir. Dünyanın medeni devletleri gibi herkesin onayıyla yeni bir anayasa yapılmalıdır.<br /><br />10. Biz, Suriye halkı olarak meşru ve insani haklarımızı sivil ve demokratik eylemlerle talep etmeye devam edeceğiz. Suriye’ye karşı dış müdahalelere, bölünmeye yol açacak girişimlere ve silahlanmaya karşıyız.<br /><br />11. Vakit daralıyor, ancak olumsuz gidişatı tersine çevirme imkan ve kabiliyeti vardır. Bu toplantı neticesinde, bizler İstanbul’dan tüm dünyaya yukarıdakileri büyük bir inanç ve kararlılıkla duyurmak istiyoruz: Suriye bir yol ayırımına gelmiştir; ya hukukun işlediği, özgür, müreffeh bir dünya devleti olacaktır ya da zulmün, diktatörlüğün, kan ve gözyaşının hüküm sürdüğü bir ülke olarak anılacaktır. Bizler taleplerimizden asla vazgeçmeyeceğiz. Bundan sonra da yaşanacakların sorumluluğunun, şu an sorumluluk makamında olan Esad’a ait olacağını kamuoyuyla bir kez daha paylaşıyoruz.<br /><br />Konferansta yer alan diğer bir önemli grup Suriye’deki halk ayaklanmasının temel itici gücünü oluşturan bağımsız gençlerdir. “Suriye 17 Nisan Demokratik Değişim Gençliği” isimli bir çatı örgütü altında birleşen gençler Suriye yönetiminden beklentilerini içeren bir bildiri yayınlamıştır. Bu bildiride dile getirilen talepler ise şu şekildedir [2]:<br /><br />1- Esad rejimi düşürülene kadar barışçıl mücadeleye devam edilmesi ve yabancı askeri müdahaleye karşı konulması.<br /><br />2 - Yönetimin barışçıl yollarla el değiştirmesi, geçici hükümetin kurulması, polis devletinin anayasa, parlamento ve devlet başkanlığı sistemine dönüştürülmesi.<br /><br />3 - Çoğulcu, demokratik ve Suriyelilerin gelecek ile ilgili hedeflerini içeren vatandaşlık esasına dayalı bir anayasal devlet kurulması.<br /><br />4 - Eşitliğe dayanan dini ve ırki hassasiyetleri gözeten Müslüman, Hıristiyan ve diğer kavimlere saygı gösteren bir sistem oluşturulması.<br /><br />Bu metinlerden anlaşıldığı üzere tüm Suriyeli muhalifler ülkenin Esad sonrasında bir kaos ortamına sürüklenmesinden kaygılanmaktadır. Esad rejiminin yıkılmasını savunmakla beraber bunun kesinlikle iç dinamikler harekete geçirilerek başarılması düşüncesi ağır basmaktadır. Yabancı müdahalenin reddi hem muhalefetin Suriye halkı nezdindeki meşruiyetinin koruma düşüncesinin hem de bu müdahalenin ülkeyi Irak benzeri bir kaos ortamına sürükleyebileceği endişesinin sonucudur. Suriye muhalefetinin ABD ve Batı ile mesafeli gözükmesinin en önemli nedenleri hem bu ülkelere güven duymamaları hem de Suriye halkının gözündeki meşruiyetlerini koruma çabasıdır. Batı ile iletişim Suriye halkının da güvendiği Türkiye üzerinden gerçekleştirilmektedir. Muhtemelen ABD de Suriye muhalefetinin güvenirliğini olumsuz etkilememek için muhalefetle fazla yakın oldukları şeklinde bir görüntü vermek istememektedir.<br /><br /><br />Dipnotlar:<br /><br />[1] “Suriye için İstanbul Buluşması” Forumunun Sonuç Bildirisi Açıklandı, İHH İnsani Yardım Vakfı İnternet Sitesi, Haber için bkz.: <a href="https://www.ihh.org.tr/suriye-icin-istanbul-bulusmasi-forumunun-sonuc-bildirisi-aciklandi/">https://www.ihh.org.tr/suriye-icin-istanbul-bulusmasi-forumunun-sonuc-bildirisi-aciklandi/</a><br /><br />[2] Suriye'de Değişim Gençliği Taleplerini Sıraladı”, HaberPan Haber Sitesi, Haber için bkz.: <a href="http://www.haberpan.com/haber/suriyede-degisim-gencligi-taleplerini-siraladi">http://www.haberpan.com/haber/suriyede-degisim-gencligi-taleplerini-siraladi</a>.</div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-65865619515245691602011-07-04T13:54:00.001+03:002011-07-04T13:57:02.544+03:00INTERVIEW WITH THE FORMER SECRETARY GENERAL OF THE MUSLIM BROTHERHOOD IN SYRIA AND MEMBER OF THE SHURA (CONSULTATIVE) COUNCIL ALI SADREDDINE-BAYANOUNI<div align="justify"><em>The Syrian Muslim Brotherhood is an important political movement that had a role in the political sphere of Syria since the independence of Syria. At first placing itself within the democratic process in Syria, the movement approached to the outside of the system after its alienation from Ba’ath Party when they came into power. The movement lost its organizational power after the so-called Hama massacre in 1982. However, considering the intellectuality and national support, the movement has preserved itself to the present time. In the days during which one observes opposing national movements in Syria in a way to alter the regime, the most important topic discussed is what alternative the Bashar al-Assad regime has. The Syrian Muslim Brotherhood answers this question as “a democratic, civil administration that derives its authority from the will of nation”. When a real democratic structure is formed, the Muslim Brotherhood will be one of the most important actors in the near future of the Syrian political life. <br /></em></div><br /><div align="justify"><strong>First of all, would you please introduce yourself?</strong><br /><br />I am Ali Sadreddine Bayanouni, a lawyer. I was born in 1938 in Aleppo, Syria. I have worked as the Secretary General of the Syrian Muslim Brotherhood for 14 years until 2010. Currently, I work as a member of the Shura (Consultative) Council of the Community.<br /><br /><strong>Syrian Muslim Brotherhood is thought to be, despite its weak organizational power in Syria, one of the mightiest movements on the base. Does the Syrian Muslim Brotherhood have a direct role in insurgence movements in Syria and if there is a free election, how much of the nation do you think will support you?</strong><br /><br />When we consider the insurgence movement in Syria by considering all the criteria, it would be better to identify it as a national resistance movement. All the nationals from different political and community ties participate in this resistance. No one can attribute this revolution to himself. In Syrian community our very existence depends on the belief of the people on this idea and trust of the community to its people. Our presence in the Syrian community has spread to all cities, towns and villages in Syria that Allah has bestowed. The ones supporting us join the communal movement with other citizens. No one receives a directive. We announced that we are very close to the communal movement and we support this movement. We do not think about any attempts of national supremacy and a show of force. Therefore, we do not try to set a social rate for ourselves.<br /><br /><strong>Do you think that after the insurgence movements Bashar al-Assad needs to cease the administration or do you think that it is also possible to go with al-Assad after making some reforms?<br /></strong><br />The Syrian state, in order to embrace a truly democratic regime, needs a restructuring with some modern bases. And this cannot be realized partially or in form through reforms. What is needed is to establish a structure that makes it possible to have a new, modern, democratic, multi-party system in which government change is easy and rule of law is the basis. This should be done in a transparent environment. If the topics are dealt and problems are discussed this way, personal problems will be left behind. Some people hoped that the necessary changes were to be done by the regime directly. Now, we are in a position in which promises do not generate any benefits. Very urgent and concrete actions are needed. But backward steps are taken.<br /><br /><strong>What kind of a political structure do you prognosticate as the Muslim Brotherhood Community in case the Bashar al-Assad regime collapses?<br /></strong><br />When the Ottoman state collapsed in the early 20th century, the Syrians announced that they would participate in the general Syria Congress. Before the Sykes Picot Agreement and French invasion, they established the bases of the new states. Most sides try to spread fear with the claim of absence of an alternative regime in Syria. We do not argue that a shift to a new state is going to be smooth and easy. Because, the dictatorial regime has destroyed the bases of the civil society, but this shift will never be scary. The Islamic flow had an active presence in the General Syrian Congress. Lebanese Sheikh Rashid Reza performed as the Director of the Congress for a while. Besides, the Muslim Brotherhood Community took active part in democratic processes in Syria. Dr. Mustafa El Sebci worked as the Vice President of the National Assembly. We do not emulate anything but national partnership. We want our community to have an active role in this partnership.<br /><br /><strong>After the “Change in Syria Conference” that took place in the last weeks in Antalya in which different Syrian opponent groups got together, there was some news indicating that to the final resolution of the conference despite the endeavours of other opponents with the influence of the Muslim Brotherhood Community, the article about “secularism” was not added. Can you summarize your perspective of “secularism”?</strong><br /><br />We do not want to enter into a fight of terms. Secularism is a phenomenon that was born within the hostile relations between the church and the palace in the Christian European history. Theocratic religious state is not acceptable phenomenon historically by the Muslims. As the modern law professors reached a consensus on the matter, the core of the Islam sharia (law) is a civil and modern one. All the modern agreements starting from the rulers and the ruled ones are consent-based civil agreements. According to the consensus reached by all the experts of sharia, the nation is the source of authority (legislation, execution and judiciary). The ruler, on the other hand, derives his authority from the nation that is obeying with its free and communal will. And that is the core of the modern state that we demand. The separation of the moral dimension from the state led to the corruption of material and personal condition. Despite this, we believe that it is not appropriate to drag the Syrian opponents to the post-election struggles. The Syrian nation will have the right to decide however they want amongst the options they have.<br /><br /><strong>Syrian Muslim Brotherhood is known to be supported by the Syrian Sunni Arabs more. However, there are other religious groups in Syria such as Arab Alawis, Druzes, and Christians. What is your stance towards these groups and how are your relations with them? What is the position of these minority groups in your political and communal structure that you anticipate?<br /></strong><br />We do not like the use of the term Sunni Arabs in Syria. The Syrian nation has an open identity. The Syrian community has a pressing majority of Muslims and Arabs. Nevertheless, we strive hard to establish a nation state. According to this, nationals are equal in terms of their devotion to the motherland and citizenship is, by itself, a core of rights and obligations. Thus, we can establish a state in which nationals are equal. In this state, the Muslims, Christians, Arabs, Kurds, Sunnis, Alawis and Druzes happen to be equal under the rule of law and shade of the civil state. The colourful formation of Syria is parallel to the history of this motherland’s existence. This variety has become a fortune for our country and never become a factor of suppression, separation and to separate.<br /><br /><strong>The Syrian opponent groups consist of different groups segments having different views such as the liberals, Islamic movements and minorities. It seems that the common target of all these groups is to change the regime. Do you believe that these groups will have a peaceful shifting period in case of a regime change in Syria and do you also think that these groups will live in peace together?</strong><br /><br />The groups and communities you mentioned have lived together throughout history. A state in which nationals are equal becomes a pot that melts all these differences in a national phenomenon. Then, all the citizens happen to use the same rights, do the things they are responsible to do and have the right to be a part of everything at the same level.<br /><br /><strong>Amongst the opponent groups in Syria, there are also the Kurds. We know the existence of different opponent Kurdish political groups. They have diverse demands ranging from taking citizenship rights to desire of having autonomy. What do you think that which demands can be granted and which cannot? Are you in favour of a mighty central authority or loose federal structure?</strong><br /><br />We support the fair demands of all Syrians regarding the nation. For all formations, we support these rights. Because there rights are a part of national demands. We determined our attitude towards Kurdish issue through releasing declaration. We want to draw a line between the strong central authority and decentralized authority advocating local activities. Then, we can form our national function that is going to realize our targets.<br /><br /><strong>How do you evaulate the policies implemented by Turkey towards opponent groosroots movement in Syria?</strong><br /><br />Turkey – Syria relations have religious, historical, cultural and geographic dimensions. Turkish people at both state level and public level have showed great affinity to the Syrians. However, the progress of the case in Syria does not only entail emotional but also practical and concrete attitudes. We, especially after the elections, expect from the rulers to have an attitude that is compatible with improving the situation in Syria.<br /><br /><strong>What do you think about Turkey in doing more compared to the policy that is currently pursued in Turkey?</strong><br /><br />We believe that Turkey gravitates towards a leadership of international and regional attitude in defending the Syrian nation. The Turks will make more pressures on the <a name="_GoBack"></a>system; on the other hand, they will support the citizens. <br /><br /><strong>Mr. Bayanouni, thanks a lot for sharing priceless knowledge of yours with us.</strong><br /><br /><br /><em>*This interview was conducted on June 11, 2011 on internet by the Centre of Middle Eastern Strategic Studies Middle East Advisor, Assoc. Prof. Dr. Veysel Ayhan, and the Centre of Middle Eastern Strategic Studies Middle East Specialist, Oytun Orhan, with Ali Sadreddine Bayanouni who is living in London.</em> </div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-91407833182949865972011-07-04T13:52:00.002+03:002011-07-04T13:59:02.370+03:00SURİYE MÜSLÜMAN KARDEŞLER CEMAATİNİN ESKİ GENEL SEKRETERİ VE ŞURA MECLİSİ ÜYESİ ALİ SADRETTİN EL-BAYANUNİ İLE RÖPORTAJ<div align="justify"><em>Suriye Müslüman Kardeşler Cemaati, Suriye’nin bağımsızlığını kazandığı tarihten bu yana Suriye siyasal yaşamında bir şekilde yer almış son derece önemli bir siyasal harekettir. İlk başlarda Suriye’de demokratik sürecin içinde yer alan ancak Baas Partisi’nin iktidara gelmesi ile dışlanan Hareket sistem dışı mücadeleye yönelmiştir. 1982 yılında Hama Katliamı olarak bilinen olay neticesinde Suriye içinde örgütsel gücünü kaybetmiştir. Ancak düşünsel ve halk desteği anlamında etkisini günümüze kadar korumuştur. Suriye’de rejimi değiştirme potansiyeline sahip muhalif halk hareketlerinin yaşandığı şu günlerde üzerinde tartışılan konuların başında Beşar Esad yönetiminin alternatifinin ne olduğu gelmektedir. Suriye Müslüman Kardeşler hareketi bu soruya “demokratik, sivil, otoritesini halkın iradesinden alan bir yönetim” şeklinde yanıt vermektedir. Gerçek bir demokratik yapının kurulması durumunda Suriye siyasal yaşamının yakın geleceğinin en önemli aktörlerinden biri Müslüman Kardeşler olacaktır.<br /></em><br /><br /><strong>Öncelikle kısaca kendinizi tanıtabilir misiniz?<br /></strong><br />Ben avukat Ali Sadrettin Bayanuni. 1938 yılında Suriye’nin Halep şehrinde doğdum. 2010 yılına kadar 14 yıl boyunca Suriye Müslüman Kardeşler Cemaatinin genel sekreterliği görevini yürüttüm. Halen Cemaatin Şura Meclisi üyeliği görevini yürütmekteyim.<br /><br /><strong>Suriye Müslüman Kardeşleri, örgütlenme açısından Suriye’de zayıf olsa da tabanda en güçlü hareketlerden biri olduğu düşünülüyor. Suriye Müslüman Kardeşler örgütünün Suriye’deki ayaklanma hareketinde doğrudan bir rolü var mıdır ve serbest bir seçim olsa Suriye toplumunun ne kadarının sizi destekleyeceğini düşünüyorsunuz?<br /></strong><br />Suriye’de yaşanan ayaklanma hareketini bütün kriterleri dikkate alarak değerlendirdiğimizde bir milli direniş hareketi olarak nitelendirmek doğru olacaktır. Bu direnişe değişik siyasal ve toplumsal bağlılıkları olan tüm vatan evlatları katılmaktadır. Hiç kimse bu devrimi kendine mal edemez. Suriye toplumunda varlığımız insanların bu düşünceye inançları ve cemaatin insanlarına olan güvenlerine dayanmaktadır. Suriye toplumundaki mevcudiyetimiz Allah’ın bahşettiği Suriye’nin tüm şehir, kasaba ve köylerine yayılmış vaziyettedir. Bize destek verenler diğer vatandaşlarla birlikte toplumsal harekete katılıyor. Hiç kimse direk olarak bir talimat almıyor. Biz halk hareketi ile iç içe olduğumuzu ve bu hareketi desteklediğimizi ilan ettik. Hiçbir ulusal üstünlük ya da güç gösterisinde bulunmayı düşünmüyoruz. Bundan dolayıdır ki biz kendimiz için bir sosyal oran belirlemeye uğraşmıyoruz.<br /><br /><strong>Suriye’deki ayaklanma hareketi neticesinde Beşar Esad’ın artık yönetimi kesinlikle bırakması gerektiğini mi yoksa bazı reformlar yapılarak Beşar Esad ile yola devam edilebileceğini mi düşünüyorsunuz?<br /></strong><br />Suriye devletinin gerçek bir demokratik rejime kavuşması için modern esaslara göre yeniden yapılanmaya ihtiyacı vardır. Bu da kısmi veya şeklen reformlarla gerçekleşemez. İhtiyaç olan şey Suriye’de yeni, uygar, demokratik, çok partili, iktidar değişiminin yaşanabildiği, hukuk üstünlüğünün yer aldığı bir yapı inşa etmektir. Bunu şeffaf bir ortamda yapmamız gerekmektedir. Konular bu şekilde ele alınır, sorunlar bu ortamda tartışılırsa kişisel konular büyük ölçüde ikinci planda kalacaktır. Bazıları rejimin gerekli değişiklikleri direk olarak yapmasını umuyordu. Şimdi biz vaatlerin hiçbir yararının olmayacağı aşamadayız. Çok acil somut icraatlara ihtiyaç bulunmaktadır. Ancak adımlar tersi yönde atılmaktadır.<br /><br /><strong>Beşar Esad rejiminin yıkılması durumunda Müslüman Kardeşler örgütü olarak nasıl bir siyasi yapı öngörüyorsunuz?</strong><br /><br />Osmanlı Devleti 20. Yüzyıl başında yıkıldığı zaman Suriyeliler genel Suriye Kongresi’ne katılacaklarını ilan ettiler. Sykes Picot Anlaşması ve Fransız işgali gerçekleşmeden Kongre’de yeni devletlerinin esaslarını inşa ettiler. Birçok taraf, Suriye’de rejimin alternatifi olmadığı iddiası ile korku yaymaya çalışmaktadır. Biz yeni bir devlete geçişin kolay olacağını söylemiyoruz. Çünkü dikta rejimi sivil toplumun üzerinde durduğu birçok temelleri yok etti. Ancak bu geçiş hiçbir zaman korkunç olmayacaktır. İslami akımın geçmişte Genel Suriye Kongresi’nde aktif bir varlığı olmuştur. Lübnanlı Şeyh Reşit Rıza bir aşamada Kongre’nin başkanlığını üstlenmiştir. Ayrıca Müslüman Kardeşler Cemaati, Suriye’nin demokratik süreçlerinde aktif olarak yer almıştır. Dr. Mustafa El Sebci Millet Meclisi Başkan Yardımcılığı’nı üstlenmiştir. Biz gerçek bir ulusal ortaklıktan başka bir şeye özenmiyoruz. Bu ortaklık içinde Cemaatimizin de aktif rolü olsun istiyoruz.<br /><br /><strong>Antalya’da geçen haftalar içinde gerçekleşen ve Suriyeli muhalif grupların bir araya geldiği “Suriye’de Değişim Konferansı”nın yayınlanan sonuç bildirgesinde diğer muhaliflerin isteğine rağmen Müslüman Kardeşler’in etkisiyle “laiklik” ilkesinin konmadığı haberleri basında yer aldı. “Laiklik” ilkesine bakışınızı özetleyebilir misiniz?</strong><br /><br />Biz terimler savaşına girmek istemiyoruz. Laiklik, Hıristiyan Avrupa tarihinde kilise ile saray arasındaki husumet ilişkilerinden doğan bir olgudur. Teokratik dini devlet, tarihi olarak ve ayrıca Müslümanlar tarafından da kabul edilmeyen bir olgudur. Medeni hukuk hocalarının üzerinde toplu olarak mutabık kaldıkları üzere İslam şeriatı (hukuku)’nın özü sivil ve uygar bir şeriat (hukuk)’tır. Yönetenler ile yönetilenler arasındaki sözleşmeden başlamak üzere tüm medeni sözleşmeler rızaya dayalı sivil sözleşmelerdir. Tüm şeriat alimlerinin bütününün mutabakatına göre millet (ümmet) otoritenin (yasama, yürütme, yargı) kaynağıdır. Yöneten ise otoritesini kendisini özgür ve toplumsal bir iradeyle biat eden halk (ümmet)’ten alır. İşte bu bizim talep ettiğimiz medeni devletin özüdür. Ahlaki boyutu devletten ayırmak, dünyayı mali ve kişisel yolsuzluk durumuna sevk etti. Buna rağmen Suriye muhalefetini seçim sandığı sonrası çatışmalarına sürüklemenin uygun olmadığına inanıyoruz. Suriye halkı seçenekler arasından istediğine göre karar verme hakkına sahip olacaktır.<br /><br /><strong>Suriye Müslüman Kardeşler örgütünün daha çok Suriyeli Sünni Araplar tarafından desteklendiği biliniyor. Ancak Suriye’de Arap Aleviler, Dürziler, Hıristiyanlar gibi diğer dinsel gruplar da bulunuyor. Bu gruplara bakışınız ve ilişkiniz nasıldır. Öngördüğünüz siyasi ve toplumsal yapıda bu azınlık gruplarının yeri ne olacaktır?<br /></strong><br />Biz Suriye’de Sünni Arap teriminin kullanılmasını sevmiyoruz. Suriye halkının açık bir kimliği vardır. Suriye toplumu evlatlarının ezici bir çoğunluğu Müslüman ve Arap’tır. Yine de biz vatandaşlık devletinin kurulması için çalışıyoruz. Buna göre vatandaşlar vatana bağlılıkları açısından eşittir ve vatandaşlık konusu tek başına hak ve yükümlüklerin esasıdır. Böylece halkın eşit olduğu devleti kurabiliriz. Bu devlet içinde Müslüman, Hıristiyan, Arap, Kürt, Sünni, Alevi ve Dürzi toplulukların hepsi hukukun egemenliği ve sivil devletin gölgesi altında eşit olurlar. Suriye oluşumunun renk çeşitliliği bu vatanın varlığının tarihi ile paraleldir. Bu çeşitlilik ülkemiz için bir zenginlik olmuş ve hiçbir zaman zulüm, bölünme veya bölmek için faktör oluşturmamıştır.<br /><br /><strong>Suriye muhalif grupları liberaller, İslami akımlar ve azınlıklar gibi farklı kesimler ve farklı görüşe sahip gruplardan oluşuyor. Bu grupların ortak hedefi rejimi değiştirmek gibi gözükmektedir. Suriye’de bir rejim değişikliği olması durumunda bu grupların barışçıl bir değişim dönemi gerçekleştirebileceğine ve demokratik bir yapı içinde barış içinde bir arada yaşayabileceğine inanıyor musunuz?</strong><br /><br />Bahsettiğiniz topluluklar ve gruplar tarih boyunca beraberce yaşamışlardır. Halkın eşit olduğu devlet tek bir ulusal olgu içinde tüm bu farklılıkları eriten bir pota olur. O zaman tüm vatandaşlar aynı hakları kullanmaya, üzerlerine düşen her şeyi yapmaya ve her şeye aynı seviyede ortak olma hakkına sahip olurlar.<br /><br /><strong>Suriye’deki muhalif gruplar arasında Kürtler de bulunuyor. Birçok farklı Kürt muhalif parti olduğunu biliyoruz. Bunların vatandaşlık haklarını almaktan özerklik isteklerine varan farklı boyutlarda talepleri söz konusu. Suriyeli Kürtlerin hangi taleplerinin karşılanabilir hangilerinin karşılanamaz olduğunu düşünüyorsunuz? Güçlü bir merkezi otorite mi yoksa gevşek federal bir yapıdan mı yanasınız?</strong><br /><br />Biz tüm Suriyeli vatandaşların halkla ilgili adil taleplerinin yanındayız. Tüm oluşumlar için bu hakları destekliyoruz. Çünkü bu haklar milli taleplerin bir parçasıdır. Biz bir bildiri yayınlayarak Kürt meselesi konusunda tutumumuzu belirledik. Biz güçlü merkezi yapı ile yerel faaliyetleri destekleyen ademi merkezi anlayış arasında bir yol çizmek istiyoruz. O zaman hedeflerimizi gerçekleştirecek olan ulusal denklememizi kurmuş olabiliriz.<br /><br /><strong>Suriye’deki muhalif halk hareketine ilişkin Türkiye’nin uyguladığı politikayı nasıl değerlendiriyorsunuz?</strong><br /><br />Türkiye ve Suriye ilişkileri dini, tarihi, kültürel ve coğrafi boyutlara sahiptir. Türkler ister halk seviyesinde ister devlet olarak Suriye halkına karşı büyük bir yakınlık gösterdiler. Ancak Suriye’deki durumun ilerlemesi sadece duygusal değil daha çok pratiğe yönelik somut tutumları gerektirmektedir. Biz özellikle seçimlerden sonra Türkiye’yi yönetenlerden Suriye’de durumun gelişmesi ile daha fazla bağdaşan tutumlar almasını beklemekteyiz.<br /><br /><strong>Türkiye’nin şu an uygulamakta olduğu politikadan daha fazla neler yapabileceğini düşünüyorsunuz?</strong><br /><br />Biz Türkiye’nin Suriye halkını savunmak üzere uluslararası ve bölgesel bir tutumun lideri olmaya doğru yöneldiğine inanıyoruz. Türkler bir yandan sisteme daha çok baskı yapmaya çalışacak, diğer yandan da vatandaşları desteklemeye çalışacaktır.<br /><br /><strong>Sayın Bayanuni, değerli bilgilerinizi bizimle paylaştığınız için çok teşekkür ederiz.</strong><br /><br /><br /><em>* Bu röportaj 11 Haziran 2011 tarihinde ORSAM Ortadoğu Danışmanı Doç. Dr. Veysel Ayhan ve ORSAM Ortadoğu Uzmanı Oytun Orhan tarafından Londra’da ikamet eden Ali Sadrettin El Bayanuni ile internet üzerinden gerçekleştirilmiştir.</em></div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-29864728573932895792011-07-01T15:17:00.002+03:002011-07-01T15:21:55.625+03:00SURİYELİ MUHALİFLER - 7: SURİYE TÜRKMEN HAREKETİ SÖZCÜSÜ ALİ ÖZTÜRKMEN İLE RÖPORTAJ<div align="justify"><em>Suriye’de yaşanan muhalif halk hareketleri uzun yıllardır sesini fazla yükseltemeyen grupların Suriye siyaset sahnesine çıkmasına fırsat tanıyor. Bu gruplardan biri de Suriyeli Türkmenler. Antalya’da düzenlenen Suriyeli muhalifler toplantısına Türkmenleri temsilen henüz örgütlenme aşamasında olan Suriye Türkmen Hareketi (STH) Sözcüsü Ali Öztürkmen katılmıştır. Hareket olası bir rejim değişikliği durumunda oluşacak yeni siyasal yapılanmada Türkmen haklarının korunması adına mücadele yürütmektedir. Antalya toplantısının sonuç bildirgesinde STH’nin çabaları sayesinde Suriye’yi oluşturan topluluklar arasında Türkmenler de yer almıştır. Öztürkmen ile gerçekleştirdiğimiz mülakatta Suriyeli Türkmenlerin durumunu, Suriye’deki isyan hareketine bakışlarını ve Türkiye’den beklentilerini konuştuk.</em><br /><br /><strong>Sayın Öztürkmen öncelikle Suriye Türkleri hakkında genel bir bilgi verebilir misiniz?<br /></strong><br />Suriye Türkmenlerinin bugün bilinen Suriye coğrafyasına geliş tarihleri 1060-1070’li yıllar arasındadır. Selçuklu Dönemi’nde Oğuz boylarının bu topraklara göç etmesiyle başlamıştır. Selçuklular, Selçuklu Devletini kurup yönetimi atabeylere bırakmasından sonra Türkmenler bu coğrafyada etkin bir rol oynamaya başlamıştır. Özellikle Haçlı Seferleri’nde ve Kudüs’ün fethi sırasında önemli faktör olmuşlardır. Türkmenlerin bu topraklardaki varlıkları, Selçuklularla başlayıp, Osmanlı’nın Birinci Dünya Savaşı sonucu bu toprakları kaybetmesine kadar, 1000 yıllık bir tarihe dayanmaktadır. Daha sonra Fransız mandasına bırakılan topraklar, bugünkü Ortadoğu’yu oluşturmaktadır; Suriye, Filistin, Lübnan ve Irak. Türk unsuru bu toplumları oluşturan gruplardan biridir.<br /><br /><strong>Suriye Türkmenleri’nin şu an ki nüfusu nedir? Genel olarak nerelerde yaşamaktadırlar?</strong><br /><br />Yoğunluk olarak Halep vilayetinde yaşamaktadırlar. Halep vilayetinin şehir merkezinde ve yaklaşık olarak 140 köyünde yaşamaktadırlar. Bu köyler doğuda Celavlus sınırından başlayıp, Azez ve Afrin’e doğru uzanır. Halep’ten sonra, Türklerin yoğun olarak yaşadıkları ikinci il Humus’tur. Humus’ta şehir merkezinde ve yaklaşık 60 köyde Türkler yaşamaktadır. Türklerin yoğun olarak yaşadığı diğer bir il Lazkiye’dir. Lazkiye’de “Bayır Bucak Türkmenleri” olarak bilinmektedirler ve 70’ten fazla köyümüz vardır. Ayrıca Şam’ı “kutsal kent” kabul edip oraya yerleşen çok sayıda Türkmen vardır. Şam’ın kırsal kesiminde ise 4-5 Türkmen köyü vardır. Golan Tepeleri’nin işgal edilmesinden sonra burada bulunan yaklaşık 20 tane Türkmen Köyü’ndeki Türkmenler Şam şehir merkezine ve varoşlarına gelmiştir. Türkiye ile sınır olan Rakka vilayetinde yaklaşık 10, Hama’da 10, İdlip’te 5 ve Dara’da 5 Türkmen köyü bulunmaktadır. Türkmenler Suriye’de çok geniş bir coğrafyaya dağılmış durumdadır. Bu nüfusa rağmen Türkmenlerin bugün Suriye siyasetinde yer alamamalarının nedeni yıllardan beri büyük baskı altında yaşamış olmalarıdır. Fransız mandası döneminde başlayan ve milliyetçi Arap rejimlerinde, Baas rejiminde süren bu ağır baskılar sonucu Türkmenler Türk Dünyası’ndan kopmuş ve asimile olmuştur. Bugün Ortadoğu’da Tunus’tan başlayıp Suriye’ye kadar esen bu bağımsızlık rüzgarı Türkmenlere, Suriye’nin bu yeni oluşumu içerisinde etkin bir rol oynama isteği uyandırmıştır.<br /><br /><strong>Şu an Suriye’deki halk hareketleri içinde Türkmenler de yer almakta mıdır?</strong><br /><br />Türkmenler bir örgütlenme çerçevesinde değil, bireysel olarak hareket etmektedir. Suriye Türkmenleri olarak amacımız, yeni oluşumda haklarımızın korunmasını sağlamak ve Suriye’yi oluşturan üç ana unsurdan (Arap, Kürt, Türkmen) biri olduğumuzu kabul ettirmektir. Bugünkü verilere göre Suriye’de yaklaşık 3,5 milyon Türkmen vardır. Suriye Türkmenleri’nin % 99’u Sünni, Halep’te bulunan az bir bölümü ise Şii’dir. Bunlar Anadolu Alevileri’ndendir. Suriye Türkmenleri genellikle Halep’te geçmişteki boy yapılarını korumaktadır. Aşiret yapısına sahiptirler. Diğer Türkmen bölgelerinde bunu göremeyiz.<br /><br /><strong>En büyük Türkmen aşiretleri hangileridir?</strong><br /><br />En büyüğü Beydili Boyu’dur. Diğeri İlbeyli Boyu’dur. Her iki boy da Halep’tedir. Sivas’tan gelmektedirler.<br /><br /><strong>Suriye’deki Türkmen nüfusu için 3,5 milyon dediniz. Bu rakama dilini unutmuş olan Türkmenleri katıyor musunuz? Eğer katıyorsanız dilini ve kimliğini koruyan Türkmenlerin sayısı nedir?<br /></strong><br />Dilini koruyan Türkmen sayısı yaklaşık 1,5 milyondur. Bu da yaklaşık olarak % 5’e tekabül eder. Diğer 1 milyon kişi ise Türkçeyi unutmuş ama kimliğini kaybetmemiştir. Halep’te, Humus’ta dilini unutmuş ama Türkmen kimliğini bilen, koruyan Türkmen ailesi vardır.<br /><br /><strong>Suriye Türkmeni’nin kimliğinin yapı taşı sizce nedir? Müslümanlık mı daha belirleyicidir, Türkmen olmak mı yoksa Suriyeli olmak mı?</strong><br /><br />Yılların getirdiği baskı nedeni ile çoğu bölgelerde İslam kimliği ön plandadır. Türklüğün unutulması, Türkmenlerin pasifleştirilmesinin sonucudur. Çoğu Türkmen, özellikle, iç bölgelerde ve kırsal kesimlerde yaşayanlar, Türkmen’in ne anlama geldiğini bilmemektedir. Bu kendi kültüründen, tarihinden baskı sonucu koparılmanın sonucudur.<br /><br /><strong>Suriyeli Türkmenlerin bir çatı örgütü var mı? Bildiğim kadarıyla partileşme olmadı ama mesela bir derneğiniz var mı?<br /></strong><br />Eski Baas rejiminde Suriye Türkmenlerine hiçbir örgütsel hak tanınmamıştır. Ne bir dernek kurma ne de siyasi hareket imkanı bulabilmişlerdir. Bazı bölgelerde Türkmenlerin kendi dillerinde türkü söylemeleri bile yasaklanmıştır. Böyle bir rejimde Türkmenler örgütsel hayata geçme imkanı bulamamıştır. Ama bu yeni oluşum içinde umut ediyoruz ki Türkmenler siyasal ve toplumsal bir hareket olarak haklarını savunabilecek duruma gelirler.<br /><br /><strong>Türkmen kimliğini savunacak bir hareket için taban olduğunu düşünüyor musunuz?</strong><br /><br />Türkmen halkı, özellikle aydın kesim büyük bir istek içerisindedir. Böyle bir hareketi halk arzulamaktadır. Bugüne kadar olmaması Suriye Türkmenlerinin büyük bir bölümünün eğitimsiz olmasından ve Baas propagandalarının etkin olmasından kaynaklanmaktadır. Ayrıca din faktörü yanlış yansıtılmıştır. Dinin üstün kimlik olarak tanınması ve Türkmen kimliğinin asimile edilmesi en büyük engellerden olmuştur. Bu da rejim tarafından desteklenen din adamlarının yaptığı propagandalarla sağlanmıştır. Benim kanaatime göre Suriyeli Türkmenler bu hareketin büyük arzusu içindedirler. Suriye’de bugünden sonra uygulanacak rejim, sivil demokratik bir sistem olacaktır. Suriye’deki tüm halkların çıkarlarını gözetecek, modern ve sivil bir demokrasi gerekmektedir. Başka bir sistem Suriye halklarının çıkarlarını gözetemeyecektir.<br /><br /><strong>Suriye’de yaşanan son ayaklanmalarda Türkmenlerin pozisyonu nedir? Ortak bir tavır sergiliyorlar mı? Rejimi destekleyenler bulunmakta mıdır?</strong><br /><br />Türkmenler yıllardır bu fırsatı beklemektedir. Türkmenler dünya şartları içinde bu rejimin daha uzun sürmeyeceğini bilmektedir. Fakat ne yazık ki kendi örgütlenmelerini bu olaylardan önce gerçekleştiremediler. Bunun da tek nedeni az önce de söylediğim gibi yılların getirdiği korkudur. Türkmenler muhalif hareketlere destek vermektedir. Örneğin Humus Türkmenleri muhalif hareketlerde büyük rol oynamaktadır. Humus’ta 15’ten fazla şehit verdik. Ayrıca yüzlerce kayıp ve tutuklu Türkmen var. Lübnan sınırındaki iki Türkmen köyü ayaklandıkları için Baas çeteleri tarafından bombalanmıştır. Oralara ulaşma imkanımız olmadığı için tahmini rakamlar verebiliyorum. Bugün Suriye Türkmenler yaklaşık olarak 100 kayıp vermiştir. Şam ve Lazkiye’de 2 şehidimiz var. Kayıplarımız ve tutuklularımız hakkında elimizde kesin bilgiler yoktur.<br /><br /><strong>Bu tür değişim dönemlerinde bir grubun siyasi bir hareketi olması çok önemlidir. Bu sayede yeni oluşacak yapıda mümkün olduğu kadar çok paya sahip olmak için çaba sarf edilebilir. Antalya’da düzenlenmekte olan Suriyeli muhaliflerin toplantısında Türkmenlerin sesini duyurma noktasında bir eksikliği olduğunu düşünüyor musunuz, daha fazla neler yapılabilir?<br /></strong><br />En büyük eksiklik Türkmen hareketinin örgütlenmemiş olmasıdır. Bu konuda çok geç kalındı. Çünkü Suriye Türkleri yıllardır unutulmuş dış Türklerdi. 1996’da Baas rejimi tarafından yapılan katliamlar sonucu dünya gündemine gelebildik. Ayrıca Türkmenlere baskılar sonucu örgütlenme şansı tanınmamışken Kürtler eski sistemden yararlanmıştır. Örgütsel alt yapılarını hazırlamıştır ve bugün imkanları vardır. Türkmen hareketinin en kısa zamanda örgütsel hale gelmesi gerekmektedir. Bunun için Suriye Türkleri Derneği ve Suriye İnsan Hakları Derneği kurulması ve bunlar da siyasal bir partinin tabanını oluşturacak şekilde faaliyet göstermelidir.<br /><br /><strong>Rejim değişikliği durumunda nasıl bir siyasi sistem öngörüyorsunuz. Laiklik, federalizm tartışmalarına nasıl bakıyorsunuz? Bunun yanı sıra Türkmenlerin ne gibi talepleri vardır?</strong><br /><br />Öncelikle Suriye Türkmenlerinin yeni anayasada Suriye halkını oluşturan esas unsurlardan biri olarak yer almasını bekliyoruz. Ayrıca anadilde eğitim hakkının ve diğer sosyal hakların verilmesini istiyoruz. Bugüne kadar Arap faşizmi uygulanmıştır ve Türkmenlere hiçbir sosyal hakları verilmemiştir. Bu nedenle birçok Suriye Türkmen’i kendi kimliğini kaybetmiştir. Bizim amacımız kimliklerini yeniden kazanmalarını sağlamaktır. Diğer konulara gelince, Suriye’de federatif yapı olmasını beklemiyorum. Çünkü Suriye insanı içinde bulunduğu olguyu çok iyi kavramış durumdadır. Hiçbir etnik yapı belirli bir bölgede sınırlanmamıştır. Halk diğer etnik gruplarla iç içedir. Bu gruplardan bazılarının federatif yapıda toplanması mümkün değildir. Coğrafik dağılım da bu oluşuma elverişli değildir. Örneğin Türkmenler Suriye’nin birçok bölgesine dağılmış durumdadır. Bu Arap Aleviler, Hıristiyanlar ve Kürtler için de geçerlidir.<br /><br /><strong>Örneğin Fransız mandası döneminde bugünkü Suriye topraklarında söz konusu gruplara farklı siyasi yapılar oluşturulmuştu. Böyle bir yapı günümüzde mümkün müdür?<br /></strong><br />Bugünkü oluşum içinde mümkün değildir. Cumhuriyet döneminde gruplar çok dağılmıştır. Bu şartlar altında federatif yapı oluşması mümkün değildir. Örneğin Kürtlerin çoğunlukla yaşadıkları Haseke vilayetindeki Kamışlı. Kamışlı şehir merkezi Kürt ağırlıklıyken kırsal Arap ağırlıklıdır. Şehir merkezinin ayrı tutulup kırsalın ayrı tutulması düşünülemez. Kamışlı’da Kürtler, Hıristiyanlar, Ermeniler ve Süryaniler vardır. Burayı federatif bir yapıya dönüştürmek düşünülemez. Hem o grupların hem de Türkmenlerin hakkını koruyacak demokratik bir merkezi yapının daha uygun olacağını düşünmekteyim. Din açısından ise Suriye halkının %15’ini Hıristiyanlar ve farklı mezheplerden insanlar olduğu için teokratik bir siyasal sisteme kesinlikle karşıyım. Bu nedenle Suriye için en uygun sistemin sivil demokrasi olacağı kanaati içersindeyiz. Laiklik de bunun bir parçasıdır. Bugün Suriye’de Şeriatı savunacak çok az bir grup olacağını düşünüyorum.<br /><br /><strong>Suriye muhalefeti içinde ve Antalya toplantısında Müslüman Kardeşler hareketinin rolünü nasıl değerlendiriyorsunuz?<br /></strong><br />Ben çok etkili olduklarını düşünmüyorum. Antalya toplantısına Müslüman Kardeşlerden katılanlar, parti adına değil şahısları adına katılmıştır. Şeriat propagandası yapılmıştır ama katılımcılar tarafından ilgi görmemiştir. Laikliğin şuan tartışılacak bir konu olmadığı, halk hareketlerinin başarıya ulaşması durumunda konuşulması gerektiği vurgulanmıştır.<br /><br /><strong>Müslüman Kardeşlerin daha çok Sünni Arap halk tarafından desteklendiğini biliyoruz. Sizce Suriye’de Müslüman Kardeşlerin gerçek güç kaynağı nedir?</strong><br /><br />Artık halk eski düşünceleri taşımamaktadır. Suriyeliler katı dini görüşü bir kenara bıraktı ve yenidünya şartlarına uygun görüşlere kavuştu. Ben artık Müslüman Kardeşlerin eski gücünde olduğuna inanmıyorum.<br /><br /><strong>Müslüman Kardeşlerin olası bir rejim değişikliğinde ön plana çıkacağına inanmıyorsunuz?<br /></strong><br />Suriye halkının isyan hareketi sivil ve barışçıl bir harekettir. Hiçbir siyasi partinin güdümünde değildir. Bugünkü siyasi oluşumların tümü bu hareketle paraleldir. Hiçbir oluşum bu hareketin önüne geçmemektedir. Bunu Antalya toplantısında çok açık gördük. Bu Türkmenler için de, Kürtler için de Müslüman Kardeşler için de geçerlidir.<br /><br /><strong>Türkmenlerin Suriye’deki diğer gruplarla ilişkileri nasıldır?</strong><br /><br />Biz tüm gruplarla iyi ilişkilere sahibiz. Tüm gruplar diğer grupların çıkarlarına olumlu şekilde bakmaktadır. Hepsi bizim mağdur olduğumuzun farkındadır ve neden kendimizi bu kadar geç tanıttığımızı sormaktadır. Muhalif grupların hepsi Türkmenlerden olumlu söz etmektedir ve ileride haklarımızın korunacağını söylemektedirler.<br /><br /><strong>Muhalif hareketin nasıl sonuçlanacağını düşünüyorsunuz? Sizce Beşar Esad reformlar yapıp devam mı etmeli mi yoksa rejim değişikliği kaçınılmaz mıdır?<br /></strong><br />Bugün gelinen noktaya bakarsak, rejim ve halk arasında barış yolunun kalmadığını görürüz. Şu an Suriye’de 2000’den fazla insan ölmüştür. Ayrıca isimleri tespit edilmeyen birçok insan ölmüştür. Humus’ta barışçıl bir oturma eyleminde Suriye güvenlik güçleri tarafından rastgele ateş açılmıştı. 18 kişinin cesedi bizim arkadaşlarımız tarafından toplanmıştır. 50’den fazla ceset ordu arabalarına atılarak götürülmüştür. Birçok toplu mezar tespit edilmiştir. Birçok bölgeden cesetlerin verilmediğine dair haberler gelmektedir. Lazkiye’de toplu mezarlar vardır. Bu cesetler konteynırlara doldurulup denize dökülmektedir. Rejim yıllardan beri gizlediği yüzünü deşifre etmiştir. Halkı yönetecek bir sistemin halktan yetki alması gerekmektedir.<br /><br /><strong>Beşar Esad rejiminin reform yapabileceğine inanıyor musunuz?</strong><br /><br />Beşar Esad’ın rejimi babasının rejiminin uzantısıdır. Halkın sevgisi göstermeliktir. Sevgi baskıyla olmaz. Rejim bugüne kadar halka makyaj yaparak yaklaştı. Bizim Türkmen olarak yeni dönemde birçok başvurumuz oldu. Tümüne karşı gelindi, başvuru yapan arkadaşlarımız fişlendi. Siyasi tutuklulara af getirileceği söylendi. Ben de onlardan birisiyim. Devletle ilgili olan tüm işlemlerde engellerle karşılaşıyorum. Bu rejim artık yasallığını kaybetmiştir. Suriye halkının istekleri Suriye’de yeni bir rejimin gelmesiyle karşılanabilir.<br /><br /><strong>Suriye rejimi meşruluğunu kaybetti diyorsunuz fakat Tunus’tan farklı olarak Suriye’de rejim bütünlüğünü korumakta. Ordu, güvenlik birimleri bastırma iradesi göstererek rejimin yanında yer alıyor. Bu durumda rejim değişikliği nasıl gerçekleşecek?</strong><br /><br />Suriye’nin verilerine bakarsak bugün gelinen nokta iç savaşa gitmektedir. Rejim bu noktaya bizi bilerek getirmektedir. Halk bugüne kadar direnmemiştir. Ama gidilen noktada direnecektir. Rejimin hala ayakta olması, aile yapısının üstüne kurulmasından kaynaklanmaktadır. Bu ordu için de istihbarat için de geçerlidir. Ordu içinde alt kademedeki subaylarda iç çatışmalar olduğu görülmektedir. Bazı askerler halka silah doğrultmamaktadır. Bu askerlerin rejimin güvenlik birimleri tarafından anında infaz edildiği ve teslim alınan asker cesetlerini tümünde işkence izleri olduğu görülmektedir.<br /><br /><strong>Yani rejimin kendi içinde ayrılmalar olacağını savunuyorsunuz. Uluslararası bir müdahale olabilir mi?</strong><br /><br />İleriki dönemlerde katliamlar artacaktır. Bu durumda halk daha güçlü bir hale gelecek ordu güçsüzleşecektir. Ordu artık farklı bölgelerden direk bilgi alamamaktadır. Kendi içindeki çatlakları duydukça yıpranacaktır. Suriye’ye yapılacak bir askeri müdahaleyi savunmuyorum. Sadece rejim baskı altına alınmalıdır.<br /><br /><strong>Suriye’de rejimin yıkılmasından sonra eli silahlı grubun ülkeyi iç savaşa götürmesi ihtimali var mıdır?<br /></strong><br />Bunun yanşamasını istemiyoruz. Bazı gruplar refleks gösterebilir. Böyle bir risk var. Suriye Ortadoğu’da en dikkat çeken, bazı politikaların oluşumunda etkin rol oynayan bir ülkedir. Suriye’de oluşabilecek siyasi boşluğu bazı terör grupları bahane edip eylemler yapabilirler. Suriye’de Şabiha örgütü var örneğin. Rejimin silahlı çeteleri. Ama Şabiha örgütü o kadar güçlü bir örgüt değildir. Kaynağı kesildiği anda kendi içerisinde biter. Şu an ki gücü rejim tarafından tanınan imkanlar sayesindedir.<br /><br /><strong>Türkiye’nin bu olaylar karşısındaki duruşunu nasıl değerlendiriyorsunuz?<br /></strong><br />Suriye halkı Türkiye’den etkin bir rol beklemektedir. Bu hem Türkmenler hem de diğer gruplar için geçerli. Ayrıca Batı ülkelerine ve İran’a karşı duyulmayan güven Türkiye’ye karşı duyulmakta. Sayın Erdoğan’ın yaptığı açıklamalar Suriye halkını çok etkilemiştir. Bazı bölgelerde yapılan halk gösterilerinde Araplar tarafından çok sayıda Türk bayrağı asılmakta ve Türkçe pankartlar bulunmaktadır. Ama Türkiye şu an yetersiz tavır almaktadır. Suriye halkı daha çok desteklenmeli. Bizim yaşadığımız katliamlara tercüman olmalıdır. Bizlerin yaşadıkları uluslararası kamuoyuna yansımamaktadır. Türkiye bu olayları dünya gündemine taşımalıdır. Biz Libya halkının düştüğü duruma düşmek istemiyoruz.<br /><br /><strong>Rejimin yıkılması durumunda halk arasında bir iç savaş yaşanma ihtimali var mıdır?</strong><br /><br />Suriye’de Hıristiyanlarla Müslümanlar arasında hiçbir zaman çekişme olmamıştır. Ama rejim yanlısı olan ailelere halk tarafından tepkiler gelebilir. Dürziler geçmişte rejime yakınlardı. Şu an ise temkinli yaklaşmaktadırlar. Halk Suriye yönetimini Şii bir yönetim olarak algılamaktadır. İktidarın tüm kaynaklarından ve milli servetten en çok yaralanan grup Alevilerdir. Ama Dürzilerin aydınları halk hareketlerine destek vermektedir ve değişimden yanadır. Yine Hıristiyan aydınları halk hareketini desteklemektedir. Ama etkin rol oynamamaktadırlar. Kısaca rejimden muzdarip olan gruplar daha etkindir.<br /><br /><strong>Muhalif hareketler Şam ve Halep’e çok etkin şekilde sıçramamış durumdadır. Burada belirleyici olan Sünni Arap zengin kesimin rejimi desteklemesi midir?</strong><br /><br />Halep ve Şam’ın etkin olmamasının nedeni güvenliğin daha fazla olmasıdır. Toplumsal harekette en büyük rol oynayan yerler camilerdir. Oralarda halkın toplanması için bir imkan tanınmamıştır. Toplanmak yasaktır. Cuma namazları ve şehitlerin cenaze namazları halkın toplanması için ortam sağlamaktadır. Bazı din adamları camide rahatça görevlerini yapamadıklarını söylemiştir. Bazı camilere girişlerde kimlik kontrolü yapılmaktadır. Camiler rejim yanlılarıyla, Baas partililerle, güvenlik görevlileriyle doldurulmaktadır. Halka hareket etme imkanı tanınmamaktadır. Rejim bu iki büyük kente ağırlığını koymuştur.<br /><br /><strong>İran’ın rolü nedir?</strong><br /><br />Aldığımız bazı haberlerde Hizbullah’ın halkı bastırmak için militan gönderildiği söylenmektedir. Ayrıca Suriye güvelik görevlilerine eğitim verildiği, bilgi aktarıldığı ve silah yardımı yapıldığı söylenmektedir.<br /><br /><strong>Son olarak Türkmenler özelinde Türkiye neler yapmalıdır?</strong><br /><br />Biz Türkiye’den Suriye Türkmen halkının sesini dünyaya duyurmasını istiyoruz. Ve ileriki dönemlerde Suriye’de oluşacak sistemde Türkmen haklarının korunmasına destek olunmasını istiyoruz. Şu ana kadar Türkmenler için hiçbir şey yapılmadı. 3,5 milyon Türkmen’in dünya kamuoyunda adı geçmemektedir. Bizim isteğimiz yeni oluşumun içinde var olup haklarımızı korumaktır.<br /><br /><strong>Vakit ayırdığınız için teşekkür ederiz.</strong></div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-68944887107470228242011-06-30T18:01:00.000+03:002011-07-04T14:02:08.299+03:00SURİYELİ MUHALİFLER - 6: SURİYELİ İNSAN HAKLARI SAVUNUCUSU EMEL ATASİ İLE RÖPORTAJ<div align="justify"><em>Suriye’nin Humus Vilayeti kökenli Atasi ailesi Suriye siyasal yaşamında geçmişten günümüze önemli roller üstlenmiştir. Atasi ailesi içinden 1966-1970 yılları arasında Devlet Başkanlığı yapmış Nurettin Atasi ve Baas Partisi’nin önde gelen isimlerinden ve bakanlık yapmış Cemal Atasi gibi siyasi figürler çıkmıştır. Günümüzde de Atasi ailesi önemli roller üstlenmeye devam ediyor. Suriye muhalefetinin önemli gruplarından biri özellikle insan hakları alanında faaliyet gösteren sivil toplum örgütleridir. Örneğin Suhair Atasi tarafından oluşturulan “Cemal Atasi Forumu” faaliyetlerinin yasaklanmasının ardından internet üzerinden rejim muhalifi çalışmalarına devam etmektedir. Bir diğer muhalif Atasi ailesi mensubu ise Fransa’da yaşayan insan hakları savunucusu Emel Atasi’dir. Fransa’da etkin konumda bulunan ve Fransız karar alıcıları etkileme potansiyeline sahip Emel Atasi ile Antalya Konferansı sırasında mülakat gerçekleştirdik. Atasi, ORSAM ile liberal kesimin Suriye’deki halk ayaklanmasına bakışını ve Beşar Esad sonrası döneme ilişkin beklentilerini paylaştı.<br /></em><br /><strong>Suriye rejimi tamamen gayrı meşru bir yönetim midir yoksa Suriye toplumu içinde belli bir oranda da olsa meşruiyete sahip olduğunu söyleyebilir miyiz?<br /></strong><br /><strong>ATASİ:</strong> Suriye rejimini Arap Alevi rejimi olarak tanımlamak doğru değildir. Suriye’yi yönetenler ve ekonomik kaynaklarını toplayanlar toplamda 200 kişiyi geçmemektedir. Rejimi de Esad ailesi olarak tanımlamak daha doğrudur. Arap Alevi rejimi olarak değil. Esad ve çevresindekiler Arap Alevi kökenlidir ancak Arap Alevi düşüncesi ile hareket edilmemektedir. Esasen bizler Arap Alevi, Hıristiyan şeklinde konuşmaktan da hoşlanmıyoruz. Burada Antalya’da bütün bu gruplardan insanlar bir aradadır.<br /><br /><strong>Bahsettiğiniz 200 kişilik yönetim kadrosunun pozisyonları nedir?</strong><br /><br />Bunların büyük çoğunluğu yüksek askeri pozisyonlarda bulunmaktadır. Bunun yanı sıra Beşar Esad’ın kuzeni Rami Maluf ülke ekonomisini kontrol etmektedir. Bütün ülke gelirleri bu aileye gitmektedir. Bu merkezdeki yapının çevresinde para ile çıkar ilişkileri ile kendilerine bağladıkları gruplar bulunmaktadır. Örneğin Şam’da 3 kattan yüksek bina inşa edilememektedir. Şimdi bu insanlara izinler verilerek Şam ve Halep’in zengin insanları bağlanmaya çalışılmaktadır. Şu anda sokaklarda olanlar fakir insanlardır. Örneğin benim ailem Humus’ludur. Atasi ailesi bu şehirdendir. Önde gelen bir aile olmakla birlikte sokaktaki göstericilerle birlikte yer almaktadır. Yönetim, Kürtleri de satın almaya çalışmaktadır ancak vatandaşlık vererek de onları kendi tarafına çekemeyecektir.<br /><br /><strong>Suriyeli Kürtlere daha fazla hak verilmesi durumunda rejim destekçisi cepheye geçmeleri mümkün müdür?</strong><br /><br />Bu çok zor bir durumdur. Hatta imkansızdır. Çünkü Kürt halkının psikolojisi Şam’da yaşayanlar ya da Arap Bedevilerden farklıdır. Kürtleri satın alamazlar. Kürtler geçmişi unutmamaktadır, daha fazla hak istemektedir. Sizin ilk sorunuza yanıt olarak rejimi sadece para ile satın alınmış fakir insanların desteklediğini söyleyebilirim. Dini ayrımlar hakkında konuşmaktan hoşlanmıyorum. Çünkü bu bizi bütünleştirmiyor bölüyor. Suriye’de çok fazla sayıda insanın desteğe ve paraya ihtiyacı bulunmaktadır ve rejimin destekçi bulması da kolaydır. Mesela Şam’da düzenlenen rejim yanlısı gösteriler için okullara gidilerek gösteriye katılmaları konusunda baskı yapıldığını biliyoruz. Katılmak dışında başka seçenekleri bulunmayan insanlardan söz ediyoruz. İnsanlar rejimden korkmaktadır. Baskı, işkence uygulanmaktadır. Eğer isteklerine uymazsan hapse gitme olasılığı bulunmaktadır. Sonuç olarak Suriye toplumunun en fazla %20 ile %30’u arasında bir kesimin rejimi desteklediğini söyleyebiliriz. Esasen buna çıkar ilişkisi olduğu için tam bir destek olarak nitelemek doğru da olmayacaktır. Suriyelilerin yaklaşık %17’si ülke dışında yaşamaktadır. Bunları da rejim karşıtı olarak saymak gerekmektedir.<br /><br /><strong>Rejimin yıkılması durumunda ülkede Irak benzeri bir iç savaş yaşanması olasılığı var mıdır?</strong><br /><br />Suriye, Irak ve Libya’dan farklı özelliklere sahiptir. Biz burada Antalya’da farklı düşünen gruplar diyalog kurmaya çalışıyoruz. İslamcı, komünist veya diğer farklı görüşlere sahip kişilerle görüşüyorum ve ortak bir nokta bulmaya çalışıyoruz. Olumsuz tarafları bir kenara bırakıyoruz. Suriyeli farklı kesimler birbirini tanımadığı için birbirinden korkuyordu. Ancak şimdi birbirimizi tanımaya başladık. Ben Avrupa’da yaşıyorum ve İslamcılardan korkmuyorum. Ama onları da çok yakından tanımıyorum. Burada onlarla konuştuğumda son derece açık fikirli olduklarını görüyorum. Demokrasiden, güçler ayrılığından bahsediyorlar.<br /><br /><strong>Ancak Ortadoğu’nun gerçeklerinden biri de etnik ve mezhepsel tanımlamaların siyaset üzerindeki etkisidir. Örneğin Mısır’da Mübarek gittikten sonra Hıristiyanlara yönelik bazı saldırılar oldu. Suriye’de böyle bir ihtimal var mıdır?<br /></strong><br />Suriye tamamen farklıdır, böyle bir şey Suriye’de yaşanmayacaktır. Suriye’de halk Baas Partisi ve Esad ailesinden nefret etmektedir. Ancak Arap Alevilerden nefret etmemektedir. Arap Aleviler burada bizimle birliktedir. Suriye Devrimi’nin önde gelen kesimlerinden biri Suriyeli gençlerdir. Olgunluk son derece önemlidir ve Suriye’nin olgunluğundan gurur duyuyorum. Suriye’de istikrarsızlık olmaması için burada çalışıyoruz.<br /><br /><strong>Yani Suriyeli kimliğinin daha güçlü olduğunu ve barışçıl bir geçiş dönemi mi yaşanacağını söylüyorsunuz?</strong><br /><br />Bence böyle olacaktır. Rejim düşerse bu sürecin diğer ülkelerdekinden daha hızlı olacağını düşünüyorum, öyle umuyorum. Ancak daha yapmamız gereken çok fazla şey var. Bizler Suriye dışında yaşayan %17’lik kesim olarak yüksek eğitimli ve entelektüel bir geçmişe sahibiz. Bizlerin daha fazla çalışması gerekmektedir.<br /><br /><strong>Peki, Suriye dışında yaşayan bu kesimin ülkede bulunmadığı için rejim değişikliğini nasıl etkileyeceğini düşünüyorsunuz?</strong><br /><br />Eğer rejim düşerse Suriye’ye verecek çok şeyimiz olduğuna inanıyoruz. Örneğin Fransa’da yaşayan Tunuslular devrim sonrası geçiş sürecine büyük katkı sağladılar. Ekonomi ve insan hakları alanlarında katkı sundular. Buna benzer olarak bizim bu örgütlenmemiz de yeni bir anayasa konusunda çalışabilir. Çok fazla yapmamız gereken şey olduğunu biliyoruz ve biz buna hazırız.<br /><br /><strong>Libya benzeri bir uluslararası müdahaleye nasıl bakıyorsunuz?</strong><br /><br />Bu Suriye için imkansızdır. Biz Suriye ordusunun rejime verdiği desteği keserek bizim yanımızda yer almasını bekliyoruz.<br /><br /><strong>Böyle bir ihtimal var mı?<br /></strong><br />Olabilir. Şu an için zor gözüküyor ancak olasılık dahilindedir.<br /><br /><strong>Eğer uluslararası müdahaleyi imkansız görüyorsanız rejim değişikliği için tek koşul ordunun saf değiştirmesi mi oluyor?</strong><br /><br />Suriye’de Arap Alevilerin tamamı Esad’ı desteklemiyor. Bazı önde gelen Arap Alevi din adamları da Esad’ı iktidarı bırakması konusunda zorlayabilir. Çünkü onlar rejim dışından tüm Suriye halkının bir ve bütün olduğunu daha iyi görmektedirler. Aynı zamanda Arap Alevi aydınların da bu gerçeği gördüğünü düşünüyorum. Bu rejim değişikliği için diğer bir olasılıktır. Diğer bir olasılık, bizler Batı’da çalışan insanlarız. Örneğin ben Fransa’da çalışıyorum. Yurt dışında etkin konumda bulunan Suriyeliler bulundukları ülke yönetimleri, BM üzerinde baskı uygulayarak bir çözüm bulunmasına yardımcı olabilir. Fransa ve diğer bazı Avrupa ülkeleri Suriye’ye siyasi olarak baskı uygulamaktadır. Hiçbirimiz Esad rejimi ile beraber yaşamak istememektedir. Ve yönetim masum insanları öldürmeye devam ederse uluslararası müdahale bizim istemediğimiz bir durum olsa da dünyanın kararı olacaktır. Suriye halkı yalnız değildir. İnsan haklarının korunması tüm insanlığın sorumluluğundadır. Dünya genç yaştaki Hamza gibilerin öldürülmesine sesiz kalamaz.<br /><br /><strong>Antalya Konferansından bulunan grupların Suriye içinde etkili olduklarını söyleyebilir miyiz?</strong><br /><br />Bazıları Suriye’den gelmektedir ve etkinlikleri vardır. Suriye Devrimi, İslam ya da herhangi bir partiye dayanmamaktadır. Zaten Suriye’de siyasal partiler zayıftır çünkü bir siyasal yaşam söz konusu değildir. Dolayısıyla Suriye’de devrimi gerçekleştirenler partiler değil sıradan halktır, gençlerdir. Buradaki toplantıda da birçok sıradan genç yer almaktadır.<br /><br /><strong>Rejimin yıkılması durumunda hangi siyasi gücün iktidara yakın olduğunu düşünüyorsunuz? Müslüman Kardeşler Hareketinin başa geçmesi olasılığı sizi kaygılandırıyor mu?</strong><br /><br />Önemli olan demokratik bir siyasi yapının inşa edilecek olmasıdır. Örneğin Tunus’ta devrimin ardından birçok siyasal parti kuruldu. Belki Suriye’de böyle olacaktır. Bu bir seçenektir.<br /><br /><strong>Rejimin yıkılması durumunda nasıl bir Suriye düşünüyorsunuz?</strong><br /><br />Biz Türkiye modelinin uygulanmasını istiyoruz. Türkiye modelinin İslami demokrasi olduğunu da düşünmüyorum. Suriye halkının Türkiye’ye güvendiğini ve Başbakan Erdoğan’ı beğendiğini biliyorum. Suriye halkı Batı’ya açılmak istiyor. İnsanlar Türkiye gibi olmanın hayalini kuruyor.<br /><br /><strong>Türkiye Suriye muhalefetini desteklemek adına neler yapabilir?</strong><br /><br />Türkiye bize yardım edebilir. Türkiye bizi anlayabilir. Biz her türlü Batı müdahalesini reddediyoruz. Ancak Türkiye ve Fransa’yı tercih ediyoruz. Çünkü bizim Türkiye ile bir geçmişimiz var. Birbirimizi tanıyoruz. Özellikle Türk dizi ve filmlerinin Ortadoğu’da yaygınlaşmasıyla bu tanıma daha da arttı. Suriye halkı İsrail’e ve Batı’ya güvenmemektedir. Türkiye, Suriye rejimine baskı uygulamak ve Batı üzerindeki etkisini kullanarak muhalif harekete destek verebilir. Türkiye’nin Obama yönetimi üzerinde bir etkinliği var, Batı ile yakınlar. Örneğin şu aşamada Türkiye Şam Büyükelçisini geri çekebilir. Ben aynı zamanda bir Fransız vatandaşı olarak Fransa’nın Şam Büyükelçisini geri çekmesi yönünde çaba sarf ediyorum. Bunun yanı sıra Türkiye’nin Halep şehri ile ekonomik ilişkileri vardır. Halep şehri ve işadamları ticari çıkarları nedeniyle protestoları desteklememektedir. Rejimin yanında yer almaktalar. Türkiye’nin buradaki ticaret üzerinde etkisi vardır. Bu gücünü kullanarak Halep’in bizim tarafımıza geçmesi sağlanabilir.<br /><br /><strong>Halep’te bazı azınlık gruplarının da rejimi desteklediğini söyleyebilir miyiz?</strong><br /><br />Evet, Halep’te örneğin Ermeniler yaşamaktadır. Fransa’da da çok sayıda Ermeniler bulunmaktadır. Onlara bu toplantılara katılmalarını söylediğimde reddettiler. Kürtler de Halep’te sesizdir. Halep Üniversitesi’nde 500 kişilik bir gösteri oldu ancak bu sayı azdır.<br /><br /><strong>Suriyeli Kürtler, Araplarla aralarında eşitlik olmasını savunmaktadırlar. Araplar eşitlik ilkesini kabul etmekte midir?<br /></strong><br />Kürtler Araplara güvenmemektedir. Ben bunu anlayabiliyorum. Ancak yeni Suriye’de demokrasi olacaktır. Kendi hayatlarını yaşama haklarına kavuşacaklar. Kürt dilini konuşabileceklerdir. Resmi dil ve eğitim dili Arapça olacaktır ancak okullarda Kürtçe ikinci dil olacaktır. Eğer geleneklerine saygı duyar ve siyasal örgütlenmelerine izin verilir, tüm Suriyelilerle aynı haklar tanınırsa sorun kalmayacağını düşünüyorum.<br /><br /><strong>Bazı Suriyeli Kürt partiler Irak benzeri bir otonom yapı talep etmektedirler. Siz ve Konferans bu taleplere nasıl yaklaşmaktadır?<br /></strong><br />Biz Kürtlerin bizimle birlikte yaşamak istediklerine inanıyoruz. Kardeşlerimiz olarak kalacaklarına inanıyoruz. Fransa’da Korsika sorunu var, İspanya’da Bask var, Türkiye’de de benzer sorunlar yaşıyorsunuz. Kürtlerle oturup konuşulur. Diyalog olursa birbirimizi daha iyi anlayacağımızı düşünüyorum. Bence bu sorun liberal değerler ve özgürlük ile çözülebilir. İyimser olmalı ve en iyi çözümü bulmalıyız.<br /><br /><strong>Antalya’daki muhaliflerin rejim değişikliğini sağlayacak potansiyele sahip olduğunu düşünüyor musunuz?</strong><br /><br />Biz tek başımıza rejimi değiştiremeyiz. Biz burada Suriye Devrimi’ni desteklemek için bulunuyoruz. Sadece Suriye halkı devrimi gerçekleştirebilir. Bizim de yapmamız gereken bir çok şey vardır. Biz buradayız çünkü Suriye halkı bunu istemektedir.<br /><br /><strong>Son olarak bu konferanstan beklentilerinizi anlatabilir misiniz?<br /></strong><br />Muhalefet ve bazı işadamları bu konferansı organize etmektedir. Bu konferans farklı grupların birbirini keşfetmesi için bir fırsattır. Ben Suriye Devriminin başarıya ulaşacağına inanıyorum. Birçok grup ve insanın aynı hedefi söz konusudur. Konferans da bu sürece katkı sağlayacaktır.<br /><br /><strong>Sayın Atasi çok teşekkür ediyoruz.</strong><br /><br /><br /><em>* Bu röportaj 1 Haziran 2011 tarihinde ORSAM Ortadoğu Danışmanı Doç. Dr. Veysel Ayhan ve ORSAM Ortadoğu Uzmanı Oytun Orhan tarafından Antalya’da düzenlenen “Suriye’de Değişim Konferansı” sırasında gerçekleştirilmiştir.</em></div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8361961.post-70980561678943901312011-06-30T16:10:00.000+03:002011-07-01T16:16:01.867+03:00SYRIAN OPPONENTS – 5: INTERVIEW WITH THE SYRIAN DEFENDER OF HUMAN RIGHTS, EMEL ATASSI<div align="justify"><em>Atassi family from the Homs Province has always been influential in the political sphere of Syria. From the Atassi family, certain figures became eminent; Nureddin al-Atassi who had performed as the Head of State from 1966 to 1970 and one of the leading figures of the Ba’ath Party Jamal al-Atassi who also had performed as a minister. Today, the Atassi family continues to have significant roles. One of the crucial groups from the Syrian Opponents is especially the ones specializing on civil society communities. For example, established by Suhair Atassi, “Jamal al-Atassi Forum” maintains its regime-opposing projects on internet after the ban on its activities. Another member of the opponent Atassi family is Emel Atassi who is a human rights defender living in France. Being quite effective in France and having the potential to influence the French decision makers, Emel al-Atassi was our interviewee during the Antalya Conference. Atassi shared her ideas with the ORSAM regarding the perspective of the liberal part on the public insurgencies in Syria and her expectations about the period after Bashar al-Assad.</em> <br /></div><br /><div align="justify"><strong>Is the Syrian regime totally an illegitimate one or can we say that it has legitimacy to a certain extent within the Syrian community?</strong><br /></div><br /><div align="justify">It is not true to define the Syrian regime as the Arab Alawite one. The rulers of Syria and the ones gathering the economic sources are not more than 200 people. To define the regime as the Assad family is more right. Not as the Arab Allawite regime. Assad and the ones around him have Arab Allawite origins but they do not act according to the Arab Allawite thinking. In fact, we do not like to talk like Arab Alawites or Christians. Here, in Antalya, all the people from these groups are together.<br /></div><br /><div align="justify"><strong>What are the positions of the 200-ruling-personnel that you have mentioned?<br /></strong></div><br /><div align="justify">Most of them are at the top military positions. Furthermore, the cousin of Bashar al-Assad, Rami Malouf is in charge of the country’s economy. All the national revenues go to this family. Around this structure in the centre, there are groups linked to this structure based on money and interest relations. For example, in Damascus, buildings having more than 3 floors cannot be constructed. Now by giving permission to these people, one strives hard to get connections with the rich people of Damascus and Aleppo. Currently, people on the street are poor. To cite an example, my family is from Homs. Atassi family is from this city. Being a leading family, they support the protestors on the street. The administration tries to buy the Kurds as well; however, by giving nationality, they cannot get them supporting themselves.<br /></div><br /><div align="justify"><strong>In case the Syrian Kurds are given more rights, is it possible from them to pass to the regime-proponent side?<br /></strong></div><br /><div align="justify">This is very unlikely. It is even impossible because the psychology of the Kurdish public is different from the ones living in Damascus or the Arab Bedouins. They cannot buy the Kurds. The Kurds do not forget the past, they demand more rights. As a response to your first question, I can say that only poor people that are bought support the regime. I do not like to talk about the religious divisions because this does not integrate us but divides us. Lots of people in Syria need support and money, and it is easy for the regime to find supporters. For example, we know that to make people attend the regime-supporting activities in Damascus, they went to the schools and pressured them to join themselves. I am talking about people who could not do anything but to join them. The people are afraid of the regime. One opts for violence and torture. If you do not obey them, there is a possibility of going into jail. Consequently, within the Syrian community, we can say that about 20 or 30% support the regime. In fact, since this is a relationship based on self-interest, it would not be fair argue that it is total support. About 17% of the Syrians live out of the country. They should be counted as regime-opponents as well.<br /></div><br /><div align="justify"><strong>In case the regime changes; is there any possibility that there will be a civil war like in the case of Iraq?<br /></strong></div><br /><div align="justify">Syria has different features compared to Iraq and Libya. Here, in Antalya, we try to make a dialogue amongst people thinking differently. I talk to people that are Islamist, communist or the ones having different views and we aim to find a common point. We leave the negative sides aside. The different sides in Syria were afraid of each other because they did not know about each other. We have just started to get to know each other. I am living in Europe and I am not afraid of the Islamists. But I do not know them very well. When I talk to them here, I see that they are very open-minded. They talk about democracy and separation of powers.<br /></div><br /><div align="justify"><strong>However, one of the realities of the Middle East is that ethnic and denominational definitions have an impact on politics. For example, when Mubarak left office in Egypt, there were some attacks made on the Christians. Is there any possibility like that in Syria?</strong><br /></div><br /><div align="justify">Syria is completely different, an incident like that will not occur in Syria. In Syria, the public hates the Ba’ath Party and the Assad family. But they do not hate the Arab Alawites. The Arab Alawites are here with us. One of the leading sides of the Syrian Revolution is the Syrian youth. Maturity is very crucial and I am proud of the maturity of Syria. We work here so as to prevent any instability in Syria.<br /></div><br /><div align="justify"><strong>So, do you argue that the Syrian identity is stronger and there will be a peaceful transition?</strong><br /></div><br /><div align="justify">I think it will be case. If the regime falls, I do not think that the process will not be faster than the ones in other countries, I hope so. But, there are still lots of things we are supposed to do. As the 17% of the Syrian population living out of the country, we are high-educated and we have an intellectual past. We need to work more.<br /></div><br /><div align="justify"><strong>How do you think the people living out of the country will influence the regime change in Syria?</strong><br /></div><br /><div align="justify">If the regime falls, we believe that we have a lot to give to Syria. For example, the Tunisians living in France have contributed a lot to the transition period after the revolution. They have contributed considerably in economy and human rights. Similar to that, our organization can work for a new constitution. We know that we have lots of things to do and we are ready for that.<br /><br /><strong>How do you evaluate an international intervention like in Libya?</strong><br /></div><br /><div align="justify">This is impossible for Syria. We expect the Syrian army to cease its support for the regime and join us.<br /><br /><strong>Is there such a possibility?<br /></div></strong><br /><div align="justify">It is possible. It seems difficult for now, but it is possible.<br /></div><br /><div align="justify"><strong>If you see international intervention impossible, for the regime change is the army’s changing sides the only to manage that?</strong></div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify">In Syria, not all Arab Alawites are supporting Assad. Some prominent religious figures from the Arab Alawites may compel Assad to leave office because outside of the regime they can see that the whole Syrian public is a whole. At the same time, I think that the Arab Alawite intellectuals can see this reality as well. This is another possibility for the regime change. Another possibility is that we are people working in the West. For example, I work in France. The Syrians that are effective abroad can pressurize the administrations of the countries they live in and the United Nations so as to invite them to find a solution. France and some other European countries apply political pressure on Syria. None of us want to live with the Assad regime. And if the administration continues to kill innocent people, international intervention, even if we do not demand it, will be a reality with the decision of the world. The Syrian public is not alone. Protection of human rights is a responsibility of the whole humanity. The world cannot remain silent to the murders of people like Hamza.<br /></div><br /><div align="justify"><strong>Can we say that the groups in the Antalya Conference are effective in Syria?</strong><br /></div><br /><div align="justify">Some come to Syria and they are quite effective. The Syrian Revolution is not based on Islam or any party. The political parties in Syria are weak as a political life is out of question. Therefore, the ones making the revolution in Syria are not the parties, but the ordinary public, youth. In this conference, there are lots of ordinary young people.<br /></div><br /><div align="justify"><strong>In case the regime falls, which political power do you think will be closer to the government? Does the possibility of the Muslim Brotherhood’s taking control make you nervous?</strong> </div><br /><div align="justify"><br />The important thing is to establish a democratic political structure. For example, after the revolution in Tunisia, lots of political parties were established. Maybe, it can be the case in Syria. This is an option.<br /></div><br /><div align="justify"><strong>In case the regime falls, what kind of Syria do you expect to emerge?<br /></div></strong><br /><div align="justify">We want the Turkish model to be applied. I do not think that the Turkish model is an Islamic democracy. I know that the Syrian public trusts Turkey and adores the Prime Minister Erdogan. The Syrian public wants to open to the West. People dream of becoming like Turkey.<br /></div><br /><div align="justify"><strong>What can Turkey do so as to support the Syrian opponents?</strong><br /></div><br /><div align="justify">Turkey can help us. Turkey can understand us. We reject any kind of Western intervention. However, we prefer Turkey and France because we have a history with Turkey. We know each other. The broadcast of Turkish TV series and movies in the Middle East enhanced the familiarity with Turkey. The Syrian public does not trust Israel or West. Turkey can support the Syrian opponents by pressuring the Syrian regime and using its influence on the West. Turkey has effectiveness on the Obama administration; she is close with the West. To illustrate, Turkey can withdraw her Damascus ambassador. I, as a French citizen, strive hard to make the French ambassador to Damascus to be withdrawn. Moreover, Turkey has economic relations with the Aleppo City. The city and businessmen do not support the protests due to their commercial interests. They support the regime. Turkey has an impact on trade at this point. By using this power, Aleppo can be made to change its side in favour of us.<br /></div><br /><div align="justify"><strong>Can we say that some minority groups in Aleppo support the regime</strong>?<br /></div><br /><div align="justify">Yes, for example, some Armenians live in Aleppo. There are lots of Armenians in France. When I told them to attend these conferences, they rejected. The Kurds in Aleppo are silent, too. In the Aleppo University, there was 500-person protest but his number is very low.</div><br /><div align="justify"><br /><strong>The Syrian Kurds defend that there has to be equality between themselves and the Arabs. Do the Arabs accept this equality?</strong></div><br /><div align="justify"><br />The Kurds do not trust the Arabs. I can understand that. But in new Syria, there will be democracy. They will have the right to live their lives. They will be able to speak the Kurdish language. The official language and language of education will be Arabic, yet in schools, the Kurdish will be the second language. If their customs are respected, they are allowed to be organizing and given the same rights with the other Syrians; I do not think that there will be problems. </div><br /><div align="justify"><br /><strong>Some Syrian Kurdish parties demand an autonomous structure similar to the Iraqi one. How do you and the conference evaluate these demands?</strong></div><br /><div align="justify"><br />We believe that the Kurds want to live with us. We believe that they will stay as our brothers. In France, there is the problem of Corsica, in Spain, there is the problem of Basque, and in Turkey you have similar problems. One can sit and talk to the Kurds. If there is a dialogue, I believe that we can understand each other better. I think this problem can be solved through liberal values and freedom. One should be optimistic and find the best solution.</div><br /><div align="justify"><br /><strong>Do you think that the opponents in Antalya have the potential to change the regime?</strong></div><br /><div align="justify"><br />We cannot change the regime by ourselves. We are here to support the Syrian Revolution. Only the Syrian public can realize a regime change. There are lots of things we need to do as well. We are here because the Syrian public wants this.</div><br /><div align="justify"><br /><strong>Finally, can we learn about your expectations from this conference?</strong></div><br /><div align="justify"><br />The opponents and some businessmen organize this conference. This conference is an opportunity for different groups to discover each other. I believe that the Syrian Revolution will embrace victory. It is the target of lots of groups and people. The conference will contribute to this process.</div><br /><div align="justify"><br /><strong>Ms. Atassi, thank you very much.</strong><br /><em></em></div><em><br /><div align="justify"><br />*This interview was conducted on June 1, 2011 during the conference in Antalya “Change in Syria Conference” by the ORSAM Middle East Advisor Assoc. Prof. Dr. Veysel Ayhan and ORSAM Middle East Specialist Oytun Orhan.</em></div>Oytun Orhanhttp://www.blogger.com/profile/15397304159068913901noreply@blogger.com0